Bardzo mile było Was spotkać na mecie BBT 1008 km.

Ela, Radek, Ela, Czarek, Marek, Zdzisiu, Zdzisiu, Ola, Robert, Robert, Darek, Wiesiu, Stanisław, Renatka, Konrad, Daniel, Marta, Oskar, Sylwia, Wojtek, Przemek, Darek, Jarek, Małgosia, Czarek, Stasiu. 

Kolejność Waszych imion wpisałam losowo. Każde z Was może siebie wstawić na pierwszym miejscu i będzie w tym racja. 





Do zobaczenia kiedyś znów! :) 

Bez słońca, bez ciepła, bez słów, bez Ciebie.
Bezimienne godziny, beznamiętny czas. 

Bezsenność.

Włosy koloru skrzypiec rozwiał wiatr.

Tam daleko, gdzie noc zamienia się w nowy dzień i tam, w miękkości czerwcowego deszczu.

- Jest nudno. No zobacz sam:



- Musisz znaleźć atrakcyjność w sobie, że Twoja obecność upiększa okolicę.


Koronowo, 15:06.

Zmierzch nad j. Wierzchy, 17:37.



Pelplin, 21:44.

00:19.

01:03.

01:10.

Największa lipa. Gumki naciągowe w stelażu topowego namiotu Big Agnes sparciały i nie dało się tego normalnie rozłożyć. Wszystko na siłę i na słowo honoru, chybotliwie, niestabilnie. Natomiast materiał podłogi oraz tropiku wrednie się posklejał. 
Tak miało być?

- Może lepiej, że Cię tu nie ma, bo wyszło idiotycznie. Jakoś tak żulowato. 

Wstałam wcześnie. W wielanowskim lesie nadal słychać było rykowisko.
Planowałam pojechać do Kołobrzegu i mieć tam czas, by boso pochodzić po plaży.
Zupełnie nic z tego nie wyszło. Na dojeździe do Tychowa użądliła mnie w szyję pszczoła. Pogotowie, zastrzyki, badania.
Nigdzie dalej już nie pojechałam. 

Pogoda z pewnością była najlepsza od 2 lat. W zeszłym roku kupowałam i oddawałam, oddawałam i kupowałam - bilety na pociąg z Augustowa do domu. I nic z tego nie wyszło.
Teraz, ku własnemu zdziwieniu, udało się.
Coś tam widziałam w prognozach, że ma kropić, zwłaszcza rano, w sobotę. Oraz, że wiatr będzie boczny.

I kiedy ruszyłam, faktycznie kropiło. Ciepły, letni deszczyk. Nawet nie wpadłam na pomysł, by ubierać kurtkę.
A potem był Janowiec i kawa. Tak gdzieś do Torunia było raczej nudno. Nie lubię jeździć drogami, które znam aż za dobrze. Choć jednocześnie lubię powtarzalność. I nie ma w tym żadnej sprzeczności.

W Gniewkowie zjadłam pyszne lody. W Toruniu, który bardzo lubię, szłam pieszo przez rozkopany Bulwar Filadelfijski. Przez cały Bulwar.
Następnie był Golub-Dobrzyń. A potem wieczorna droga do Lidzbarka, dotarłam tam krótko po zachodzie słońca.

Pod koniec czerwca prawie nie ma nocy. Księżyca niemal nie było, a prawdziwa ciemność, ta bez żadnej poświaty, trwała mniej więcej godzinę. Między północą a 1 w nocy. Nidzica była tradycyjnie nocą. Zamiast na Moyę podjechałam na Orlen.



A potem była nadal noc. Droga na Wielbark została już ukończona. Jadąc nią wspominałam sobie tamtą przeprawę, gdy któregoś roku pośród remontu i piachu przez naście kilometrów szłam tam z rowerem.





Teraz byłam przekonana, że nic dziwnego już się nie przytrafi i wtedy pojawił się remont drogi przed Myszyńcem. Miał być ruch wahadłowy, zamiast tego była zerwana nawierzchnia po całości na długości około 4-5 km. Ile to razy w życiu coś miało być, a jednak nie było?... Zresztą to nieistotne. Naraz we mgle wiata przystankowa. A może to mi się tylko przyśniło. Leżałam tam i miałam zamknięte oczy, aaa... dajcież mi wszyscy święty spokój! Pośród piachu, kamieni, kurew i innych bluzgów, dotarłam na Orlen w Myszyńcu na bardzo wczesne śniadanie.
Dalej trafiłam na kolejny remont, ale tu na szczęście był dobry objazd.

Mniej więcej w okolicach Szczuczyna miałam już serdecznie dość tej trasy. Może górki to sprawiły, a może boczy wiatr, albo dziury w drodze lub ciepłota. A może jeszcze coś innego. A może byłam po prostu zmęczona i marudna. Tego nikt nie oceni, gdyż byłam tam sama. W Szczuczynie Orlen, choć całkiem niedawno przecież też był Orlen, ten który jest pośrodku niczego i zawsze tak jakoś mnie zaskakuje. Rano było wtedy, ale już nie aż tak wcześnie, zdjęłam z siebie ciepły strój z nocy i nieco się umyłam. Teraz, w Szczuczynie, kupiłam na pewno czipsy i chyba herbatę oraz zjadłam ostatnią bułkę zabraną z domu.

Odtąd do Augustowa było już blisko, tzn. mniej niż 100 km. To zawsze jest miła świadomość, że ponad 4 stówy zostały rąbnięte i nie trzeba już o tym myśleć w kategoriach drogi, co przede mną.
Ostatni odcinek, nieco przed DK16, to piękna aleja lipowa, a przede wszystkim pachnąca. Odurzający zapach kwitnących lip, uwielbiam go, zapada w nos i w pamięć. Tak mocno, że do Augustowa chcę zawsze już jechać gdy kwitną lipy.



W Augustowie zameldowałam się późnym popołudniem, w niedzielę.



Pogoda na miejscu była idealna. Zostawiłam rower w hotelu i nastał cudowny i piękny czas wypoczynku w Augustowie. Pieszo zaszłam we wszystkie miejsca, które znam i lubię.







Wieczorem poszłam jeszcze na parkowy rynek Zygmunta Augusta i siedziałam tam czekając na to, by fontanna wreszcie ruszyła pełną parą. Wtem z zamyślenia wyrwał mnie męski głos: czekasz tu na kogoś? Przyjechałaś rowerem?
No tak, ubrana byłam w strój rowerowy. W skrócie odpowiedziałam: nie i tak. A potem roześmiałam się i wyjaśniłam temu miłemu chłopakowi, że czekam na fontannę, ale dziś chyba nic już się nie wydarzy. Na chwilę zapadliśmy w zadumę. A potem powiedział mi, że jest stąd i nigdy nie wiadomo, kiedy będzie działać z pełną mocą, a kiedy tylko tak jak teraz, na pół gwizdka. Może jutro będzie lepiej? Może... Choć ja przecież wyjeżdżam przed 7 rano...



Następnego dnia wstałam zbyt wcześnie, ale warto było. Mimo poniedziałku i obrzydliwie wczesnej pory, fontanna działała z pełną mocą. Pojechałam jeszcze zobaczyć jezioro Necko, jakieś 2 km od centrum oraz do napisu #Augustów nad Nettą. Na stację kolejową wpadłam z bezpiecznym 5-cio minutowym zapasem czasu.