Czas leczy rany. Dosłownie. Zakaz jazdy na rowerze dobiegł końca, a ja miałam jeszcze większą ochotę do jazdy niż normalnie. Podczas TABR zarzekałam się, że gdy wrócę do Polski, to będę jeździć wyłącznie z wiatrem w plecy. No i... chyba mi nie wyszło. A to dlatego, że nie zawsze może być idealnie. Najczęściej właśnie nie jest.



Wstałam o 3.30. Nie wiem jak to się stało, ale zanim wyszłam z domu minęły blisko dwie godziny. Czas przeciekał między palcami, aż w końcu zrobiło się jasno. Jazdę zaczęłam z prawdziwą radością i z uśmiechem na ustach. Mimo, że wiało od samego początku w twarz.



W końcu nie było dramatu. Było ciepło… cieplej… gorąco. Ale to nie był ten skwar i żar jaki występuje w Stanach. Tu powietrze nie wypala płuc. Tu czarne asfalty nie odpromieniowują gorąca w tak przerażający sposób.



Mimo, że jest ponad 30 stopni, jedzie mi się dobrze. Ale... zaraz... dlaczego jadę tak powoli? Serce też nie chce wejść w mocniejszą pracę. Chyba jeszcze się nie zregenerowałam. W Żninie małe zamotanie. Remont drogi. Ten remont trwa z pewnością już ponad 2 miesiące (i końca nie widać). Zaczął się jeszcze przed moim długim urlopem.

Do Torunia dojeżdżam z bólem prawej stopy. Prawie nie mogę wykonać ruchu w bok, by odpiąć but od pedału. Jednak nie mam ochoty szukać kluczy imbusowych, które wrzuciłam gdzieś na dno torby podsiodłowej. Trudno, niech boli – lenistwo wygrywa.



Jadę z odpiętym butem. Przez Toruń przelatuję szybko. Z mostu na Wiśle robię zdjęcie starej części miasta. Dziś pierników jadła nie będę. Łapię się na tym, że robię mało zdjęć. Jadę trochę jak na wyścigu. Obrazy przemykają przed oczami. Może powinnam wyjąć aparat… ale nie wyjmuję. Postój na jedzenie robię w toruńskim McD. Kilmatyzacji nie ma. Albo jest i słabo działa. W każdym razie wewnątrz jest duszno i mało przyjemnie. Zamawiam to co zwykle. Smakuje średnio. Panierka wydaje mi się obrzydliwie tłusta. Zapijam colą i robi się… swojsko. Potem jeszcze wizyta na stacji, szukam izotoników w lodówce. Wybór jest mały. To trochę szokujące. Przywykłam w ostatnim czasie do dużego wyboru izotoników w każdym, nawet najdziwniejszym, smaku. Oczywiście prosto z lodówki.

Na wyjeździe z miasta wlatuję na DK 91. Ruch spory, ale jest też szerokie pobocze. Upał mi nie dokucza. Czuję się zupełnie normalnie. Po drodze mijam wypadek samochodowy, natychmiast robi się duży korek. Przeskakuję więc na drogę idącą równolegle.



Dalej jest już spokojnie. Wąbrzeźno jest prawie puste. Tak samo Jabłonowo Pomorskie. Niebo jest coraz bardziej burzowe i w Rywałdziku dopada mnie nawałnica. Przyspieszam, w nadziei, że znajdę jakąś wiatę.



Wiata jest. Nieco zmoknięta chowam się więc i jem kanapkę. Idealnie się złożyło: burza w momencie, gdy potrzebuję już coś zjeść.


Potem jadę w deszczu. Nie pada specjalnie mocno, a w dodatku jest ciepło.



W Biskupcu robię małe zakupy przed wieczorem. Sok i drożdżówka. A potem robi się coraz ciemniej. Kiedy jadę przez Dzierzgoń, jest już zupełnie ciemno. Miasteczko to jedna wielka impreza. Dudni muzyka, na ulicach rozbawieni ludzie. Jakoś nie bardzo mam ochotę tu być, więc jadę szybciej.

Końcówka to jazda po niekoniecznie równych drogach. Trzeba się skupić. Albo i nie trzeba, jeśli… się wie co będzie dalej. Trafia się odcinek bardzo nierównego, kamiennego bruku. Lecz nie muszę się tym przejmować, bo przecież wiem, że to tylko na chwilę.



Księżyc świeci na niebie, Księżyc jest obok mnie.

Zaliczone gminy: Kisielice, Stary Dzierzgoń, Dzierzgoń, Rychliki, Markusy (5 gmin).

Trasa:
https://ridewithgps.com/trips/26134072

Uczucie było bardzo dziwne, gdy wsiadłam na rower MTB po tak długiej przerwie. Prawie nie umiałam nim jechać. Nic mi nie pasowało. Za ciężko go było rozpędzić, pozycja zbyt wyprostowana. Potrzebowałam kilku kilometrów, by się jakoś przyzwyczaić. Sama jazda ok. Fajnie znów móc jechać rowerem. Tyłek prawie zagojony, bolał nieznacznie. Skóra nadal jest nadwrażliwa na pot. Nigdzie daleko nie byłam, krecilam się pod domem. Mój organizm jeszcze się nie zregenerowal wystarczająco.

Chciałam dać tytuł "Powrót", ale to by nie była prawda. Długo mnie tu nie było, ale przecież nie odeszłam. Nie można wrócić w miejsce, z którego się w rzeczywistości nigdy nie odeszło. Była to jedynie przerwa. W międzyczasie dużo jeździłam, całe dnie. Zaczynałam przed świtem, kończyłam po zmierzchu. Czasem jechałam również nocą. Bywało, że potwornie wiało. Jechałam pośród burz, upału, ogromnej wilgotności powietrza, ale też w mrozie. Byłam na poziomie morza, a potem tak blisko nieba, jak nigdy dotąd, na wysokości 3500 m n.p.m. Poznałam wielu wspaniałych ludzi, widziałam miejsca tak piękne, że trudno to sobie wyobrazić. Teraz, gdy jestem w domu, trudno mi uwierzyć, że to wszystko już jest za mną. Podczas wyścigu Trans Am Bike Race przejechałam w poprzek całe Stany Zjednoczone. To było niesamowite.



Wpisy na blogu będę uzupełniać z czasem. Do tego trzeba sporo czasu.
Dziękuję za wszystkie prywatne wiadomości. Nazbierało się ich dużo. Będę odpowiadała po kolei, to też będzie wymagało czasu.

Obecnie nie jeżdżę rowerem. Po powrocie do domu, na rower wsiadłam raz. To nie był dobry pomysł - ranami na tyłku, które powstały podczas wyścigu, ostatecznie musiał się zająć lekarz i... dostałam zakaz jazdy na rowerze. To nie jest łatwe. Tak nagle odstawić rower. Ale zakaz dobiega końca. Będę znowu jeździć rowerem. Nie mogę się tego doczekać.

Następnych kilka dni to leniwy czas w Yorktown. Z zawodnika, staję się obserwatorem – obserwuję pozostałe osoby, które jeszcze jadą.



Wraz z Simone (razem mieszkamy w hostelu) wychodzimy ich witać na metę. Takich radosnych spotkań jest kilka. Szczególne są dla mnie dwa powitania. Chwila gdy na metę wpada duet ojciec i syn, tj. Graham i Ben. Tasowaliśmy się na początku wyścigu, fajnie jest spotkać ich znowu, uściskać, pogratulować i wymienić doświadczenia. Drugim takim powitaniem jest moment, gdy na metę wjeżdża duet mieszkających w USA Polaków: Krzysztof i Michał.



Jest pierwsza od bardzo długiego czasu okazja, by pogadać po polsku! Gdy tak rozmawiamy, Krzysztof i jego rodzina proponują mi podwózkę samochodem do Baltimore, skąd mam lot powrotny. Jutro. Nie planowałam tak szybkiego powrotu, ale skoro trafia się okazja...



Zgadzam się więc mimo, że nie mam zmienionej rezerwacji biletu lotniczego. Myślę sobie, że zrobię to na miejscu w Baltimore. Wieczór przed wyjazdem spędzam na mieście. Jest fajnie i trochę żal, że to już koniec…



Następnego dnia rano spotykamy się pod monumentem. Jest piękny, słoneczny i gorący dzień. Jadąc do Baltimore gadamy o Nowym Jorku. Oni tam właśnie wracają i proponują, że przecież mogę zamiast wysiadać w nieciekawym Baltimore, pojechać z nimi do Nowego Jorku, posiedzieć tam parę dni i dopiero potem wracać. Przecież tam jest tak ładnie! Sprawdzam cenę przebukowania biletu na inny lot. Na lot z Nowego Jorku. Cena wychodzi wysoka. Znacznie wyższa niż przebukowanie polegające na zmianie wyłącznie daty lotu. Niestety… kompletnie mnie nie stać.



Wysiadam więc w Baltimore. Zakładam na rower wszystkie torby i jadę przez miasto. W pierwszej kolejności do sklepu rowerowego by załatwić karton do zapakowania roweru na lot samolotem. Nie ma z tym żadnego problemu. Mogę przyjść jutro rano i wziąć karton. Potem lokalizuję wyjątkowo tani hotel. W przeliczeniu na złotówki noc kosztuje jakieś 60 zł. Okazuje się, że warunki są spartańskie. Noclegi na 10 osobowych salach. Łóżka piętrowe. Na szczęście sale są podzielone na żeńskie i męskie. Wszystkie łóżka dolne są wyrezerwowane, dostaję więc jedno z łóżek górnych. Drabinka ma wąskie, okrągłe szczebelki, które wpijają się nieprzyjemnie w stopy, a na samym końcu drabinki nie ma obniżenia, by wygodnie wtoczyć się na posłanie. Trzeba się więc trochę pogimnastykować.



Zjadam kanapkę i idę na miasto. Powrót do hotelu nie jest zbyt fajny. Na ulicy jest sporo ludzi. Prawdziwa mieszanka kulturowa. Niektórzy patrzą przenikliwie, inni wręcz zaczepiają. Wiem już więc, że wieczorem nie będę szukała na mieście jedzenia, tylko czym prędzej wrócę do hostelu.



W hostelu, siedząc na łóżku, załatwiam przebukowanie biletu. W końcu lot już jutro, a jest wieczór. Więc najwyższy czas na to, prawda? Wszystko mam już wyklikane, gdy nagle coś idzie nie tak. Nie mogę dokończyć rezerwacji i uiścić płatności! Próbuję kilka razy i nic. W niewesołym nastroju zasypiam z myślą, że pomyślę o tym jutro. Na lotnisku.



Po śniadaniu (szwedzki stół) pakuję się i jadę pod sklep rowerowy, w którym wczoraj zamówiłam karton. Czekam pod sklepem na otwarcie. Gdy tylko otwierają, wchodzę i pytam, czy mogę na miejscu rozmontować rower i złożyć go do kartonu. Nie ma problemu. Pracuję schowana przed innymi klientami w warsztacie. Trochę czasu to zajmuje, bo muszę jeszcze podzielić bagaż na ten, który będzie bagażem podręcznym i ten, który w kartonie, wraz z rowerem, trafi do luku bagażowego. Kiedy mam już wszystko gotowe, pytam ile płacę za karton i możliwość porozkręcania i spakowania wszystkiego w warsztacie. Serwisanci się dziwią tym pytaniem i z uśmiechem mówią, że nic. Proszę ich jeszcze o pomoc w zamówieniu taksówki, która zawiezie mnie na lotnisko. Nie znam miasta i nie wiem, do jakiej korporacji powinnam zadzwonić. To również nie jest problem. Jeden ze sprzedawców zamawia. Teraz pozostaje posiedzieć wygodnie i chwilę poczekać.

Chwila za chwilą mijają… a taksówki nie ma. Zaczynamy się wszyscy niepokoić. Ucieka mój cenny czas, a ja przecież muszę jeszcze jakoś na lotnisku załatwić płatność za zmianę rezerwacji, bo inaczej nigdzie nie polecę! Nerwowo patrzymy w okno, sprzedawca dzwoni jeszcze raz. Czekamy znowu i nic. W końcu podejmujemy decyzję, że dzwonimy w inne miejsce. Tyle, że aby móc zamówić taxi, trzeba najpierw przez Internet zapłacić. Można to zrobić jeśli ma się konto klienta. Ten sprzedawca ma. Proszę, by zrobił dla mnie tę rezerwację. Mam w końcu jeszcze 104 USD w gotówce, więc mam z czego zapłacić. Przejazd kosztuje 30 USD. Podaję banknot 100 USD. I… niestety nie ma jak mi wydać. Kasa jeszcze pusta. W swoich zasobach też nie ma z czego wydać. Proszę go więc, by zatrzymał te 100 USD. Za całą tę pomoc i uprzejmość. Odmawia, twierdząc, że to absurd, że nie będę przecież tak przepłacać. Kiedy taxi podjeżdża, pomaga mi jeszcze wpakować pudło z rowerem do auta. Serdeczny uścisk na pożegnanie i już jestem w drodze na lotnisko. Kierowca co chwilę z kimś gada przez zestaw głośnomówiący. Mówi w różnych językach. A to ciekawe! Kiedy kończy ostatnią rozmowę, podpytuję go skąd jest i ile tych języków zna. Okazuje się, że pochodzi ze środkowej Afryki i zna aż 6 języków. Gadamy po angielsku, bo polskiego (jeszcze) nie umie. Na lotnisku pomaga mi z wielkim pudłem. I dopiero potem odjeżdża.



Przychodzi teraz chwila, by załatwić płatność za bilet lotniczy. Do odlotu zostało już tylko kilka godzin. Niestety wszystkie bramki są jeszcze nieczynne, a czas ucieka… Dowiaduję się, że zostaną otwarte ok. godzinę przed odlotem i że nie są tu przyjmowane płatności. Wszystko trzeba załatwić on-line. Dzwonię więc na infolinię. Bo przecież przez Internet próbowałam już zapłacić kilka razy! Rozmowa trwa jakieś 5 minut i kosztuje mnie ponad 50 zł. Ale udaje się wszystko załatwić i płatność przechodzi. Uff! Teraz pozostaje odprawa on-line. Tę odprawę mogę załatwić przy stanowisku odprawowym, ale robię to internetowo.

Dalej, samo fizyczne odprawienie roweru idzie szybko. Potem mam jeszcze trochę czasu do odlotu. Zjadam obiad w McD, robię w łazience zastrzyk antyzakrzepowy i lecę.

Lot jest nieco krótszy niż ten pierwszy, który odbyłam w maju, bo lecę jednak ze wschodniego wybrzeża. Nie jest zbyt wygodnie i dlatego przez te długie godziny nie udaje mi się zasnąć. To niedobrze, bo to przecież nie jest lot bezpośredni. Mam długą przesiadkę, jakieś 10 godzin, na Islandii…

Islandia wita fatalną pogodą. Jest wprost obrzydliwie. Leje, wieje i zimnica. W tych warunkach wiem już, że przez cały czas trwania oczekiwania na lot do Poznania pozostanę na lotnisku. Zresztą i tak trudno by było gdzieś dalej wyjść, bo ogranicza mnie wielkie pudło z rowerem. Na lotnisku w pierwszej kolejności chcę załatwić zmianę rezerwacji lotu. Tak, tak – lot jest dziś, a ja jeszcze nie mam zmienionej rezerwacji. To dlatego, że w WizzAir zmiany mogę dokonać tylko na 2 sposoby: dzwoniąc na infolinię (stawki za minutę są kosmiczne) albo na stanowisku Wizz na lotnisku. Mam dużo czasu, więc odnajduję kolejkę do pierwszego lepszego stanowiska odpraw Wizz i tkwię w tej kolejce ponad godzinę. Gdy opowiadam w czym rzecz, dowiaduję się, że niczego nie załatwię. Wizz nie ma swojego stanowiska na tym lotnisku. Odbywają się tu wyłącznie odprawy, za które odpowiadają firmy zewnętrzne. Nie pozostaje mi nic innego jak tylko telefon na infolinię. Niestety nikt tam nie odbiera... Wtedy dociera do mnie, że muszę kupić nowy bilet, bo nie da się tej rezerwacji zmienić. Dekuję się w kąciku pod ścianą. Siedzę na ziemi, w dłoni trzymam tablet i działam. Palce chodzą mi po klawiaturze nerwowo. Jeśli nie uda mi się teraz, 7 godzin przed odlotem, kupić biletu, to… chwilowo utknęłam na Islandii…



Wszystko trwa kilka długich minut. I… udaje się! Mam bilet! Co równie fajne, prawdopodobnie wykupiłam jedno z ostatnich wolnych miejsc w samolocie, bo system z automatu, przydzielił mi miejsce przy oknie, z większą przestrzenią na nogi, przy wyjściu awaryjnym. Super! Teraz pozostaje poczekać na lot. To czekanie nieco się dłuży. Krążąc po niezbyt dużym lotnisku i przesiadując w sympatycznej kawiarence, spotykam i poznaję inne osoby, które tak jak ja mają długie przesiadki. Amesley jest z Korei, Blake z USA. Jest też z nami niesamowicie wesoły i wygadany Żyd – niestety nie zapamiętałam jego imienia. Wszyscy jesteśmy w podobnym wieku. Razem mile spędzamy czas. Amesley czeka na ten sam samolot co ja – obie lecimy do Poznania. Nasze oczekiwanie wydłuża się. Przez fatalne warunki pogodowe, lot jest opóźniony aż o 2 godziny.

W samolocie jest wygodnie. To miła odmiana po poprzednim locie. Udaje mi się zasnąć. Śpię przez prawie cały lot. Po wylądowaniu w Poznaniu wyjmuję rower z kartonu, składam go w jedną całość, montuję torby i wychodzę na zewnątrz. Jest około 5 rano. Próbuję kupić bilet na autobus, by nie musieć jechać przez całe miasto. Nie chce mi się jechać rowerem po mieście, to żadna przyjemność. Jednak biletomat mnie pokonuje. Sama z siebie się trochę śmieję: tyle w ostatnich godzinach różnych rzeczy załatwiałam, a pokonał mnie zwykły biletomat w Polsce! Kiedy podjeżdża autobus podchodzę więc do kierowcy i pytam, czy mogę kupić bilet u niego. Mówi, że niestety nie i pyta, czy rower stojący obok jest mój. Potwierdzam. Wtedy wysiada z kabiny i pomaga mi wnieść rower do autobusu. Pytam co z biletem, a on uśmiecha się tylko i mówi, że mam po prostu sobie usiąść wygodnie i jechać. To jest piękne. Dojeżdżam tym autobusem na dworzec kolejowy Poznań Główny i tam łapię pociąg do domu.
Mój Amerykański Sen właśnie się zakończył.



PODZIĘKOWANIA

Składam serdeczne podziękowania przede wszystkim mojej Rodzinie, która bardzo mi kibicowała i wierzyła, że to szaleństwo ma sens i wszystko się uda.

Dziękuję Robertowi Janikowi za obłędnie szybką akcję z załatwieniem mi jedynego na świecie kompletnego różowego stroju Bałtyk-Bieszczady Tour 1008 km. Z radością promowałam nasz najbardziej znany polski ultra maraton i z dumą o nim opowiadałam.

Dziękuję moim Koleżankom i Kolegom z pracy za wyrozumiałość, zastępowanie mnie podczas nieobecności i za zgodę na tak długi urlop.

Dziękuję wszystkim moim miłym Kibicom! Wasze życzliwe wsparcie przez Internet dodało temu wyścigowi dużo smaku.

Dziękuję wreszcie wszystkim moim Czytelnikom! Jeśli przeczytaliście całą relację, to pewnie choć w części poczuliście jak tam było. A było super. Jeżeli po przeczytaniu tego wszystkiego zastanawiacie się, czy jechać i korci Was, by spróbować, powiem jedno: na co jeszcze czekacie? Do dzieła! Ameryka na Was czeka :)

Powrót do początku