Do bazy maratonu dojeżdżam samochodem, w sobotę rano. Kiedy ruszam rowerem do biura zawodów, wyłapuje mnie Wojtek i wesoło gawędząc dojeżdżamy tam razem. Wojtek spakowany jest zupełnie minimalistycznie! Ja trochę rzeczy ze sobą zabrałam, znając swoje umiejętności terenowe, a w zasadzie ich brak wiedziałam, że na pewno załapię się na jazdę po zachodzie słońca.



Odbieram pakiet i resztę czasu przed startem spędzam pijąc kawę i jedząc pyszną drożdżówkę. Zapowiada się fajny dzień. Ruszam w ostatniej grupie. Początkowo byłam przypisana do grupy Wojtka, ale na własną prośbę zostałam przeniesiona do ostatniej grupy (8:10) – dzięki temu mogłam pospać trochę dłużej.

Moja grupa, to sami mocarze, tak więc już na pierwszej prostej zostaję sama. Nie przeszkadza mi to. Początkowe kilometry uciekają sprawnie. Pogoda jest doskonała. Dość szybko doganiam jednego z naszych, który sprawia wrażenie nieco zaplątanego. Będziemy się potem tasować do około 130 km. Pierwszy podjazd znad Warty, po kamiennym bruku i od razu problem! Nie chcą wchodzić 3 najlżejsze przełożenia na kasecie. A gdy już idą, to łańcuch spada za kasetę. W dodatku nie współpracuje przednia przerzutka. Co u licha??? Stop! Żeby nie zmielić przerzutki, nie pociąć szprych, natychmiast się zatrzymuję. Układam łańcuch z powrotem na twardym biegu, ale już wiem, że jest niedobrze. Brak lekkich przełożeń w terenie, na pewno się zemści… Pod górę niestety muszę podejść. Bieg jest za twardy, by jechać. Klnę w głos. Milknę, gdy zauważam schodzącego z góry faceta. Chyba na szczęście mnie nie słyszał, bo zagaduje, że górka ostra, więc nie dziwi się, że nie mam siły podjechać. Szkoda gadać, masakra. Tłumaczę krótko, że nie w tym rzecz. Po prostu nie mogę wrzucić odpowiednio miękkiego biegu. Nigdy w życiu nie podchodziłam tego podjazdu. A przecież bywałam tu.

Do 70 km trasy mam problemy żołądkowe. Jakaś nietolerancja. Zastanawiam się, czego tym razem nie polubił mój żołądek. W końcu zaczyna boleć tak, że problem sprawia mi normalne oddychanie. Każdy wdech, to ból. Jak tak dalej pójdzie, to trzeba będzie się wycofać. Rower niesprawny, żołądek nie działa. Na 70 km trasy jest Orlen. Stoi tu jeden z naszych. Pyta, jak się jedzie. Na początku mówię, że ok. Jednak chwilę później przyznaję, że mam problem z żołądkiem. I dzieje się magia: kolega ma ze sobą tabletki na brzuch, odpala mi jedną i to uratuje sytuację.

Biorę kawę, dokupuję picie do bidonów i jeszcze nieco zachowawczo, z bolącym brzuchem, jadę dalej. Z każdą chwilą czuję się jednak coraz lepiej. W międzyczasie zaczyna też działać przednia przerzutka. Fajnie. Co prawda na kasecie nie mam najlżejszych biegów, ale działający przód wnosi przecież dużo.

Widoki na tym maratonie są bardzo ładne. Południowa Wielkopolska w terenie jest znacznie ładniejsza, niż na szosie. Dużo jest miejsc naprawdę urokliwych. Kiedy jestem w okolicach Dolska, chmurzy się i nawet spada na mnie kilka kropel deszczu. To jedyny taki moment podczas całego wyścigu. Mniej więcej pomiędzy 100 a 125 km dużo jest mocno piaszczystego terenu. Spore odcinki prowadzę rower. Techniki do jazdy w terenie, to ja niestety nigdy nie miałam. Dużo szkód wyrządziły ostatnie ulewy, które przeszły przez Wielkopolskę. Niektóre ścieżki są kompletnie wymyte i bardziej podobne są do wyschniętych koryt strumieni lub niewielkich rzek, niż do dróg.
Na prowadzenie roweru schodzi dużo czasu. Idąc staram się trzymać prędkość 5 km/h.



W okolicach Brenna zaczynam spotykać coraz więcej naszych. To cieszy, bo oznacza, że w końcu powoli zaczynam doganiać ludzi, którzy startowali przede mną. Nad jeziorem jest tłoczno i panuje miła, wakacyjna atmosfera. W jednym z punktów gastronomicznych kupuję izotonik i jadę dalej. Wczesnym wieczorem zaczynam tasować się z dwójką naszych. Ogólnie jadę nieco szybciej niż oni, ale tylko wtedy, gdy droga jest normalnie przejezdna (bez kopnego piachu) oraz jeśli nic mi się nie przytrafia. I tak na przykład wyprzedzili mnie na chwilę, gdy ja kawałek pojechałam źle i musiałam się wracać. Albo, gdy zatrzymałam się, by ubrać się na nadchodzącą noc. Raz też miałam już ich na widelcu, gdy do nosa wpadła mi muszka i musiałam się zatrzymać. Potem, w nocy, ta dwójka zamieniła się w czwórkę. I znowu było tasowanie. Raz oni z przodu, raz ja.



Na BP w Śremie jestem chwilę przed nimi. Jest już ciemno. Lecę do toalety, robię małe zakupy, wkrótce czwórka kolegów dojeżdża. Chwilę siedzimy tu wszyscy. Wiemy, że przed nami trudny odcinek około 20 km zaraz za Śremem. Ja zbieram się jako pierwsza i wychodząc mówię, że na pewno się niedługo spotkamy. Oni nie bardzo w to wierzą, ale ja wiem swoje. Mało jest osób, które jeżdżą w terenie podobnie słabo jak ja.

Za Śremem faktycznie robi się mało wesoło. Odcinek nad Wartą to piachy, wyboje, trawy. Do tego jeszcze mgła i chłód. Oczywiście ciemno. W takich warunkach przejeżdżam może ze 3 km. Resztę tego kawałka robię pieszo. Mniej więcej 17 km. Czwórka oczywiście w końcu mnie dopada i wyprzedza. Oni jakoś sprawniej sobie radzą. Kiedy wreszcie docieram do szosy, zjeżdża się ze mną miły kolega Krzysztof, który w sobotę rano na stacji uratował mój żołądek. Chwilę jedziemy obok siebie i gadamy. Potem każdy już jedzie po swojemu. Drogi stają się normalne i przejezdne. Na szosie łapię czterech kolegów i zostawiam ich za sobą. Spotkamy się dopiero na mecie. Na szczęście noc czerwcowa jest bardzo krótka. Ledwie zdąży się ściemnić, a już zaczyna robić się jasno.

Przed metą jeszcze kilka odcinków, gdzie rower muszę pchać przez piachy. Czuję się przyjemnie zmęczona. Nic mi nie przeszkadza, ani nic nie drażni.
Rower, który częściowo nie działa? Cóż, bywa.
Zimno i mgła? Trzeba przyjąć.
Piachy? No przecież się przepchnie.

Wtem, jadąc lasem widzę, że ktoś usiłuje przejść na drugą stronę ścieżki. Od razu włącza się trzeźwe myślenie: to chyba przejście dla pieszych, trzeba ustąpić tej osobie pierwszeństwa!
To nie osoba.
To brzoza.
Nie ma tu żadnej ulicy, żadnego przejścia, nikt nie idzie. Moje myśli nie są trzeźwe, jest 4:30 nad ranem. Pora się obudzić. Na szczęście pomaga w tym trasa. Znowu głęboki piach. Trzeba zejść z roweru i iść. Przy okazji senność ulatuje.

Końcówka maratonu to przejazd Ścieżką Zdrowia nad jeziorem. Warunki oświetleniowe są wybitne. Słońce wzeszło kilka chwil temu. Barwy czerwone i różowe grają pomiędzy liśćmi drzew. Dopiero 4 km przed metą pojawia się szosa. Można grzać i wykrzesać z siebie siły na ładny finisz.



A na mecie miły komitet powitalny, zdjęcia, medal. No i jedzonko. Pyra z gzikiem też jest! Myślę sobie, no tak, Pyra Trail. Nic dziwnego, że pewna część trasy, była niczym kartoflisko. 309 km maratonu, w tym około 30 km pieszo przez piachy. Było soczyście. Na mecie dowiaduję się też, że cały maraton wygrał Wojtek. Zrobił te 300 km w niewiarygodne, niecałe 11 godzin! Wspaniały wynik mojego kolegi.

Rano pakujemy się i schodzimy do hotelowej restauracji na śniadanie. Przed nami kolejny gorący dzień. Dziś już jednak nie pojadę ubrana w długie rękawy. Od podania zastrzyków minęło już trochę czasu. Stawiam zatem na mocne smarowanie skóry kremem z wysokim filtrem.

Po drodze mijamy dziś pięknie kwitnące pola facelii.



Kiedy tylko jest możliwość, szukamy ochłody. Byle do cienia, byle do następnego sklepu z lodami. Inne potrawy niż lody mogłyby chwilowo nie istnieć. Chociaż... w Raciążu myślimy o przerwie na bardziej treściwe jedzenie. Jest tu gorąco, a jedyna knajpka ma obłożone wszystkie stoliki na zewnątrz, a w środku piecze się kebab i nie ma klimatyzacji. Bez opcji, by tam choćby spróbować wejść. Schładzamy się pod kurtyną wodną i lecimy na Orlen. Klima działa, kawa jest, więc do szczęścia więcej nie potrzeba.





Obiad udaje nam się zjeść pod koniec dnia, w Zawidzu Kościelnym. Trafiamy do małej pizzerii. Co dziwne, wyglądała ona jak nieczynna, toteż byliśmy mile zaskoczeni, kiedy nacisnęliśmy klamkę, a ta ustąpiła.



Końcówka dnia z pięknym miękkim światłem, jakie trafia się zawsze w pogodny, letni wieczór. Miejscówka noclegowa w lesie, kawałek za Szreńskiem.



mapa

Kiedy się rano budzimy, nie pada. Ten stan nie trwa jednak długo. Niebo jest coraz bardziej zasłane grubymi chmurami, deszcz wydaje się być nieodległą perspektywą. No i faktycznie - udaje nam się przejechać 10 km do Makowa Mazowieckiego, gdy zaczyna padać. Chowamy się na stacji, bierzemy po kawie i przeczekujemy. Na szczęście to krótki opad.



Maków Mazowiceki jest prawie zupełnie opustoszały. Może to za sprawą wczesnej godziny i brzydkiej pogody.



Pośród silnie wiejącego wiatru jedziemy do Różanu. Pogoda jest wprost okropna. Zimno jak w październiku i jeszcze ten paskudny wiatr. Odwiedzamy rynek, kościół, w którym zostajemy na mszy, a potem idziemy jeszcze do cukierni. W takie dni, jak dziś, jazda rowerem jest umiarkowanie przyjemna.



Około godziny 16.00 ten pogodowo paskudny dzień nabiera cieplejszych barw, a to za sprawą napotkanych ludzi. W pewnym momencie mijamy wyjątkowo ciekawy ogród. W ogrodzie tym są drewniane rzeźby. Jest ich dużo, są różnej wielkości i zwracają uwagę. Próbuję zrobić przez płot zdjęcie i wtedy pojawia się właścicielka. Jesteśmy nieco zakłopotani, zwłaszcza ja - z aparatem. Nie wiemy jak ta pani zareaguje, czy nie będzie zła. Tymczasem jej reakcja jest niezwykle miła i serdeczna! Zaprasza nas na ogród, przedstawia swojego męża, który jest autorem tych wszystkich rzeźb. A potem siedzimy sobie we czworo przy stole i pijemy wspólnie herbatę, rozmawiając o wszystkim. Jest to bardzo przyjemne i ciekawe popołudnie.



Dalsza droga, aż do Łomży, nadal w silnym wietrze. Sama Łomża trudna do oceny. Sama nie wiem, czy mi się tu podoba, czy też nie. Rynek jest rozkopany, w remoncie. Mało jest miejsc, w których można cokolwiek zjeść. W końcu udaje nam się znaleźć czynny lokal.







Po obiedzie przychodzi wieczór. Opuszczamy Łomżę i kierujemy się do Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi. Jest ładnie. I tego odbioru nie zakłóca nawet coraz bardziej ciemniejące niebo.



Nocujemy w lesie, na starej, zarośniętej drodze.



Zaliczone gminy: Maków Mazowiecki, Szelków, Rzewnie, Różan, Goworowo, Czerwin, Troszyn, Śniadowo, Łomża obszar wiejski, Łomża miasto, Piątnica.

Podróż koleją, z przesiadką w Kutnie, kończymy w Płocku. Wiem już, że możemy spać w wysokich trawach na węźle drogowym (całkiem niedawno sama tam spałam). Myślę sobie jednak, że skoro jesteśmy tu razem, to mogę postarać się o ładniejszą miejscówkę. Jedziemy zatem pooglądać wieczorne światła Rafinerii. Wyglądają one ładnie, przeszkadza jednak dziwny zapach. Nocleg robimy na przyjemnej łące obok, zdawałoby się nieczynnego, zakładu. Jakie jest nasze zdziwienie, gdy całkiem niedługo w to dziwne i tak jakby opuszczone miejsce przyjeżdża miejski autobus! Rano trzeba będzie szybko stąd pryskać.