Noc minęła jak zwykle za szybko. Ze snu (też jak zwykle) wyrwał mnie budzik. Gotuję kawę 3w1, zjadam śniadanie i zwijam namiot. Zdążyło do niego wejść z 6 dużych mrówek. Wszystkie grzecznie wyprosiłam na zewnątrz. Jeszcze tylko fotka okolicy i.... pniak! To nie pniak, lecz mrowisko. Spałam tuż przy sporym mrowisku ;). Krótko po wschodzie słońca ruszam w drogę do Iławy. Pagórki, pagórki, wiatr, dziury. Tak wygląda dzisiejsza trasa. Wiatr nieco zaspał. Obudził się dopiero około 7:00. W końcu to niedziela, on też czasem musi odpocząć. Za to gdy wkroczył do akcji, to od razu z impetem.
Pomaga tylko przez 13km, między Rynkiem a Sugajenkiem, ale są tam takie dziury w drodze, że zamiast beztrosko gnać, muszę cały czas koncentrować się na tym, by się nie wrąbać w jakiś krater. Poza tym cały czas przeszkadza. Daje po twarzy, podgryza z boku. W Iławie zapas czasu mam nieduży. Jednak wystarczający by podjechać do centrum i popatrzeć przez chwilę na piękny Jeziorak.

W nocy blisko namiotu kręcił się jakiś zwierzak. Biegał, warczał, pochrząkiwał, a chwilami tak jakby mruczał. Nie mam pojęcia co to było. Z jednej strony byłam ciekawa co to, z drugiej byłam zbyt zaspana, by wyjść z namiotu i sprawdzić, a z trzeciej rozsądek nakazywał mi udawać, że wcale mnie tu nie ma :). Rano tradycyjnie kawa, zwijanie obozowiska i w drogę. Dziś dzień zaczyna się mocno - pierwsza ściana o nachyleniu 10% pojawia się już po kilku kilometrach. Jadę po terenach otwartych, mając szerokie widoki na okolicę, czasem wjeżdżam też w zwarte lasy, w których nawet w środku dnia jest ciemno jak wieczorem. Do Radostin docieram bynajmniej nie radosna. Ruch jest dość duży, spory jest też hałas i mocno mnie to męczy. Na górce robię postój sklepowy. Kupuję rogaliki, drożdżówkę i wodę. Siadam na wyeksponowanym na słońce parapecie sklepu i wygrzewam się niczym kot :). Czas mija, łakocie znikają, smaruję twarz kremem przeciwsłonecznym i jadę. Nowe Mesto n. Morave to kolejne fajne miejsce. Znajduję tu miłą cukiernię. Biorę kawę, ciacha i oddaję się lenistwu. Tuż za miastem czeka mnie jeszcze jedna długawa ścianka, potem kilka hopek i docieram do Policka. Policko w całości jest w remoncie. Za miasteczkiem długaśny zjazd aż do Litomyśla. Na miejscu obowiązkowa rundka po sporym rynku, odwiedzam też pięknie utrzymany zamek.



Dobrą chwilę się tu kręcę, aż w końcu decyduję się klapnać na ławeczce. Tak tu przyjemnie, że można siedzieć i siedzieć. Za Litomyślem pagórki są już dużo mniejsze, więc jadę szybciej mimo, że cały dzień dziś mam pod wiatr. Wieczór łapie mnie tuż przed Nowym Miastem nad Metują. Nocuję w starym, zdziczałym sadzie. Niestety drzewa zasłaniają mi widok na światła miasta. Trochę szkoda.

Trasa:
Pokaż trasę GPS

Zdjęcia

ciąg dalszy

Rano nie ma mrozu, są 4 stopnie powyżej zera. Razem ze mną budzą się ptaki. Kiedy kawa jest gotowa do picia, jest to już prawdziwe ptasie radio. Namiot chowam mokry i ciężki od rosy. Dzisiejszy dzień ma być najcięższym podczas tego wyjazdu. O ile wczoraj dość mocne było pierwsze 70 km, a potem już teren był w miarę płaski (jak na Czechy), to dziś nieustannie ma być góra-dół, czyli typowo czeska jazda. Wykres wysokości, który oglądam przy okazji przerwy w McD w Jihlavie, wygląda jak uzębienie jakiegoś drapieżnika. Jednak nie jest źle, bo mimo, że Czesi tak jak my mają dziś święto, sklepy są w większości pootwierane. Z głodu i pragnienia więc raczej nie umrę. To jednak nie piękna Jihlava jest głównym celem mojej wycieczki, lecz zabytkowy Telcz położony już dość daleko na południe, całkiem blisko granicy czesko-austriackiej. Jadę więc tam z narastającym entuzjazmem, mocno zaciskając na baranku kciuki, by nie zaczęło padać. Niebo jakieś takie jest ponure. No ale nie pada.



Jest godzina 15:30, 111 km drogi za mną, 1548 m podjazdów, gdy przez wąską, murowaną bramę wjeżdżam na stare miasto w Telczu. Zarówno tu jak i w innych miasteczkach, zsiadam z roweru. Chodzę sobie, robię fotki, kręcę się w kółko, chłonę atmosferę. Spacerek kończę w kawiarence z pięknym widokiem na podcienione kamieniczki. Kawę biorę mocną, czarną i gorzką, a do tego ciastko z malinami. Tak świętuję dotarcie do celu. Potem jeszcze szybka wizyta w sklepiku z pamiątkami i mogę jechać dalej. Telcz - moja główna atrakcja wyjazdu, nie był najbardziej na południe wysuniętym punktem. Była nim Nova Rise. Kawałek dalej rozpoczynam już długi powrót do Polski. Z pięknych czeskich miasteczek odwiedzam dziś jeszcze Trebic. W późnopopołudniowym słońcu stara zabudowa prezentuje się wprost wspaniale. Jadę kawałek dalej i na wysokości skrętu na Rudikov wbijam się w las, gdzie rozstawiam namiot. Dziś w roli obiadokolacji debiutuje liofilizat. Dobre i sycące.

GPS nie zapisał mi śladu z tego dnia. Wrzucam więc nie ślad, lecz projekt (nie robiłam tego projektu w całości - nocowałam między Trebic a Merin).

Pokaż trasę GPS

Zdjęcia

ciąg dalszy

Nocą wydaje mi się, że śpiwór jakoś słabo grzeje. Rano myślę o tym samym. Sprawdzam temperaturę. Jest -2*C. To mój (jak dotąd) najzimniejszy nocleg pod namiotem. Powinnam już wstać ale wobec tak niskiej temperatury zarządzam labę. Leżę więc i czekam na to aż się ociepli. Mija kwadrans, nie zmienia się nic. Niecierpliwość zwycięża i zaczynam poranną krzątaninę: kawa 3w1, kanapka, zwijanie śpiworu, namiotu, ładowanie gratów na rower i wio! Mimo nieprzyjemnego zimna, pogoda jest piękna. Wygląda na to, że gdy tylko się ociepli, dzień będzie wspaniały. Na niebie ani jednej chmurki. Jadę na południe - czyż nie jest to genialny pomysł? Na południu z pewnością będzie cieplej. Gdy tylko trafia się stacja paliw, ładuję się do środka. Nic to, że dopiero jestem w Kowarach i ledwie co ruszyłam. Gdy wychodzę nadal jest zimno, ale na szczęście zaczyna się podjazd na przełęcz Okraj. Od razu robi się lepiej - przynajmniej nie trzęsę się z zimna. Im wyżej, tym mniej wiosny, a pod koniec wspinaczki znajduję nawet śnieg po bokach drogi. Zjazd z przełęczy to już Czechy. Zaczynam zatem wycieczkę na dobre od tego właśnie zjazdu i od razu zaczynam ponownie dotkliwie odczuwać zimno. Niechże wreszcie się ociepli!

Na stacji w Vrchlabi kupuję kawę i kanapkę. To pierwsza czeska stacja, pierwsze zakupy i pierwszy raz od dawna, gdy gadam po angielsku. Oj, zardzewiała ta moja angielszczyzna! Na szczęście moi rozmówcy spikają jeszcze słabiej, albo nawet wcale, więc szybko przełamuję opory i mówię coraz śmielej.
Pogoda cały czas dopisuje, wszystko dookoła kwitnie. Czeskie wzgórza wiosną wyglądają wprost przepięknie. W Lazne Belohrad mijam otwartą restaurację. Sporo tu ludzi, ładuję się do środka. Duża sala, głośno, wesoło. Rozglądam się trochę, patrzę co ludzie mają na talerzach - jedzenie wygląda smakowicie, więc biorę menu. Trochę trudno połapać się co jest czym, bo nazwy potraw są tylko po czesku, a obsługa nie zna angielskiego. Na chybił trafił zamawiam jakieś danie z rybą. Po chwili okazuje się, że zamówiłam łososia w migdałach z sosem oraz surówką. Wygląda świetnie, ale… brakuje tu ziemniaków. Udaje mi się jakoś je domówić.

Posilona ruszam dalej. Dogania mnie jakaś parka na rowerach. Jednak gdy pojawia się pierwsza góreczka, łykam ich i więcej się już nie spotykamy. Potem z naprzeciwka jedzie sznur ciągników. Wszyscy weseli, poprzebierani, traktorki przystrojone. Wesoło do siebie machamy. Zatrzymuję się i robię całą serię fotek. Jadę zupełnie niespiesznie. Zajmuję się głównie kontemplowaniem widoków, robieniem zdjęć i jedzeniem. Novy Bydzow to dobre miejsce na popołudniową kawę, natomiast Kutna Hora to miasteczko tak piękne, że robię tu całą sesję fotograficzną i spędzam dość sporo czasu. Na liczniku mam już 164 km, jest wieczór, ale nadal jasno. Jadę więc dalej. We wszystkich mijanych wioskach płoną ogniska. I to nie byle jakie! Często są to prawdziwe płonące stosy, tego wieczoru Czesi palą czarownice, jest to noc Pálení čarodějnic. Jakieś 10 km za Caslav rozbijam namiot.


Pokaż trasę GPS

Zdjęcia

ciąg dalszy

Zimno! Na namiocie i rowerze jest szron. Temperatura to zero stopni. Gotuję wodę na kawę i po śniadaniu zwijam mój zesztywniały, zamarznięty namiot. Mimo zimnicy, wiosna niechybnie przyjdzie – kawałek dalej zauważam pierwszego w tym roku bociana. Od samego rana wieje. Niestety w twarz. I tak będzie przez cały dzień. Silny wiatr przedni i przednio-boczny.



W Główczycach jestem bardzo wcześnie rano. Wpadam na Orlen po wodę i wypić kawę. Pan z obsługi jest tak miły, że osobiście mi tę kawę przygotowuje, to niespotykane! Słońce i wichura. Smaruję twarz kremem do opalania i jazda. Idzie ciężko i powoli. Czołgam się i wlekę, aż docieram do Elektrowni Szczytowo-Pompowej Żarnowiec. Na koronę zbiornika górnego prowadzi podjazd 9%. Ale tu akurat wiatr pomaga i… samo się wjeżdża. Następnie w wielkim znoju jadę do Pucka. Co za rzeźnia z tym wietrzyskiem! Ależ dziś by się gnało z wiatrem. Aż żal, że moja droga idzie centralnie pod wiatr. Jadę na rynek, potem nad morze. Wszystko pozamykane. Na stacji paliw, już za miastem, piję kawę. Od teraz trasa idzie centralnie pod wiatr. Redę i Rumię oglądam jadąc wzdłuż torów kolejowych. Trzeba przyznać, że z tej perspektywy miejscowości te nie prezentują się zbyt pięknie.

Same tory kolejowe, oraz dźwigi portowe z kolei witają mnie w Gdyni. Jeden wielki dworco-port. GPS chce mnie wyrzucić na jakąś bardzo główną drogę z zakazem dla rowerów. Nie bardzo mam ochotę się tamtędy pchać. zwłaszcza, że ruch jest duży. Tylko jak przebić się przez te wszystkie tory kolejowe?? Nieco przede mną od dłuższego czasu jedzie chłopak, jakiś nastolatek. Doganiam go i podpytuję czy zna miasto. Jest tutejszy i jedzie w moim kierunku. Jest też tak miły, że pilotuje mnie przez dużą część miasta. W Gdyni są ścieżki rowerowe, którymi da się fajnie jechać. Tylko trzeba wiedzieć jak one biegną. Trochę intuicyjnie jadę nimi aż do Sopotu, raz po raz jedynie wyjeżdżając na ulicę.

W Sopocie planowałam odwiedzić słynne molo. Ale ludzi na głównym deptaku jest tak dużo, że odpuszczam – na molo pewnie będzie podobnie. Jadę więc prosto do Gdańska. Po drodze jeszcze jeden postój na stacji. Zaczepia mnie tu brodaty, bardzo wysoki chłopak. Odburkuję coś pod nosem. Wchodzi na stację, po chwili wychodzi z izotonikiem oraz batonikiem. Podaje mi. Jak miło! Gadamy dłuższą chwilę. Sympatyczne spotkanie.

W samym Gdańsku do centrum się nie pcham. Zostawiam to sobie na rano. Teraz oczy mi już się zamykają. Po całym dniu jazdy pod wiatr czuję się dość wypompowana. Jadę więc w stronę Trójmiejskiego Parku. Jak na złość zabudowa ciągnie się daleko. Znajduję w końcu jakąś miejscówkę, ale beznadziejna jest. Za jasności nigdy w życiu bym się tam nie rozstawiła. To jakiś dziki park na skraju osiedla.

Trasa (cała):
Pokaż trasę GPS

Zdjęcia

Zaliczone gminy (cały wyjazd): Dziwnów, Karnice, Trzebiatów, Brojce, Siemyśl, Sianów, Darłowo (obszar wiejski), Darłowo (miasto), Postomino, Damnica, Potęgowo, Główczyce, Smołdzino, Choczewo, Gniewino, Krokowa, Puck (obszar wiejski), Puck (miasto), Reda, Rumia, Kosakowo, Gdynia (22 gminy).

Ciąg dalszy

Nocą przeszły jeszcze dwie silne ulewy. Rano nie pada. Ale coś dziwnie hałasuje. To nie wiatr. Chwilę zastanawiam się co to za dźwięk. Morze! To przecież jego szum. Budzą się pierwsze ptaki. Morza szum, ptaków śpiew – dosłownie! Zwijam namiot i jadę nad jez. Jamno oglądać wschód słońca. Na wąskim skrawku lądu, którym jadę, spotykam spore stadko dzików. W Łazach schodzę na plażę. Błękitne niebo, wiatr, fale. Po wczorajszym spokoju nie ma śladu. Pewnie takie samo morze w Międzywodziu zobaczy dziś starszy pan, którego spotkałam wczoraj.

W Darłowie robię małe zakupy. W końcu jutro święto. Trzeba się zaopatrzyć. W mieście spędzam dużo czasu. Jadę do ładnego centrum, na deptaku piję kawę i jem ciacho. Potem udaję się nad morze, do portu i latarni morskiej. Ładnie tu!



Jarosławiec to drugie po Niechorzu miejsce, w którym nie miało mnie planowo być. No ale jestem tu tylko ja, więc mogę plany dowolnie zmieniać. Nabieram ochoty by nieco nadłożyć i pojechać zobaczyć latarnię morską oraz przystań rybacką. Mam też cichą nadzieję na jakąś rybkę. Leśna droga przed Jarosławcem bardzo się rozszerza. A więc tu był kiedyś pas startowy… Potem się mocno zwęża i przechodzi w płyty betonowe. Militarna przeszłość miejscowości jest bardzo wyraźna. Przystań jest urocza, pod latarnią ciekawy pomnik rybaka. I… tylko z rybki nici – wszystko pozamykane. Na pociechę jadę na jeszcze jedną plażę – do Rusinowa. Targam rower po piachu plaży i wsparta na siodełku wcinam kanapkę patrząc na morze oraz pustą plażę.

Za Słupskiem wylatuję na drogę E28. Na sygnale jadą: trzy wozy policyjne, dwa wozy strażackie, dwie karetki pogotowia. Mijam wypadek. Na prostej drodze samochód w rowie. Odbijam z tej drogi na północ. Asfalt jest dość parszywy, aż w końcu przechodzi w 2-3 km odcinek gruntowy. Wszystko przejezdne. Ciągle góra-dół.
Nocuję kawałek na południe od Smołdzina, w zagajniku jodłowym.

Trasa (cała):
Pokaż trasę GPS

Zdjęcia

Zaliczone gminy (cały wyjazd): Dziwnów, Karnice, Trzebiatów, Brojce, Siemyśl, Sianów, Darłowo (obszar wiejski), Darłowo (miasto), Postomino, Damnica, Potęgowo, Główczyce, Smołdzino, Choczewo, Gniewino, Krokowa, Puck (obszar wiejski), Puck (miasto), Reda, Rumia, Kosakowo, Gdynia (22 gminy).

Ciąg dalszy

Rano mży. Przygotowuję kawę 3w1, jem śniadanie i jadę. W Międzywodziu schodzę na plażę. Zupełnie pusto tu. Morze jest wyjątkowo spokojne. Szaro. Gdy kończę krótki spacer, spotykam starszego pana. Mówimy sobie dzień dobry. Rodzina. Piątka dzieci, dwanaścioro wnucząt i… on samotny. Wszyscy poszli w świat. Święta nad morzem. Bo dlaczego nie tu? Ze Szczecina nie jest to aż tak daleko. Morze jest dziś bardzo spokojne - mówię mu. Uśmiecha się. Wesołych Świąt!



Cały piątek pada. Rano mniej, po południu bardziej.
W Dziwnowie faktycznie jest dziwnie. Na przystanku autobusowym siedzą dwa koty. Na przeciwnych krańcach ławeczki. Jakby się nie znały. Czekają na autobus. Ciekawe, gdzie chcą pojechać. A może…. też bym wsiadła? W końcu pada deszcz.
Gdy docieram do Trzęsacza, jadę na klif sprawdzić czy resztki ruin kościółka nadal stoją. Są!

Do Niechorza miałam nie jechać. To nie jest potrzebne, a latarnię morską widziałam już tyle razy! To nic nie szkodzi. Mam ochotę zobaczyć znów. Zjeżdżam więc z zaplanowanej trasy i nadkładam drogi, tylko po to by przez kilka minut popatrzeć na latarnię.
W Trzebiatowie szukam słonia. Kiedyś go tu widziałam. Znajduję na ścianie jednej z kamienic. Słoń niezmienny jak ruiny w Trzęsaczu.

W deszczu i nie-deszczu odliczam kilometry do Kołobrzegu. Pirania – moja ulubiona restauracja! Ale najpierw rundka po mieście: molo, latarnia morska, falochron. Restauracyjki z rybami otwarte. Wszędzie pustki. Świetnie – myślę sobie, pędząc do Piranii. A tam…. dziki tłum. Na stolik muszę czekać. Czekam. Warto. Dorsz po kołobrzesku jest pyszny. Dostałam ogromną porcję, a potem dowiedziałam się, że przygotowując ją dla mnie zastanawiali się, czy podołam. Podołałam, ale frytki zostawiłam już niemal nietknięte. Wyjazd z miasta wredny. Duży ruch i deszcz. Gdy odbijam z drogi nr 163, robi się spokojnie. Między Stojkowem a Rusowem zauważam kilka stanowisk śnieżycy wiosennej. A to gratka! Późnym popołudniem i w deszczu docieram do Mielna. Jadę jeszcze kawałek i w lasku na mierzei oddzielającej j. Jamno od morza rozbijam namiot.

Trasa (cała):
Pokaż trasę GPS

Zdjęcia

Zaliczone gminy (cały wyjazd): Dziwnów, Karnice, Trzebiatów, Brojce, Siemyśl, Sianów, Darłowo (obszar wiejski), Darłowo (miasto), Postomino, Damnica, Potęgowo, Główczyce, Smołdzino, Choczewo, Gniewino, Krokowa, Puck (obszar wiejski), Puck (miasto), Reda, Rumia, Kosakowo, Gdynia (22 gminy).

Ciąg dalszy