Kiedy w sobotnie przedpołudnie, naładowani pozytywnymi emocjami, zbieramy się na starcie MRDP pod latarnią Rozewie, nikt z nas nie wie, że przyjdzie nam się zmierzyć z wyjątkowo wredną pogodą, że pogoda w sposób bezlitosny będzie niszczyła plany, zabierała nadzieję oraz zdrowie, że mniej więcej połowa z nas nie dojedzie do mety ani w limicie, ani nawet poza nim.
Nie wiemy tego jeszcze, zatem trwają ożywione dyskusje, jest wesoło, uśmiechamy się, pozujemy do zdjęć i słuchamy tradycyjnej przemowy Daniela – Dyrektora MRDP.

Równo o 12.00 ruszamy. W peletonie liczącym niespełna 80 osób są 3 dziewczyny: Renata i Gosia jadące w kategorii OPEN oraz ja, jadąca w kategorii SOLO. Wierzę w siebie, we własne możliwości. Niespecjalnie lubię się stowarzyszać, jeszcze mniej lubię, gdy ktoś ogląda mnie zmęczoną z bliska. Uważam więc, że SOLO to najlepsze rozwiązanie.





Początek jest średni. Ale to normalne. Jakoś trzeba się wydostać z Jastrzębiej Góry i ominąć trójmiejską aglomerację. Tym razem nie jedziemy, jak 4 lata temu, najgłówniejszymi drogami przez Trójmiasto, lecz bokami. Jest zauważalnie lepiej, choć np. Reda jest do jazdy rowerem paskudna. Dalej jest Trójmiejski Park Krajobrazowy. Trochę górek, zniszczony asfalt. To tu po raz pierwszy doganiam Gosię. Kiedy mnie zauważa, przyspiesza, a ja… nie gonię. Żeby ostudzić gorące emocje, odbijam w krzaki, na pierwsze siku. Na ściganie jeszcze przyjdzie czas. W końcu to nie jest sprint na 320 km, lecz MRDP i 3200 km.

Ten dzień, trzeba przyznać, jest wyjątkowo ładny. Być może po to, żebyśmy go sobie dobrze zapamiętali i mieli dobre wspomnienia. Mawiają, że najlepiej zapamiętuje się to, co było na początku. Gdyby tak miało być, to moim głównym wspomnieniem byłby ten właśnie dzień. Hmm…, a przecież nie jest.

Tego dnia wszystko idzie bardzo dobrze. Mimo za niskiej wagi startowej, niezagojonej rany po usunięciu ósemki i pewnych problemów z jedzeniem w związku z tą raną, jestem niesamowicie zmotywowana i jadę sprawnie. Szybko, jak na swoje możliwości, i prawie bez zatrzymań. Jestem więc zadowolona. Tasuję się z innymi zawodnikami, czasem również z Gosią i chłopakami z nią jadącymi. Nie widzę natomiast zupełnie Wojtka i Renaty i nie bardzo wiem, gdzie oni są.

Nowy Dwór Gdański i pierwszy Orlen na trasie. Szybko picie i jedzenie, żeby za długo tu nie być. Zwłaszcza, że robi się tłoczno. Trochę rozwalam ranę po ósemce. No jednak jeszcze muszę uważać.

W okolicach Elbląga na rowerach jadą chwilę obok mnie Marek Dive oraz jakiś jego kolega, miło. Potem przy drodze kibicują dziewczyna i chłopak na rowerach. To mogli być Kasia i Sierra, choć przeleciałam tam szybko i nie jestem pewna.

Ładny dzień przechodzi w ładny, choć chłodny wieczór. Zatrzymuję się przy jednej z wiat przystankowych już po zachodzie słońca, gdyż uznaję, że jest już zimno na tyle, że można ubrać się na noc. Raz a dobrze. Pod tą wiatą jest też Marcin Nalazek, który też się ubiera. Minę ma mało wesołą. Mówi, że pamięta, co będzie dalej na tej trasie. Cóż… ja też pamiętam i od teraz obydwoje miny mamy jak zbite psy. Dodaję do tego jeszcze, że pamiętam, gdzie będzie bolało i wtedy robi się na maksa smutno. On rusza pierwszy, ale potem tasujemy się, bo Marcin co chwilę robi przystanki, by ubrać się jeszcze.

Jest 21.21, gdy ląduję na Orlenie w Braniewie (202 km). Biorę kawę na dobry wjazd w tę noc. Ziiiimno! Na tym Orlenie spotkałam też Gosię z chłopakami i chyba też marudzili na zimno.
Tej nocy jest tasowanie. Oni jadą wyraźnie szybciej. Natomiast ja zupełnie nie szarpię, tylko pilnuję, żeby było równo i bez zatrzymań. Potem jest jeszcze jeden nocny Orlen, w Bartoszycach (287 km). Jednak wchodzę tam i… od razu wychodzę. Na podłodze siedzą, a może i leżą nasi. Widzę wystające czyjeś nogi. Chciałam wziąć zapiekankę, ale ostatnią wg mnie jadalną bierze jeden z naszych. Nie mam więc czego tu szukać. Czuję się rozczarowana. Zagryzam własnego kabanosa z torby i pryskam stąd natychmiast!

Potem, tej nocy, nie dogonił mnie już nikt. A jechało mi się dobrze, mimo dużego zimna. Pod koniec nocy, zaczyna mnie lekko brać spanie i to jest ten moment, gdy rozglądam się za jakąś wiatą. Niewiele mi trzeba. Kwadrans, może pół godzinki. To w końcu pierwsza noc! Niestety każda wiata, w którą zaglądam jest zajęta. Nasi tam leżą. A wiaty GreenVelo są zajęte nawet piętrowo! Ludzie leżą grupowo na ławkach i stołach. No ładne rzeczy!

Ja w końcu zalegam też. Jest to wiata przystankowa tuż przed Korszami (312 km). Leżę tu mniej więcej kwadrans. Potem znowu mnie lekko ścina i znowu patrzę za wiatą. Kładę się na 335 km trasy, znowu w wiacie przystankowej, na około 20 minut. Długo nie wytrzymuję, bo jest przeraźliwie zimno i wilgotno (mgła)! Dowiaduję się potem, że tej nocy było około 4 stopni. Któż by pomyślał, że sierpniowa noc może być tak lodowata. Brr! Jadę przy brzegu jez. Mamry (tu również pod wiatą nasi), potem przez Węgorzewo, Banie Mazurskie. Jest już oczywiście jasno, od jakiegoś czasu.

Wraz z nowym dniem, wraca przytomność umysłu. Wraca - a wraz z nią poczucie, że chyba jest średnio. Oto docieram do Gołdapi (409 km). Jest mocno rano. Zajeżdżam na Orlen. Czuję się jakaś taka… wczorajsza. Biorę kawę i zapiekankę. Dowiaduję się, że przeskoczyłam kilka pozycji w górę, tej zimnej nocy. Tak, to racja, kryzysy przychodzą i odchodzą. Pokrzepiona tą myślą wychodzę ze stacji. Pora zmierzyć się z dniem po nieprzespanej nocy. Lecę sobie słuchając muzyki. W moich uszach Audiofly AF100. Kupiłam specjalnie na MRDP i jestem z nich zadowolona. Nie są to moje IE 800S, ale grają zupełnie poprawnie, liniowo, tak jak lubię.

No i leci sobie akurat George Michael:

„Now every day I see you in some other face
They crack a smile, talk a while
Try to take your place”

I robi się błogo, jego głos w mojej zmęczonej głowie, no to…. lecimy razem przez całą szerokość ulicy, wprost na trawę po drugiej stronie i prawie do rowu! Wraca przytomność, prawie zasnęłam. Szybko, wiata! Trafia się jakaś, 440 km trasy, tuż przed Żytkiejmami. Zupełnie beznadziejna wiata. Ławka to wąska, wypukła deska, w dodatku bez oparcia i krzywa. Przechodzi kobieta z małą dziewczynką, kiedy akurat usiłuję się tam położyć. Kobieta śmieje się do małej mówiąc: nie przeszkadzajmy jej, ona chyba zasypia. Mam ochotę z całych sił je poprosić, by nie odchodziły, by obudziły mnie, pogadały ze mną o czymkolwiek. Ale chyba nie wypada. Uśmiecham się jedynie… sennie. Na tej ławce nie da się leżeć i doprowadza mnie to do rozpaczy... Dzwonię do W. i chwilę gadamy, dzięki temu budzę się. Potem senność już do mnie nie wróciła.

Na kolejnych kilometrach tasowałam się z chłopakiem, który jechał w rozdartych na nodze (i częściowo tyłku) spodenkach. Twierdził, że nie zaliczył żadnej gleby, że spodenki po prostu pękły, bo są beznadziejnie słabo zrobione.

W okolicy Rutki-Tartak spore górki. Pogoda jakaś taka dziwna. Nie jest zbyt ciepło, ale też nie zimno i w dodatku wieje.
Następnie dogonił mnie Pirzu. Mówił, że będzie szukał jakiegoś obiadu. Ja w sumie miałam podobne myśli. Trochę mi odjechał, ale w Szypliszkach (474 km trasy) zauważyłam przy drodze jego rower. Doszłam do wniosku, że pewnie stoi przy restauracji, podjechałam więc i ja. Obiad zjedliśmy zatem razem. Słabo mi poszło to jedzenie. Zjadłam zupę pomidorową i podziubałam drugie danie, a na odchodne wypiłam Pepsi. Na TABR zawsze po Pepsi czułam się lepiej. Czaruję zatem rzeczywistość, bo w rzeczywistości czuję się przeczesana. Chyba głównie przez minioną, wyjątkowo zimną noc.

W planach na dziś mam dojazd do Krynek. Myślę sobie, że to może być dobre miejsce na noc. Drogi do Nowego Dworu (582 km) zupełnie nie pamiętam. W każdym razie na pewno jest lepiej niż 4 lata temu. Wtedy dojechałam tu późnym wieczorem, w solidnym i od długiego czasu już padającym deszczu. Teraz docieram tu o zmierzchu. Czuję się średnio i dochodzę do wniosku, że spróbuję zanocować tam gdzie wtedy – był to czyjś dom prywatny. Zapukałam wtedy do drzwi przypadkowego domu, który miał ładne okna. Otworzył mi mężczyzna z brzytwą w ręce i z pianką do golenia na twarzy. Wpuścił do kotłowni, zrobił herbatę. To była dobra noc. Jestem przekonana, że mimo tych 4 lat będzie mnie pamiętał. Mógłby zapomnieć? No chyba nie! Takie wizyty nie trafiają się w końcu codziennie! Niestety… jadę przez Nowy Dwór i nic. Nie odnajduję tego domu. Wracam się i latam po tym Nowym Dworze jak wściekła. Przecież dom nie mógł zapaść się pod ziemię!

A jednak nic z tego… Po prostu nie ma! Straciłam trochę czasu. Trochę się rozbudziłam. Jadę dalej. Nie mam pomysłu na tę noc. Zobaczymy, co będzie. I tak, ze 3-5 km przed Kuźnicą, mijam wiatę przystankową. Jest ciemno. W wiacie czerwone rowerowe światełko. Pewnie ktoś śpi. Naraz głos: eeeeej! Ktoś mnie chyba woła. Zatrzymuję się. W wiacie Krzysztof Wlazło. Mówi, że trzeba szukać noclegu. Rację ma. Ruszamy razem, obok siebie chwilę jadąc. Mówi, że zna w Kuźnicy miejsce. Tani hotel. Odskakuje mi potem, ale w Kuźnicy znowu się zjeżdżamy i zatrzymujemy się pod tym hotelem. Wygląda to wybitnie nieciekawie. Przy wejściu stoi kilku facetów. Wszyscy z flaszkami, wszyscy pijani. Krzysztof gada z nimi o noclegu. A ja myślę, czy to jest ok., że razem tu jesteśmy, skoro jesteśmy w kat. SOLO oraz myślę, że nie podoba mi się tu. Nie ma co tracić czasu. Mówię Krzyśkowi, że jadę szukać innego miejsca. W istocie nie jadę, lecz idę. Obok jest komisariat policji. Wchodzę i pytam, czy mają kawałek podłogi na 5 godzin dla mnie. Mówią, że komisariat nie jest całodobowy i niedługo zamykają. Polecają hotel obok. Wspominam o pijanych facetach, na co jeden z policjantów podwija rękawy i mówi: idę zrobić tam porządek! Na to ja przerażona, powstrzymuję go. O, nie! Przecież jak oni mnie dorwą potem, a dorwą na pewno, to pokroją na kawałki. Pytam więc, dla odmiany, czy jest tu jakiś kościół, plebania. Już po chwili siedzę na rowerze i jadę na plebanię. Krzysiek za mną. Jednak kiedy się zatrzymuję stwierdza, że w sumie, to on się rozbudził i pojedzie do tych Krynek, 40 km. Trochę mu zazdroszczę. Ale wiem też, że takie rozbudzenie może być chwilowe. Ostatni kwadrans był intensywny. Gdy znowu wjedzie się w tę spokojną noc, to różnie może być…

No więc stoję pod plebanią i pukam. Nic. Na drzwiach jest numer telefonu. Dzwonię. Po chwili ksiądz podchodzi do okna. Jest lekko przestraszony. To w końcu niespokojne ostatnio pogranicze z Białorusią. Po chwili mówi jednak: muszę pani zaufać, pani wygląda tak… prawdziwie! I wpuszcza mnie do środka. Robi herbatę. Rozmawiamy, a ja w tym czasie zjadam pierogi, które kupiłam specjalnie na ten wieczór i następny poranek. Potem idę spać na 5 godzin. Dwa dni i jedna noc. 603 km za mną.




Ciąg dalszy

Północ – Południe jest ostatnim ultra maratonem w roku. To ostatnia taka okazja, by dobrze się zabawić przed nadejściem zimnych, deszczowych jesiennych dni oraz długich zimowych wieczorów. To przejście z lata do jesieni. Nawet jeśli samo lato było jak jesień. W zeszłym roku pogoda była straszna. W tym roku… zapowiadało się podobnie źle. To jednak nic nie szkodzi. Przynajmniej nie będzie niedosytu i żalu, że za mało. Będzie przesyt, przeczochranie, przeoranie. Będzie prze-świetnie.



Na kempingu Helkamp na Helu zajmujemy domek numer zero. Jest nas trójka: Dorotka, Michał i ja. Wszyscy jesteśmy pozytywnie i entuzjastycznie nastawieni do maratonu…. Jeszcze nie wiemy, że żadne z nas go nie ukończy. Domek numer zero i zero osób, które mieszkając w nim ukończyły maraton. Zapamiętajcie to sobie, jeśli kiedyś wpadniecie na pomysł, by nocować w tym domku przed zawodami sportowymi.

Poranek jest wesoły. Po całonocnej jeździe na kempingu zjawia się Ekipa z Elbląga. Przyjechali, by powitać nas wszystkich na starcie. Wszyscy w świetnych nastrojach, skorzy do pomocy. Jestem trochę gapą. Nie zabrałam z domu baterii do GPSa, ani nie kupiłam po drodze izotonika na maraton. To żaden problem. Od jednego z chłopaków dostaję baterie, a Robert kupuje mi izotonik. Kupują jeszcze kawę i herbatę. Marcin przekazuje mi miłą niespodziankę od Asi – są to srebrne kolczyki w kształcie kotków – od razu zakładam! Jest tak wspaniale, że może się wydawać, że dziś spełnią się wszystkie moje życzenia. Wystarczy zamknąć oczy i puścić wodze fantazji. W wyobraźni widzę siebie wpadającą na metę. Umęczoną, ale zadowoloną. Widzę jak zamawiam oscypki z żurawiną…

W naszym domku nr zero, w dużym gronie, pijemy kawę i herbatę. Domek jest piętrowy. Siedzimy na dole. Na piętrze spaliśmy, są tam jeszcze nasze rzeczy, które musimy spakować. Michał wchodzi tam na chwilę i mówi, że są osy, kilka os. Schodzi. Siedzimy wszyscy razem. Potem tam wraca, a ja idę za nim. Mówi, abym uważała, bo tych os jest już ze 30! Wchodzę do góry. Zbieram swoje rzeczy. To nie osy. To pszczoły. Krążą coraz napastliwiej i trzeba się opędzać. W końcu jedna żądli mnie w kolano. Prawe, to które bolało na MRDP. W skórze mam żądło. Proszę Michała o jakieś narzędzie do usunięcia. Ręką tego lepiej nie robić, by nie wcisnąć sobie więcej jadu. Siedzę z żądłem w kolanie. Nie ruszam kolanem. Sama też się nie ruszam, pszczoły latają nade mną. Żądło wysuwam małym nożykiem. To jednak nie załatwia sprawy. Boli i puchnie oraz czerwieni się.


Fot. Marcin Koszyński

Schodzę na dół. Wszyscy pocieszają, że ze 2-3 godzinki poboli i będzie ok. Chodzę po kempingu i pytam, czy ktoś ma jakiś lek na użądlenia. Nie ma nikt. Również policjanci pod latarnią na Helu nie mają. Z bolącym kolanem ustawiam się na starcie. No to jazda!


Fot. emes

Przejazd mierzeją wypada o niebo lepiej niż w zeszłym roku. Policja prowadzi nas z rozsądną prędkością. Peleton się nie rozrywa. Aż do Luzina towarzyszą nam Robert1973 oraz Marecky. Kiedy grupa jest jeszcze duża, Robert wychodzi nawet na prowadzenie i ciągnie za sobą naście osób. Potem, gdy robi się bardziej kameralnie, jadą wraz z Mareckym obok nas lub za nami. Nie mogą jechać przed nami, bo nie są uczestnikami maratonu. Przed zjazdem do hydroelektrowni Żarnowiec doganiam parę osób. Chwilę jadę z Darkiem Krause, który nie ma nawigacji. Parę razy, gdy jest trochę przede mną ryczę do niego: „w prawo! A tu w lewo!” i podobne takie. Na samym podjeździe wyprzedzam Dorotkę. Mówi, że jest ciężko i wszyscy ją wyprzedzają. Uśmiecham się do niej. To prawda, jest ciężko. A będzie jeszcze ciężej. Ten maraton to najcięższe polskie weekendowe ultra.



Raz po raz Michał pyta mnie jak się miewa kontuzjowane podczas MRDP kolano. Za każdym razem mówię mu, że nie wiem. Że ból od użądlenia jest tak silny, że kompletnie maskuje ból kontuzyjny. Nie wiem, czy kontuzja boli. Za to miejsce po użądleniu boli mocno. W dodatku jeszcze mocniej boli głowa. Nie wiążę tego jeszcze z użądleniem.

Na jednej ze stacji paliw wpadam po baterie do GPSa. Spotykam tam Wąskiego i Anitę i jest to ostatni raz jak widzę ich przed metą (z Anitą już się w ogóle więcej nie widzę, bo nie przybyła na metę). Spotykamy tu też Roberta Janika, który wesoło żartuje, że w sumie to chętnie by nas zatrzymał na chwilę, ale nie ma do tego pretekstu, bo nasze nadajniki działają.


Fot. emes

Nieprzyjemny jest przejazd przed Kościerzynę. Napatoczył się super inteligentny kierowca – nauczyciel, który postanowił wyedukować mnie, że miejsce roweru jest na chodniku. W tym celu kilka razy chamsko zajeżdża mi drogę, otwiera szybkę swojego wspaniałego autka, by popluć jadem. Wiocha pełną gębą.

Dla odmiany przez Wdzydzki Park Krajobrazowy jedzie się super. Gdyby tylko nie ta boląca głowa! W końcu zatrzymuję się i zakładam czapkę. W zasadzie aż dwie czapki – jedną na drugą. Wierzę w to, że mnie przewiało i stąd ból głowy. Dodatkowo łykam lek przeciwbólowy. Głowa w końcu przestaje boleć. W Borach Tucholskich najlepsze są jałowce. W szarości wieczoru przypominają ludzi. Choć to jeszcze nie ten etap jazdy, gdy krzaki i drzewa zamieniają się realne postaci, pochylające się ku drodze i wyciągające ręce po jadący rower. To przychodzi z czasem, często w środku nocy. Patrzysz wtedy na taki krzak i zastanawiasz się czy przemówi. A jeśli tak – to co mu odpowiedzieć. Wyższa szkoła niedospania. Po ukończeniu ultra dostaniesz stosowny certyfikat w tej osobliwej specjalności.

Postój robimy na 208 km trasy, na Orlenie w Czersku. Jest już dość szaro. Pora ubrać się na noc. Pora też na jakąś małą wyżerkę. Biorę mufinkę. Któryś z zawodników częstuje mnie też kawą. Wypijam, ale tylko trochę. To jeszcze nie jest pora na kawę, a picie na zapas nie jest dobrym pomysłem.

Nieciekawe prognozy pogody sprawdzają się krótko po zapadnięciu ciemności. Zaczyna lekko kropić. Popełniam podobny błąd jak na MRDP – ubieram się w strój przeciwdeszczowy na raty. Znając prognozy powinnam była założyć cały komplet od razu. Zamiast się łudzić, że będzie to piękna noc. Raz po raz bujamy się po wiatach. Czuję, że zasypiam i nie chcę ryzykować jazdy widząc, że co chwilę tracę kontakt z rzeczywistością. Pięciominutówki zdają egzamin i utrzymują mnie w jako takiej… trzeźwości umysłu.

Kiedy osiągamy Tleń, pada już mocno. Do stroju deszczowego dokładam kaptur, a Michał zakłada na stopy foliówki. Śpiewam wesoło
"szklana pogooooda, szyby niebieskie od telewizorów!" Za Stolnem (284 km trasy), przy DK 91 odwiedzamy Orlen. Pora zjeść coś ciepłego. Biorę kawę i zapiekankę, a Michał dwie porcje pierogów. Pierogów albo było za dużo, albo coś było z nimi nie tak. Ruszamy i Michał szybko zaczyna się skarżyć na problem z żołądkiem. Niezbyt to ciekawie wygląda, wspomina nawet, że jeśli nie przejdzie, to będzie trzeba się wycofać. Namawiam go, byśmy weszli na pierwszą lepszą stację i aby wypił gorzką herbatę, a kto wie, może na stacji będą jakieś leki na zatrucie. Michał jednak jest zniecierpliwiony i nie chce. Nie dziwię mu się. Gdy jest problem ze zdrowiem, to od razu siada też nastrój i wszystko zaczyna drażnić.

Pecha jednak nigdy dość. Jadąc w kompletnych ciemnościach oraz w deszczu odnoszę wrażenie, że tylne koło jakoś dziwnie się toczy. Nawet nie chcę myśleć o tym, że to może być kapeć. Zatrzymuję się, dotykam opony.
Flak.
A szlag by to!
Michał chwilowo jest gdzieś z tyłu. Opieram rower o znak drogowy i szukam w torbie czołówki, a potem woreczka z narzędziami. Kiedy już to mam, nadjeżdża Michał. Zdejmuje koło i bierze się do roboty. Jego pompka coś nie chce działać. Na szczęście działa moja. Trochę czasu ucieka na tę nocną awarię.



Kiedy docieramy do Golubia-Dobrzynia, odwiedzamy Orlen. Pora na gorzką herbatę na niestrawność i próbę doprowadzenia wilkowego żołądka do ładu. Kiedy tu kwitniemy, dojeżdża inny zawodnik. Trochę gadamy i robi się nieco weselej. Po przerwie na stacji jest poprawa, widmo wycofu więc ucieka.

W Lipnie na stacji uzupełniamy płyny. Jest tu prowadzona sprzedaż nocna z okienka. Siedzenie na glebie umila nam miejscowy pijak. Bardzo towarzyski. Potem dojeżdża Wojtek Łuszcz. Siedzimy krótko, bo zimno i pada.

Za Dobrzyniem nad Wisłą robi się już jasnawo. Udało się "przetrwać noc i doczołgać do rana". Wschód słońca następuje gdzieś wysoko nad gęstymi chmurami, z których chwilowo nie pada deszcz i jest (ten wschód) niezauważalny. Paleta barw na niebie bogata jest w miliony odcieni szarości. I tak toczymy się aż do Płocka. Nie mogę dojść do ładu z sennością. Kiwam się w wiatach. Michał już nawet nie protestuje. W dodatku cały czas dokucza mi mocno kolano, w które użądliła pszczoła. Boli i zaczęło swędzieć. Skoro swędzi, to może się goi. Pocieszam się tą myślą. Nogawki nie odsłaniam. Nie wiem jak to kolano wygląda. Wiem, że po każdym postoju ciężko z nim ruszyć. Deszcz i zimno w sumie pomagają, choć teraz rano jest tylko zimno. Ale to co dobre jeszcze przyjdzie: w prognozach jest mega ulewa. W Płocku planujemy odwiedzić Orlen – ten sam, co w zeszłorocznej edycji MPP. Jednak tym razem czujne oko Michała wyłapuje McD stojący tuż za Orlenem. Wolimy McD. Bierzemy zestawy śniadaniowe i regenerujemy się. Gadamy o kolanie, o podłej pogodzie, o deszczu, który ma zacząć padać ponownie około południa.

Po tym postoju jedzie mi się fajnie. Jeśli zapomnieć o kolanie, to jest naprawdę super. Przejazd długą prostą do Łowicza, na której przez aż 15 km nie ma ani jednego zakrętu, jest przeżyciem wprost mistycznym. Wyobrażamy sobie, że jesteśmy w Australii na najdłuższej drodze bez zakrętów. Można mieć wrażenie, że stoi się w miejscu. Pejzaż cały czas ten sam.



Za Łowiczem znowu Orlen. Właśnie zanosi się na deszcz. Kawa, jakieś żarcie i wio. Za Skierniewicami ruch na drogach rośnie. Z tego powodu jest średnio przyjemnie: od Skierniewic, przez Rawę Mazowiecką aż do Opoczna. Znowu nachodzą mnie myśli o zaoraniu niektórych miast i obsianiu ich pyrami i kwiatkami. Aby było przyjemnie, smacznie i ładnie. Momentami jedziemy ścieżkami dla rowerów, bo jazda drogą w tych warunkach, gdy jest duży ruch i cały czas pada deszcz, jest upierdliwa.

Pada mocno. Nic nie szkodzi. Ten wielogodzinny deszcz jakoś mnie nie rusza. Jadę sprawnie, nie zatrzymuję się – bo i po co. Michał chwali moją ładną jazdę w deszczu. Są to warunki, które dały mocno w kość wielu osobom na tym maratonie. Tymczasem my jedziemy niewzruszeni. Doganiamy parę osób, jest super! Może to dlatego, że po norweskich doświadczeniach każde z nas ma solidną deszczową zaprawę. Przypomina mi się, jak w Norwegii modliłam się, by zrobiło się cieplej. Choćby te 13 stopni. Skoro już musi lać, to niech leje, ale nie przy 7 stopniach! No i modlitwa spełnia się ponad rok później, w innym miejscu – jest 13 stopni i deszcz. Czy zatem mogę narzekać?

W Opocznie na Orlenie robimy zakupy przed noclegiem w Końskich. Dojeżdża tu do nas Olek, z którym trochę się tasowaliśmy. Gadamy, śmiejemy się, po czym ruszamy. Ja ruszam pierwsza. Potem dogania mnie Michał, Olka już nie spotykamy. Pada równo cały czas. Droga na Końskie jest już znacznie spokojniejsza. W dodatku w znacznej części ją wyremontowali. Jednak parę dziurawych odcinków specjalnych zostało. W jednym miejscu jest też ruch wahadłowy. Za nami jedzie osobówka, którą kieruje jakiś cwel, co chwilę chamsko gazując. Po zjeździe z wahadła, trąbi donośnie.

Końskie o krok. Docieramy tam tuż po zapadnięciu ciemności. Ulewa, ogromne kałuże. Czyli powtórka z zeszłego roku. Ten sam hotel. Tylko Wąskiego i Emesa brak. Siedzę pod prysznicem, gdy Michał relacjonuje mi kogo udało nam się wyprzedzić w tej ulewie. Jest naprawdę dobrze! Jednak wszystko się zmienia w oka mgnieniu. Spoglądam na użądlone kolano, które po paru chwilach w cieple ledwo mogę zgiąć. Całe jest czerwone. Obrzęk zarówno powyżej jak i poniżej stawu. Gdy stawiam nogę mocniej w brodziku prysznica, czuję rwanie w jakimś mięśniu, czy ścięgnie, które też zajął odczyn. Co za katastrofa! Niewesołą informację przekazuję Michałowi. Dociera do mnie skąd na początku maratonu pojawił się tamten fatalny ból głowy. No nic, pora spać. Może po tych 4 godzinkach snu obudzę się zdrowa. Jeśli nie, to koniec maratonu. Ponoć szpital jest mniej więcej kilometr stąd.

Mapa:
Pokaż trasę GPS
Zdjęcia

Ciąg dalszy

Do bazy zawodów jadę autem razem z Shogunem79 i Lechem. Te kilka godzin jazdy mija szybko, humory nam dopisują, po drodze pijemy kawę, a na sam koniec – tuż przed bazą maratonu – zatrzymujemy się na obiad. Objadamy się nieprzyzwoicie. Gdy docieramy do bazy, jest tam już sporo osób.

Błąkając się po łące
Okazuje się, że startujemy z Wilkiem w różnych grupach - mocno od siebie oddalonych czasowo. Robert jednak zgadza się, aby Michał mógł się przenieść do mojej grupy, która ma ruszyć o 9.15. Wieczorem idziemy z Michałem szukać słynnej rzeki, ale nie udaje nam się jej znaleźć. Błąkamy się po wielkiej, pochyłej łące i w końcu zrezygnowani wracamy. Rozbijamy namioty, chwilę jeszcze siedzimy i idziemy spać.

Niedaleko
W nocy śpię dobrze. Rano budzę się w miarę wypoczęta. Jem kanapki, piję kawę 3w1. Pakujemy się na trasę. Jadę z małą torebką na kierownicy, natomiast Michał ma wszystkie moje ciuchy na noc oraz zapasowe jedzenie. Spokojnym tempem razem z Michałem i Tomkiem jedziemy na start ostry. To 10 km. Niedaleko – przynajmniej teraz tak mi się wydaje.

Debiutanci
Czas do startu mija nam bardzo szybko. Jest okazja, by pogadać z dawno niewidzianymi znajomymi, by posiedzieć na trawce. Jest gorąco, zapowiada się jazda w skwarze. Siedzimy tak i siedzimy i robi się coraz bardziej pusto. Kolejne grupy ruszają na trasę. W końcu przychodzi nasza kolej. Czuję lekką tremę. Mamy z Michałem na koncie wiele wspólnych tras. Jednodniowych, parodniowych oraz 2 wyprawy wakacyjne. No ale nigdy nie mieliśmy okazji jechać w zawodach sportowych jako duet! Debiutujemy więc i od razu jest to debiut z grubej rury – na sześćsetce.

Po ogień
Start jest dziwny, bo od razu wychodzę na czoło peletoniku. Szybko jednak przychodzi opamiętanie. Co ja do diaska wyprawiam? Przecież to, że teraz mnie nosi nie oznacza, że tak będzie do końca. Zachowuję się trochę jak na czasówce, a to przecież nie sprinterska 50, a solidne ultra. Zwalniam i pozwalam chłopakom pracować. Na czoło wychodzi Wilk. I prowadzi długo. Zwalniamy 2 razy – raz gdy przez ulicę przeganiane jest stado krów, potem na niespodziewanym i całkiem długim odcinku po kamiennym bruku. Tempo cały czas idzie ostre, jednak zupełnie mi to nie przeszkadza. Na pierwszy punkt kontrolny (88km) wpadamy jak po ogień. Jest tu już spora grupka zawodników. Szybko podbijamy książeczki, łapiemy wodę, rogalika i lecimy.

Ullrich i Armstrong
Kilometry uciekają bardzo szybko. Start z jednej z ostatnich grup daje nam to, że co chwilę kogoś doganiamy. Idzie nam to niesłychanie lekko. Naszą grupę startową porwaliśmy na strzępy – zostaliśmy w niej my oraz Trzebnicki Szerszeń i jego kolega. Obaj nieco starsi od nas. Szerszeń, zgodnie ze starą kolarską szkołą, jedzie okrutnie twardo. Cały czas blat-oś. Jego nogi kręcą się spokojnie, jak w zwolnionym tempie. Nogi Wilka natomiast pracują szybciutko. Gdy jadą obok siebie wyglądają trochę jak Jan Ullrich i Lance Armstrong.

Znajomi
Doganiani maratończycy podłączają się do naszej grupy i w pewnym momencie za nami wiezie się duża ekipa. Wilk cały czas na prowadzeniu. Potem jazda robi się nierówna. Zamiast przyjemnych 30-32 km/h, dyktowanych przez Wilka, raz mamy 35 raz 25. Na 35 km/h odpadam od grupy, na 25 km/h nudzę się i szlag mnie trafia (pokrzykuję nawet, by jechali, bo stajemy dęba). Przed PK nad jeziorem (137 km) wyprzedzamy Agnieszkę oraz Gosię. Tuż przed punktem doganiamy Bożenę i jej ekipę (i razem wpadamy na punkt). A na punkcie niespodzianka – dodoelk z chłopakami. Znowu wszystko załatwiamy bardzo szybko. Książeczki, podpisy, stempelki, woda, coś w łapkę i już jestem gotowa do jazdy.

Banan czy arbuz?
Wszystko optymalizujemy pod mój wynik. Najpierw na punkcie jestem załatwiana ja, potem on. Ruszam zwykle przed nim (i tak dogoni). Na tym punkcie dodatkowo idę sikać w krzaki. Bożena z chłopakami siada przy stole i widząc jak od razu ruszam, patrzy na mnie jak na wariatkę. Ruszając mam w dłoniach banana i arbuza oraz pełne usta żarcia. Coś muszę wyrzucić. Wolę arbuza. Od około 10 kilometrów czuję ból lewego kolana. To dziwne, bo mnie prawie nigdy i prawie nic nie boli na rowerze. Wszystko mam perfekcyjnie ustawione. Co jest nie tak? Gdy Michał dojeżdża mówię mu o tym, że boli. Stwierdza, że to pewnie przez szybkie tempo. Chwilę jedzie za mną i obserwuje jak mam ustawione nogi. Zaleca zmianę ustawienia stopy na pedale (i od razu jest lepiej).

Wilk, Szerszeń i Kot
Za PK jedziemy w 4 – towarzyszą nam Szerszeń i jego kolega. Reszta towarzystwa musiała chyba trochę odzipnąć. Jest bardzo ciepło. Nie przeszkadza mi to, bo mamy na trasie dużo przyjemnego cienia, poza tym lubię gdy jest ciepło. Wyglądać jednak muszę niespecjalnie (czerwona na twarzy, spocona, ze szklistymi oczami, brudna od batoników i żelków), bo Michał raz po raz pyta, czy dobrze się czuję i czy na pewno chcę gnać. Na pewno. Szerszeń pyta, czy zamierzam w końcu zwolnić. Mówię, że nie, a on wyraża obawę, że pewnie nie ujadę trasy. Całe to chemiczne żarcie nie bardzo mi służy. Obkupiliśmy się z Wilkiem przed maratonem w całą tę chemię, ale czujemy, że chyba zaczyna nam to szkodzić. Wilk myśli tylko o tym aby umyć zęby, ja natomiast o tym by wreszcie przestał mnie boleć żołądek.

Piszczę
Na PK w Gołdapi spotykamy znowu Pawła z Ełku z chłopakami. Jest tu też robert1973. Paweł i chłopaki jeszcze siedzą i się chłodzą, Michał też jeszcze chwilę zostaje na punkcie, ja natomiast od razu jadę. Niebawem dogania mnie Robert. Jedzie tu towarzysko, aby pokręcić trochę ze znajomymi. Po raz pierwszy mamy okazję przejechać się razem. Jest fajnie. Potem dojeżdża Michał (Szerszeń i jego kolega odpuścili już jazdę z nami i w Gołdapi posiedzieli dłużej). Jedziemy we trójkę, Michał i Robert obok siebie z przodu, ja kawałek za nimi. Jadę dość pomału. Michał chce abym wkręciła się na podjazdach w tętna rzędu 160, ale jest to już niewykonalne. Jakieś 157 to teraz jest maks. Trochę piszczę i marudzę.

Kto zobaczy drapieżnika, ten w popłochu zaraz zmyka
Na PK w Zajeździe Kalinka (258km) spotykamy Dodoelka z ekipą oraz Monikę i Kuriera. Na nasz widok Monika i Kurier zaczynają się szybko zwijać, choć z Moniką udaje mi się zamienić kilka słów. Mówi, że źle się jej jedzie. Mi też w sumie średnio - jeśli wziąć pod uwagę ból żołądka, kolana oraz przytkane od wczoraj ucho. Mówi też, że jest tu pyszny żurek. Nie lubię żurku, ale jest to normalne, niechemiczne jedzenie. Zjadam więc (jak na żurek – faktycznie pyszny). Myję też umazaną od czekolady i kremu do opalania twarz. W lustrze widzę, że wyglądam strasznie, więc szybko pryskam z tej łazienki, by dłużej się nie oglądać ;).

Tu byłam
Ruszam znowu przed Michałem. Jest dość długi podjazd. Dopiero za nim znowu się zjeżdżamy. Jest późne popołudnie. Nie wiem dokładnie która godzina, ani jaka jest temperatura. Nie zabrałam licznika – zamiast tego mam gpsa oraz polara, którego wzięłam jako licznik (ale nie sprawdziłam baterii i okazało się, że czujniki kadencji i prędkości nie działają – działa tylko czujnik tętna). W Sejnach motamy się jak wściekli. Na tym punkcie miała być tylko sama pieczątka. Ale nie widzimy punktu, jeździmy po miasteczku i nic. Robimy sobie więc fotkę z bazyliką w tle – na dowód, że tu byliśmy.

Wspomnień czar
A potem były przepastne lasy przed Augustowem. Wspominamy tu naszą bardzo udaną pięćsetkę Warszawa - Wilno. Przed PK zapalamy lampki. Gdy wlatujemy na PK jest już głęboka szarówka, uciekają stąd właśnie Monika i Kurier (co oznacza, że cały czas depczemy im po piętach). Jemy obiad. To rosół i pyry z kotletem oraz surówką. Jem, a Wilk analizuje listę z podpisami – kto kiedy tu był. Już nawet sobie myślę, że chyba będę musiała go ponaglić, ale w tym momencie siada do stołu. Pochłania swoją porcję natychmiast. A ja nadal męczę swój obiad :)). Spać mi się chce, więc aby mnie ocucić, Wilk słownie kopie mnie w tyłek. Kilka takich „kopniaków” i już siedzę na rowerze ;). Augustów nocą wygląda ładnie. Jedziemy jakąś kostką brukową, trzęsie, ale jest tu klimacik i warto trochę popodskakiwać na rowerze, aby to zobaczyć.

„To ja jestem!”
Zaczyna się na dobre noc. Moja zmora. Następny punkt jest bardzo daleko – prawie 100km stąd. Masakra. A mi się tak chce spać! Zjadam guaranę. Trochę pomaga. Z nocnej jazdy zbyt dużo nie pamiętam. Lunatykowałam. Nieprzytomna byłam. W nogach 421 km – w końcu jest punkt kontrolny Czarka i Eli. Jestem tu tak zmasakrowana, że szkoda gadać. Ledwie kontaktuję, tak mi się chce spać. Na wszelki wypadek mówię Czarkowi i Eli, że to ja jestem. Najzwyczajniej w świecie przedstawiam im się – na wypadek gdyby w tym lunatykującym stworzeniu nie rozpoznali mnie. Ubaw musieli mieć niezły;).

Siekierowata kawa
Na tym punkcie dostaję wszystko. To najlepszy punkt, bo mam podetknięte pod nos dokładnie to czego potrzebuję, wtedy gdy potrzebuję i w temperaturze jakiej potrzebuję. Tj. jest to prawie zimna, mocna kawa sypana i chłodna zupa pomidorowa. Całe szczęście! Gdyby były gorące, bo rozwaliły by mi krtań, która od zimnego, nocnego powietrza ostro nawala (chrypa, kaszel i inne takie). Jakby tego było mało jest też stół, na którym kładę głowę. Pomna strasznej wtopy na BBT, gdy budzik mi nie zadzwonił w Iłży – niczego nie nastawiam. Nie liczę na zawodny sprzęt, lecz na żywego człowieka - mówię Michałowi by mnie obudził za parę minut. W międzyczasie siekierowata kawa zaczyna działać. Nie zasypiam. Jadąc przez Wydminy mijamy imprezowiczów wracających do domów. No tak. Lato. Gorączka sobotniej nocy.

Uuuuu! Aaaaaa!
Przed Rynem jest wredny dziurawy odcinek drogi. Trzęsie strasznie. Od tego trzęsienia bolą mnie mięśnie. Chyba wszystkie mięśnie jakie w sobie posiadam. Uuuuuu! Aaaaaa! Aaaaałaaaa! Piszczę i zawodzę. Do Mrągowa, na kolejny punkt, docieramy gdy już jest jasno. Oznaczony jest skręt w boczną uliczkę, ale punktu nie widać. I wtedy Wilk zauważa jakiegoś młodego człowieka snującego się przed ośrodkiem poniżej drogi. To pewnie tam. Jedziemy po kostce w dół.

Urocza, słodka przekąska
Atmosfera tu jest straszna. Senny młodzieniec ledwo stoi, jego kumpel dawno już poległ i leży na podłodze pod stołem.
Nieprzytomny.
Albo śpiący.
Albo umarły.
Tak czy owak – bez kontaktu. Sennemu młodemu tłumaczę, że chcę zimnawą kawę, taką by ją od razu łyknąć i nie poparzyć sobie gęby. Trochę muszę się natłumaczyć – bo nie jestem pewna czy mnie rozumie. Potem on tłumaczy mi, że muszę kawę zamieszać, ale tu z kolei mój umysł źle działa. Słyszę go, ale olewam tę gadaninię. Dochodzę do wniosku, że jednak miał rację gdy dopijam resztkę kawy – na dnie same kryształki cukru. Wcinam je w ramach uroczej, słodkiej przegryzki. Tu Monika i Kurier nie wpisali godziny przyjazdu. Ciekawe kiedy tu byli....

W towarzystwie
Ostatni punkt (552 km), to punkt nad jeziorem. Jestem coraz większym zombie. Jedzie z nami chudy chłopak ubrany w pomarańczowy strój. Wyraźnie ma więcej sił niż ja i w skrytości ducha dziwię się, że z nami jedzie (a jechał z nami kawał drogi! – Jakoś pewnie niecałą stówę). Chyba woli w towarzystwie niż solo. Gdybym miała tyle sił, to bym poleciała na metę. Ale nie mam. Są górki, wlekę się na nich. Ryczeć mi się chce. Spać mi się chce. Nic mnie nie boli, czuję tylko tą senność. Zaraz padnę!

Ewakuacja
Nad jeziorem jem pomidora i chyba banana (a może mi się to przyśniło). Siedzę też na kanapie (miękka kanapa nad jeziorem? Chyba faktycznie jestem w złym stanie skoro widzę prawdziwą kanapę!) Siedzi tu z nami pomarańczowy i obsługa. Naraz Michał czytający listę stwierdza, że Kurierzy są chyba niedaleko przed nami. Potem ktoś gada, że nadjeżdżają właśnie kolejni zawodnicy. W tej sytuacji wyjście jest tylko jedno: natychmiastowa ewakuacja. Ewakuuję się. Michał i pomarańczowy chwilę po mnie.

Fe!
Końcówka to same górki. Czuję się średnio. Niby nic mnie nie boli ale jestem jakaś taka wymemłana. Jakby mnie ktoś wyrzygał. A fe! Oszczędzam energię na czym się da. Nie odwracam się. Nie mówię. Nie przewijam MP3. Nie uśmiecham się. Minimum ruchów. Siedzę i kręcę. To wszystko. Kątem oka spostrzegam, że Michał obserwuje mnie z pewnym niepokojem. Na wypadek gdyby wpadł na pomysł, że jedzie z żywym trupem – uśmiecham się i nawet wyrzucam z siebie kilka słów. Gadam, że straszna rzeźnia i uśmiecham się słodko.

Odliczanie
I tak się masakruję aż do Lubomina.
Jeszcze niecałe 2 godziny masakry.
Jeszcze godzina masakry.
Jeszcze 1,8km.
Nie no! DOSYĆ już tego.
Może zrezygnuję i pójdę spać teraz, tutaj. Potem zostaje 580m. To niemożliwie daleko. No i jest meta – a jednak dotarłam tu! Szybko patrzę na godzinę. 10:43. Ale gdzie te pieczątki? Gdzie lista? Na końcu trawnika. Biegnę po trawie i mówię metowemu: 10:43. A on na to, że dodaje mi 1 minutę. Za co tak sroga kara?

Małe robaczki
Siedzimy pod parasolem. Jemy arbuzy i chyba też banany. Owoce jedzą też mrówki, które łażą po stole w jakiejś nieprawdopodobnej ilości. Widzę małe robaczki.... I wtedy słyszę jak metowy gada przez telefon. Podaje komuś czas naszego wjazdu na metę. Podawał Kurierowi, który był żywo zainteresowany naszym wynikiem, w końcu cały czas deptaliśmy im po piętach ;). Siedzimy jeszcze trochę. A potem we trójkę (z pomarańczowym, którego przed metą gdzieś wcięło, a który na mecie się znów zmaterializował)wracamy do bazy. Te 10 km, które w sobotę rano były takie lekkie, teraz dają mi ostry wycisk. Człapiemy pomału, a mimo to jest niewyobrażalnie ciężko.

Na wszelki wypadek
W bazie prysznic, potem ryż z sosem warzywnym, niesamowite, cudownie gorzkie ciemne piwo Hopus Pokus (przywiezione na tę okoliczność specjalnie dla mnie przez Wilka z Warszawy) i pogaduchy. Poleżeliśmy, popróbowaliśmy spać, ale nam się nie udało. Na wszelki wypadek, aby nie zaliczyć porażki – nie wznowiliśmy poszukiwań rzeki.
Późnym popołudniem pakujemy się do auta Tomka i jedziemy na uroczyste zakończenie maratonu. Potem we trójkę jedziemy do Warszawy. Po drodze zatrzymujemy się na pierwszym napotkanym Orlenie i bierzemy kawę oraz lody. Zjeżdżamy się tu z Hipkami, którzy biorą to samo co my.

Epilog
Debiut w maratonie w duecie z Wilkiem oceniam jako bardzo udany, po raz pierwszy jechaliśmy razem na zawodach i było znakomicie. Uzyskany wynik przekroczył moje najbardziej optymistyczne założenia (wersja optymistyczna to 27 godzin, pesymistyczna 33 godziny, wersja rzeczywista 25 godzin i 29 minut). Zajęliśmy 20 miejsce open na niespełna 100 startujących osób, natomiast wśród 6 dziewczyn byłam trzecia.
Zadowolona jestem też z tego, że udało mi się zapanować nad sennością, która na każdym ULTRA jest moim największym problemem. Jadąc solo z pewnością bym takiego czasu nie wykręciła. Obecność drugiej osoby daje ogromnie dużo, nawet jeśli nie zawsze taka wspólna jazda polega na wiezieniu się na kole. Piękna była też sama trasa – widoki były wprost cudowne.



Trasę podzieliło mi na 2 części.
Mapa nr 1:

Pokaż trasę GPS
Mapa nr 2:

Pokaż trasę GPS

Zdjęcia:
Pierścień Tysiąca Jezior