Kiedy się rano budzimy, nie pada. Ten stan nie trwa jednak długo. Niebo jest coraz bardziej zasłane grubymi chmurami, deszcz wydaje się być nieodległą perspektywą. No i faktycznie - udaje nam się przejechać 10 km do Makowa Mazowieckiego, gdy zaczyna padać. Chowamy się na stacji, bierzemy po kawie i przeczekujemy. Na szczęście to krótki opad.



Maków Mazowiceki jest prawie zupełnie opustoszały. Może to za sprawą wczesnej godziny i brzydkiej pogody.



Pośród silnie wiejącego wiatru jedziemy do Różanu. Pogoda jest wprost okropna. Zimno jak w październiku i jeszcze ten paskudny wiatr. Odwiedzamy rynek, kościół, w którym zostajemy na mszy, a potem idziemy jeszcze do cukierni. W takie dni, jak dziś, jazda rowerem jest umiarkowanie przyjemna.



Około godziny 16.00 ten pogodowo paskudny dzień nabiera cieplejszych barw, a to za sprawą napotkanych ludzi. W pewnym momencie mijamy wyjątkowo ciekawy ogród. W ogrodzie tym są drewniane rzeźby. Jest ich dużo, są różnej wielkości i zwracają uwagę. Próbuję zrobić przez płot zdjęcie i wtedy pojawia się właścicielka. Jesteśmy nieco zakłopotani, zwłaszcza ja - z aparatem. Nie wiemy jak ta pani zareaguje, czy nie będzie zła. Tymczasem jej reakcja jest niezwykle miła i serdeczna! Zaprasza nas na ogród, przedstawia swojego męża, który jest autorem tych wszystkich rzeźb. A potem siedzimy sobie we czworo przy stole i pijemy wspólnie herbatę, rozmawiając o wszystkim. Jest to bardzo przyjemne i ciekawe popołudnie.



Dalsza droga, aż do Łomży, nadal w silnym wietrze. Sama Łomża trudna do oceny. Sama nie wiem, czy mi się tu podoba, czy też nie. Rynek jest rozkopany, w remoncie. Mało jest miejsc, w których można cokolwiek zjeść. W końcu udaje nam się znaleźć czynny lokal.







Po obiedzie przychodzi wieczór. Opuszczamy Łomżę i kierujemy się do Łomżyńskiego Parku Krajobrazowego Doliny Narwi. Jest ładnie. I tego odbioru nie zakłóca nawet coraz bardziej ciemniejące niebo.



Nocujemy w lesie, na starej, zarośniętej drodze.



Zaliczone gminy: Maków Mazowiecki, Szelków, Rzewnie, Różan, Goworowo, Czerwin, Troszyn, Śniadowo, Łomża obszar wiejski, Łomża miasto, Piątnica.

Od samego rana towarzyszy mi bardzo dobra pogoda. Jest słonecznie, niebo błękitne, ciepło – ale na szczęście nie upalnie.
Pierwsze kilkadziesiąt kilometrów, to jazda przez same wioski. Łagodne, sielskie krajobrazy.





Od czasu do czasu klimatyczne, stare kościółki.



Trafia się jeden dłuższy odcinek gruntowy, który przemierzam częściowo pieszo, a częściowo rowerem. Kilka kilometrów takiej drogi. W jednym z wiejskich sklepików kupuję czereśnie. Moje ulubione owoce.



Pierwszym i w zasadzie jedynym dziś miastem jest Ostrów Mazowiecka. Wyjątkowo dziwne miejsce. Koncentruje się tu cały ruch. Tak jakby wszystkie samochody miały się zjechać właśnie w Ostrowii. Można tu zrobić całkiem miłe dla oka zdjęcie, które zasugeruje, że to przyjemne miasto. Jednak aby taki kadr uchwycić, trzeba trafić na przerwę w nieomal nieprzerwanie płynącym strumieniu samochodów.



Hałas i ciepło. Jest jakoś tak…. drażniąco.



W końcówce dnia na niebie zaczynają się pojawiać dziwne chmury. Tak, jakby zbierało się na burzę. Jednak mimo to, nic się nie dzieje. Jest spokojnie.



Czas upływa i wieczór jest o krok. Tymczasem ogarnia mnie zupełnie beztroski nastrój. Siadam na przystanku autobusowym, blisko starego młyna wodnego. Macham w powietrzu nogami i zjadam resztkę czereśni. W gospodarstwie po drugiej stronie drogi bawią się dzieci. Przez chwilę sama czuję się, jakbym wróciła do dzieciństwa. W powietrzu unosi się zapach lata.

Zdarzyło mi się spać pod namiotem podczas rykowiska jeleni. Tym razem, po raz pierwszy w życiu, trafiłam na bekowisko danieli. To była dziwna noc. Z jednej strony szum samochodów z krajówki, z drugiej bekowisko. No i padał deszcz.

Rano nie pada. Nieco odwlekam wstanie i czekam z wyjściem z namiotu, aż się rozwidni. Daniel cały czas się odzywa. Może będę miała trochę szczęścia i go zobaczę? Cierpliwość zostaje nagrodzona – udaje mi się nawet nakręcić krótki filmik przyrodniczy.
 
Kiedy ruszam, drogi są jeszcze mokre po nocnym deszczu. Początek dnia jest słoneczny, jednak szybko pojawiają się dziwne chmury i świat spowija szarość. Nie pada, ale mogłoby być ładniej. Pierwsza część trasy wiedzie wzdłuż Wisły. Raz po raz wchodzę na wały przeciwpowodziowe, żeby pooglądać widoki. W Białej Górze zatrzymuję się przy zabytkowej śluzie, a potem zagłębiam się w Las Mątawski. Droga jest coraz bardziej dziurawa i wyboista. W dodatku mocno dokucza wiatr.






Pierwszym miejscem, w którym robię dłuższą przerwę jest Sztum. Piję kawę na Orlenie, a potem jadę zobaczyć słynny Zakład Karny oraz zamek. Odkąd odbiłam na wschód od Wisły, okolica zrobiła się pagórkowata. A to zapewnia miłe dla oka widoki. Od Żuławki Sztumskiej wracają płaskości – nazwa najwidoczniej zobowiązuje. Od razu jedzie się lżej.



Górki wracają przed Pasłękiem. Dziwne miasto. Centrum objechałam dwa razy i nie znalazłam w nim ani jednego czynnego sklepu. Sobota, przed godziną 18 i wszystko pozamykane. Powoli robi się ciemno. Opuszczam Pasłęk bez zapasu wody na noc.



I kiedy tak jadę, jest coraz mniej wesoło. Ciemno. Droga sukcesywnie pnie się w górę, jestem głównie w lesie. Brak miejscowości, a jeśli już jakąś mijam, to bez sklepów. Myślę sobie nawet, że jeśli nic nie znajdę, to będę musiała wziąć wodę od ludzi. Na szczęście w Bielicy znajduję czynny sklep. Po raz pierwszy w życiu cieszę się na widok grupki facetów pod sklepem. Gdyby nie oni, to bym nie zauważyła, że ten sklep tu jest.

Jadę jeszcze kawałek, przejeżdżam przez Godkowo i kawałek dalej, blisko końca całkiem sporego podjazdu, w lesie rozbijam namiot.

Zaliczone gminy: Ryjewo, Miłoradz, Stary Targ, Stare Pole, Gronowo Elbląskie, Pasłęk, Godkowo.

Mapa: