Jesień to idealna pora, by pojeździć przełajówką po lesie. Gdy trochę popada, piachy znikają. Nawierzchnie robią się przyjemne do jazdy. Miało być cicho i spokojnie, tymczasem Puszcza Zielonka była pełna ludzi. Sporo spacerowiczów, grzybiarzy, kilkoro rowerzystów. No i niestety samochody. Dużo samochodów. Ludzie starają się wjechać najgłębiej w las, jak tylko się da. Na zaparkowane auta można było natknąć się prawie wszędzie. Pewnie najchętniej by zbierali grzyby wprost z samochodów i spacerowali powoli... jadąc autem. Irytujące to było.
A sam las.... pełen jesiennych kolorów. Piękny! Choć zdjęcia tego nie oddają. Szary dzień sprawił, że cały czas było tak jakby właśnie nadchodził wieczór.

Lubię jeździć koleją oraz łączyć kolej i rower.

Stój!
Mglisty poranek traktuję jako zapowiedź szarego dnia. Do Konina jadę pociągiem Kolei Wielkopolskich. Miła, wygodna podróż. W Koninie szarość. Mgły pouciekały, zostały chmury. Wylatuję na DK 92 i szybko popełniam pierwszy błąd. Na szczęście mam nawyk częstego zerkania na to co pokazuje GPS. Jadę sobie żwawo i nagle widzę, że to nie tutaj. Trzeba było zjechać z krajówki, a tymczasem pomykam beztrosko w stronę Warszawy.... Prrrr! Stój! Wracaj!

Nie zawsze
Nie ma gdzie nawrócić. Barierki. Jadę więc chwilę krajówką pod prąd. Na szczęście jest pobocze i na szczęście nie widzi tego żadna policja :). Jeździłam piękniejsze trasy. Ciekawsze, bardziej widokowe. Tu nie ma niczego godnego uwagi. Raz po raz robię zdjęcia, by tą nijakość uchwycić. Jadę bezbłędnie aż do Tuliszkowa. Tu znowu zamyślenie wyprowadza mnie na manowce, ale tylko na chwilę. Ten podjazd zaczynałam zupełnie niepotrzebnie.
....Rzecz jest w tym, że nie zawsze trzeba ciągnąć pod górę. Czasem z podjazdu należy zawrócić. Zwolnić hamulce i z impetem puścić się w dół...

Tak jakby
No to jaaaadę! Pierwsza część wycieczki jest przyjemniejsza. To boczne drogi, ruch mały. Dobre nawierzchnie. Jadę szosówką. Jadę szybko. Wiatr nie wieje. Cisza. Można szaleć, robić dowolne zygzaki. Moja trasa ma kształt podkowy. Przez brak wiatru cały czas jest tak samo łatwo i lekko. Czuję, że mogłabym pojechać szybciej, ale hamuje mnie świadomość, że ledwo co wyleczyłam ostre zapalenie krtani. Jadę więc spokojnie, na zupełnym luzie, nie przykładam się. A rower jedzie tak jakby sam. Do Malanowa jadę trzycyfrówką. Nie jest to przyjemna droga. Dość duży ruch. Na 99 km trasy zatrzymuję się na Orlenie i biorę dużą kawę. Początkowo planowałam pić kawę w Turku, ale to jeszcze kawałek drogi. Z czasem stoję świetnie. Zatrzymuję się więc w Malanowie.

Zapas
Zaraz po wyjeździe z Turku mijam wielkie kominy elektrowni Adamów. Za Turkiem (po krótkim kawałku na średnio ruchliwej krajówce) drogi już spokojniejsze. Cały czas jedzie mi się bardzo dobrze. Nie czuję żadnego zmęczenia. W Kole jestem z prawie godzinnym zapasem czasu. Co tu robić? Idę na herbatkę i zapiekankę, a potem leniwie, z nóżki na nóżkę, toczę się na dworzec kolejowy.

Mapa:

Pokaż trasę GPS


Zaliczone gminy: Rychwał, Grodziec, Tuliszków, Mycielin, Stawiszyn, Ceków Kolonia, Malanów, Kawęczyn, Turek teren wiejski, Turek miasto, Przykona, Władysławów, Brudzew, Osiek Mały (14 gmin).


ZDJĘCIA