Przyjechałam tu, do Okonka, wczoraj po pracy. Koleją, z rowerem. Noc pod namiotem, pierwsza od dawna. Rzeczywistość nie była zgodna z oczekiwaniami. Chciałam posłuchać nocą rykowiska, a... słuchałam muzyki. Ktoś do mniej więcej 2 w nocy puszczał muzykę. Głośno. Blisko mnie. Nie zakładałam stoperów. To była dziwna noc. Muzyka była w moim stylu, a nagłośnienie doskonałej jakości. Totalne zaskoczenie. Budziłam się i zasypiałam na zmianę, a otulała mnie muzyka.

Poranek był słoneczny, a dalej było tylko lepiej, bo temperatura szybowała w górę, aż nastał ciepły dzień późnego lata.
To nie była jazda. To była rowerowa wędrówka. Wszystko działo się bez pośpiechu, na wszystko miałam czas. Na początku odwiedziłam Kłomino. Kiedyś stały tu zrujnowane bloki. Tajne miasto. Dziś prawie nie ma śladu. Ale jest pamięć. Jeździłam po ulicach Kłomina. Obserwowałam upływ czasu.

Potem były Zalewy Nadarzyckie. A następnie Borne Sulinowo. Tu przeszłość i przyszłość idą obok siebie za rękę.
Nowe.
Odnowione.
Stare.
Okna, w których widać życie i puste okna, przez które widać niebo.
Podchodzę blisko. Rower trochę przeszkadza, ale targam go obok siebie. Nie da się wejść. Zamurowane. Może tak jest lepiej.

Następnie jest Komorze, Czarne Wielkie, Barwice. Różne górki, najróżniejszej jakości asfalty.





Wszystko to nawijam na korbę i gdy docieram do Krosina wiem, że to już blisko. Przecież nigdzie się nie spieszę. Przecież jeszcze nie jest późno. Do Wielanowa docieram pewnie około 17 i stoję tu przez chwilę. Ruszam do Nosibądów, tam jest sklep, a w nim woda. Od razu zbiega się kilku miejscowych. Pytają skąd się tu wzięłam, bo ładni ludzie się tu przecież nie pojawiają. Śmieję się. Pytam o kościół, widzę, że jest w remoncie. Mówią, że od kilku lat i końca nie widać. Starszy pan opowiada, że w dzieciństwie był tu ministrantem. Całe życie w Nosibądach. Może to bezpieczniej i lepiej nie oddalać się zanadto od domu...
Ostawiam rower. Obchodzę kościół dookoła. Zaglądam w zakamarki. Szukam, sama nie wiem czego. Zamknięte.

A potem wracam do Wielanowa. Jest ciepło, jest późne lato. Siedzę na drewnianej ławce na dworcu. Obok kwitną kwiaty. Nie dzieje się nic szczególnego.

I... nie wiem, czy chcę wracać tu w listopadzie.

A gdy nadchodzi wieczór, biorę rower i wnikam w las. Rozbijam namiot. Są wrzosy i jest rykowisko.

Na dziś trasa krótsza, bo to dzień powrotu do domu. Przyznaję, że przyłożyłam się do planowania tej trasy tylko do gminy Smyków, a więc do 75 km. Dalsze planowanie, to już był po prostu dojazd do stacji kolejowej Włoszczowa Północ przez gminy, na terenie których byłam już kiedyś rowerem. No i niestety tą niedbałość w planowaniu drugiej części trasy odczułam.
Pierwsze 75 km było fajne. Poranek trafił się mglisty i słoneczny jednocześnie, a do tego zimny. Drogi były dobre, no i atrakcje, zwłaszcza zamek w Chęcinach i ładny chęciński rynek. W kawiarni przy zamku skusiłam się nawet na kawę i coś słodkiego.

















W drugiej części miałam głównie mocno obciążone ruchem szosy wojewódzkie. A z racji poniedziałku przed dniem Wszystkich Świętych, ruch był już zarówno świąteczny, jak i jeszcze roboczy. Nic przyjemnego. Jakoś przetrwałam. We Włoszczowie nie znalazłam żadnej godnej uwagi restauracji. Pierogarnia zamknięta, pizzeria też. Zostały jakieś kebaby, które mnie zupełnie nie przekonują. Żałowałam w tej sytuacji, że nie mam ze sobą dodatkowego liofa, w końcu było trochę czasu i miejsca, by zagotować wodę.







Zaliczone gminy: Morawica, Tokarnia, Chęciny, Sitkówka-Nowiny, Piekoszów, Strawczyn, Miedziana Góra, Mniów, Smyków.

Był to dziwny poranek. Budzik zadzwonił, gdy jeszcze było ciemno, zgodnie z planem. A potem, niezgodnie z planem, zaczął padać deszcz. Sprawdziłam sytuację na mapie radarowej i uznałam, że warto to przeczekać. W ten sposób miałam dodatkową godzinę leżenia oraz... godzinę mniej czasu na jazdę. Nie lubię zaliczania gmin po ciemku, gdyż zaliczam po to by coś widzieć, a nie by nudzić się w ciemnościach i wyobrażać sobie widoki. Od początku zatem wiedziałam, że jeśli chcę zrobić zaplanowaną trasę, to wobec krótkiego dnia, nie mam czasu na obijanie się, ani na dodatkowe atrakcje.



Po deszczu poranek niestety jest mglisty, a na niebie wisi dużo niskich chmur, które skutecznie zasłaniają widoki na okoliczne wzgórza. Wjeżdżam na moment do Świętokrzyskiego Parku Narodowego i od razu myślę sobie, że fajniej by tu było być pieszo, a nie tak tylko na chwilę, rowerem. Początek trasy jest mocno pagórkowaty i bardzo żałuję, że akurat trafiła się taka pogoda! Z widoków nici. Pierwszą przerwę robię około 50 km trasy, na Orlenie w Łagowie. Kawa i zapiekanka są w sumie przy okazji. Głównym celem było uzupełnienie benzyny w butli od kuchenki, by wieczorem móc zagotować wodę na obiad, a rano na kawę.









Potem mijam tereny kopalniane. Przed jednym ze zjazdów przy kopalni spotykam starszą kobietę. Robię akurat zdjęcia i zaczynamy rozmowę. Lubię takie spotkania na trasie.
Dzień kończę w lesie, w okolicach Pierzchnicy. Uczucia mam mieszane. Z jednej strony mogę być zadowolona, gdyż przejechałam całą trasę na dziś zgodnie z planem, przed ciemnością. Z drugiej czuję niedosyt. Dzień jest już chyba zbyt krótki, by robić trasy tej długości w nowym terenie. W końcu nie o dystans tu chodzi, a nowe miejsca i czas, by je lepiej poznać.















Zaliczone gminy: Bieliny, Łagów, Baćkowice, Iwaniska, Bogoria, Pierzchnica.

Ciąg dalszy

Budzik zadzwonił, gdy jeszcze było ciemno. Snu miałam zatem niewiele, no ale inaczej się nie dało. Do Drzewicy w końcu przyjechałam blisko północy a mimo, że to ostatnie dni października, nadal jest ciepło i w lasach już od wczesnego poranka można się spodziewać grzybiarzy. A przecież nie chcę gości na noclegu. Na samym początku dnia odwiedzam zamek w Drzewicy. Jest szaro i zamek robi raczej posępne wrażenie. Trasa, jak to podczas zaliczania gmin, mocno kluczy, w krótkim czasie przeskakuję pomiędzy aż trzema województwami: łódzkim, mazowieckim i świętokrzyskim. Jest pagórkowato, ale nie przeszkadza mi to, jedzie się przyjemnie.



Jadąc podziwiam drewniane domki. Wyglądają one świetnie, a często przy nich rosną piękne kwiaty. Często również widzę ścisłe połączenie starej, drewnianej architektury, z tą nowoczesną, gdy na jednym podwórku tuż obok siebie stoją stary, drewniany domek i okazały murowany dom.



Po 77 km jazdy docieram do Szydłowca. W mieście tym odwiedzam zamek oraz rynek z pięknym ratuszem. Z tablicy informacyjnej dowiaduję się, że z ratuszowej wieży rozpościera się piękny widok na miasto. Niestety jest zamknięte i nie mogę tam wejść.





Kawałek za Szydłowcem mijam festyn i ubrane w ludowe stroje panie. Wyglądają niesamowicie w tych kolorowych sukniach. Zatrzymuję się i pytam, czy mogę im zrobić zdjęcie. One się zgadzają i dzięki temu mam kilka fajnych zdjęć.





Mniej więcej 8 km przed Suchedniowem mam wypadek - kolizję z inną cyklistką. Było akurat w dół. Zabrałam się za wyprzedzanie jej, z zachowaniem dobrej odległości. Nie na gazetę, jak czasem potrafią się wyprzedzać rowerzyści. Kiedy byłam na jej wysokości, ona nagle, bez żadnego znaku, ostrzeżenia zaczęła skręcać w lewo. Wprost we mnie. W ułamku sekundy zdecydowałam, że mniejsze szkody będą jeśli przyspieszę, zamiast hamować. Zdążyłam jeszcze krzyknąć "kurwa, nieeee!" i spotkałyśmy się. Ona zaliczyła  solidną glebę uderzając mnie w udo i tylne koło roweru. Ja, będąc w pędzie, utrzymałam rower. Oczywiście natychmiast do niej zawróciłam, bo gleba nastąpiła dokładnie na środku drogi i leżenie tam nie było zbyt bezpieczne. Na szczęście wstała o własnych siłach, podniosła buta, który jej spadł ze stopy podczas upadku. Chyba z 5 razy pytałam ją, czy na pewno wszystko ok. Twierdziła, że tak, choć wyglądała na lekko wystraszoną całym tym zdarzeniem. W sumie ja też byłam.

A potem było jeszcze więcej górek. Za którąś z kolejnych, schowaną w lesie, rozbiłam namiot, kończąc ten dzień.











Zaliczone gminy: Gielniów, Gowarczów, Wieniawa, Szydłowiec, Jastrząb, Mirów, Skarżysko Kościelne, Łączna.

Ciąg dalszy

Obudziliśmy się we 4 o szarym świcie. Energia we mnie była niewielka. Szybkie jedzenie, popite na zimno i jazda. Poranek był bury i na szczęście niegorący.



Dojechaliśmy do odcinka specjalnego z linią wąskotorówki. Faktycznie, jechać tu byłoby trudno. Jednak spacer torami/wzdłuż torów sam w sobie był atrakcją. Na końcu tego fragmentu jest stacyjka w Balnicy i nieduże schronisko. Chcieliśmy dotrzeć tu wczoraj, ale niestety się nie udało. Trochę szkoda, bo poza schroniskiem są tu też puste budki / stoiska handlowe, w których na pewno lepiej by się spało, niż pod wiatą, w której mocno wiało.





Dalsza droga prowadziła nas aż 4 razy przez brody na rz. Osławie. Poziom wody nie był wysoki, a na dnie ułożone były płyty betonowe. Zatem wszystko bez problemu przejezdne. 219 km trasy to Komańcza. Tu trochę odbiliśmy z trasy do schroniska, by zjeść normalne śniadanie. Niestety to odbicie oznaczało dodatkowy, solidny podjazd. Na miejscu ładowanie elektroniki i śniadanie. Każde z nas wzięło podwójną porcję. Kiedy wróciliśmy na trasę, zrobiło się ciepło. Słońce znowu prażyło i trzeba było zdjąć nieco ciuchów. Szybko zaczęliśmy odczuwać, że przegięliśmy ze śniadaniem. Było zbyt obfite, przez co jazda stała się ciężka. Poza tym podjazdy zrobiły się tak jakby bardziej strome, niż wczoraj. Wczesnym wieczorem dotarliśmy do Dukli. Miasteczko nieduże, ale ogólnie miejscowości na tym wyścigu było raczej mało i należało jechać dobrze zaopatrzonym, by niczego nie zabrakło, a zwłaszcza picia. W tej sytuacji Dukla była jak prawdziwe city. Było tu wszystko, nawet rynek i restauracja! Wbiliśmy zatem na obiad.





Wieczorem, około 22.00, zaczęliśmy rozglądać się za jakąś wiatą. Jechałam akurat pierwsza i zauważyłam jedną na wyjeździe z Myscowej. Trochę dziwnie, bo stała za ogrodzeniem, blisko starego budynku, ni to kamienicy, ni bloku. Chwilę poczekałam na Krzysztofa. W tym czasie usłyszałam z jednego z górnych okien tego budynku brzęk tłuczonego szkła i pijackie wrzaski jakiejś kobiety. Melina, jak nic – pomyślałam sobie. Wtedy nadjechał Krzysztof, popatrzył i powiedział, że to schronisko. Oczy musiałam mieć chyba jak złotówki ze zdziwienia. TO? Schronisko? A jednak, tak! Co więcej, udało nam się załatwić nocleg, a w środku powitał nas w dodatku bardzo miły rudy kotek. A libacja? No cóż, budynek to dawna szkoła. Jedna jego część to schronisko, a druga – mieszkanie socjalne. Na szczęście w nocy nie było już żadnych awantur. Cicho i spokojnie, wreszcie można się było wyspać.

Na dziś poza pięknym słońcem, jakie towarzyszy mi od początku tego wyjazdu, zapowiadany był również bardzo silny, południowy wiatr. Początek trasy był zatem bardzo łatwy: ruszyłam z Różanki płaskim środkiem Kotliny do Bystrzycy (w końcu udało mi się trafić dobre światło na rynku!) i dalej do Kłodzka. Aż 34 km zupełnie ulgowej jazdy.



W Kłodzku pochodziłam sobie pieszo. Bardzo dawno mnie tu nie było, a podczas jazdy, nawet powolnej, szczegóły uciekają zbyt szybko. Ten rynek, z rozbudowanym ratuszem, kocimi łbami przy kolumnie z Matką Bożą, od zawsze robi na mnie wrażenie. Piękny jest też most na Młynówce. Przypomina mi Pragę.





Z Kłodzka podjazd na Łaszczową. Miły, w lesie, a zatem bez wiatru. Było nawet ciepło. Zjazd niestety dziurawy.



Dalej okrężną drogą do Złotego Stoku. Nic tam nie ma szczególnego. Chociaż… Złoty Stok mógłby być zupełnie pusty, a i tak jest tam coś, co niezmiennie mnie przyciąga jak magnes. Mianowicie właśnie tu zaczyna się mój ulubiony podjazd na Przełęcz Jaworową. Magia. Cudownie. Mogłabym napisać cały elaborat o uczuciach, które we mnie są za każdym razem, gdy tam jadę rowerem. Wzruszenie i radość. Emocje trudne do opisania. Jeśli macie swoje najulubieńsze miejsca, to wiecie, co mam na myśli. Tym razem jadę tu zupełnie turystycznie. Zatrzymuję się więc bardzo często i robię zdjęcia. By zatrzymać jak najwięcej chwil. Właśnie stąd. Jedynych i niepowtarzalnych.



Któregoś dnia przyjadę do Złotego Stoku. Albo do Lądka-Zdroju i będę cały dzień jeździła na tą przełęcz. Raz w jedną, a raz w drugą stronę. Żeby się tym miejscem nasycić.
Zjazd do Lądka nieco dziurawy. Ale w tak wspaniałym miejscu nie można się gniewać na stan szosy.

W Lądku kilka zdjęć na rynku i już jadę dalej, do Stronia Śląskiego.



Lubię Stronie. Zatrzymuję się tu pod tą samą wiatą, co na MRDP. Wtedy szły akurat ciemne chmury, teraz niebo jest niebieściutkie. Jakże inaczej to wygląda!



No i zaczynam podjazd na Puchaczówkę. Puchaczówka nie jest dla mnie tak wspaniała, jak Jaworowa. Robię ten podjazd sercem i umysłem będąc jeszcze na cudownej Jaworowej. Dopiero wiatr przywołuje mnie do rzeczywistości. Pod sławetną kapliczką, prawie wrzuca mnie do rowu. A skoro już stoję, to robię serię zdjęć. Nie mam pojęcia, co tutaj się dzieje, ale z trudem trzymam pion, a momentami wiatr popycha mnie tak mocno, że wbrew własnej woli robię kilka kroków do przodu!



Następnie jest jeszcze gorzej! Na rower nie da się wsiąść, trudno jest utrzymać równowagę idąc. W końcu wiatr wrzuca mnie do rowu. Widzi to kierowca samochodu, który mnie mija. Zatrzymuje się i patrzy, czy wychodzę z tego rowu. Wychodzę, więc on jedzie dalej.

Potem droga chowa się w lesie. Więc mogę zjeżdżać. W Idzikowie ostrożnie, bo zdarzają się mocne podmuchy. Kiedy z Idzikowa odbijam na Wilkanów, zaczyna się prawdziwy cyrk. Wiatr po prostu szaleje. Aż 5 kilometrów, w coraz bardziej gęstniejącej szarówce, a potem w ciemności – idę pieszo. Raz po raz spycha mnie z drogi. Potem się dowiedziałam, że podmuchy wiatru osiągały ponad 100 km/h. W końcu docieram do drogi krajowej nr 33. Jest tu o wiele lepiej. To znaczy wiatr ten sam, ale na szczęście nie boczny, tylko czołowy. Kosztuje to dużo wysiłku, ale da się jechać. W Domaszkowie odbijam w bok na Różankę. Tu szosa jest trochę osłonięta, więc nie szarpie aż tak mocno i również da się jechać w miarę normalnie rowerem. W ten sposób kończę rowerową część tych krótkich wakacji.

Widoki przez wszystkie dni miałam po prostu wspaniałe, za sprawą słonecznej pogody. Trochę szkoda, że cały czas towarzyszył mi silny wiatr.

Złota jesień najlepiej wygląda w górach. Zatem wzięłam 2 dni wolnego i nieco przedłużyłam sobie weekend. W środę popołudniem ruszyłam samochodem do Kotliny Kłodzkiej. Cały wyjazd opierał się o jedną bazę – w Różance. Było więc bez sprzętu biwakowego. Zupełnie na lekko.



Pierwszego dnia zrobiłam pętlę przez Zieleniec, Duszniki-Zdrój, Polanicę-Zdrój oraz Bystrzycę Kłodzką. Zieleniec co prawda nie był na trasie, którą zaplanowałam jeszcze w domu, ale jadąc doszłam do wniosku, że warto tam wstąpić i sprawdzić, jak się miewają świąteczne klimaty, które odczuć dały się już w sierpniu, na MRDP. Na myśli mam choinkę, która właśnie latem, ozdobiona świątecznie, stała przy jednym z hoteli. Klimaty świąteczne, jak się okazało, bez zmian. Wystrojona choinka nadal tam była. Poza tym trwały przygotowania do sezonu narciarskiego. Wszędzie pełno sprzętu, przygotowane do zamontowania krzesełka do wyciągów, itd.



Pogoda cały czas była piękna. Z Zieleńca cofnęłam się, ponieważ zjazd do Kudowy nie był mi po drodze. Bardzo przyjemnym, leśnym zjazdem osiągnęłam Duszniki-Zdrój, gdzie odwiedziłam Orlen i wypiłam kawę. Dalsza droga to trasa do Szczytnej i pod zamek Szczytnik.





Wyjątkowo ładnie było na podjeździe pod ten zamek. Wspaniałe kolory. Niesamowite. Z ruinek przy zamku rozciągała się piękna panorama. Sam zamek z zewnątrz, również ładny.



Potem zjazd do Polanicy-Zdroju. Pojeździłam po centrum i w końcu znalazłam Dom Zdrojowy, w którym za drobną opłatą można było nabrać bardzo smacznej wody. Oczywiście skorzystałam z tej możliwości.



12 km później dotarłam do południowej części Kłodzka. Samo miasto zostawiłam jednak na inny dzień. Dziś już mi się nieco spieszyło na obiad do ośrodka w Różance, a przecież przede mną była jeszcze Bystrzyca Kłodzka, którą chciałam dziś pozwiedzać. Zwiedzanie wyszło bardzo pobieżnie, poza tym nie miałam na rynku już zbyt dobrego światła do zdjęć, wiedziałam więc, że trzeba tu będzie wrócić.



Z Bystrzycy 15 km do Różanki. Długopole Dolne, Długopole-Zdrój, Długopole Górne i w końcu Różanka. A wszystko to pod wiatr. Na obiad zdążyłam.




Ciąg dalszy

Rano pakujemy się i schodzimy do hotelowej restauracji na śniadanie. Przed nami kolejny gorący dzień. Dziś już jednak nie pojadę ubrana w długie rękawy. Od podania zastrzyków minęło już trochę czasu. Stawiam zatem na mocne smarowanie skóry kremem z wysokim filtrem.

Po drodze mijamy dziś pięknie kwitnące pola facelii.



Kiedy tylko jest możliwość, szukamy ochłody. Byle do cienia, byle do następnego sklepu z lodami. Inne potrawy niż lody mogłyby chwilowo nie istnieć. Chociaż... w Raciążu myślimy o przerwie na bardziej treściwe jedzenie. Jest tu gorąco, a jedyna knajpka ma obłożone wszystkie stoliki na zewnątrz, a w środku piecze się kebab i nie ma klimatyzacji. Bez opcji, by tam choćby spróbować wejść. Schładzamy się pod kurtyną wodną i lecimy na Orlen. Klima działa, kawa jest, więc do szczęścia więcej nie potrzeba.





Obiad udaje nam się zjeść pod koniec dnia, w Zawidzu Kościelnym. Trafiamy do małej pizzerii. Co dziwne, wyglądała ona jak nieczynna, toteż byliśmy mile zaskoczeni, kiedy nacisnęliśmy klamkę, a ta ustąpiła.



Końcówka dnia z pięknym miękkim światłem, jakie trafia się zawsze w pogodny, letni wieczór. Miejscówka noclegowa w lesie, kawałek za Szreńskiem.



mapa