Było zdecydowanie za gorąco. Około 40 stopni. Przy każdej okazji zatrzymywałam się na colę i lody. Okolica przez długie kilometry taka sobie, jechałam wzdłuż drogi szybkiego ruchu lub drogą szybkiego ruchu, poboczem. Doprawdy – nic ciekawego.



Późnym popołudniem niebo zaczęło przybierać dziwny kolor. Myślałam nawet o nocy w hotelu, ale ostatecznie pojechałam dalej.



Trafiłam w wyjątkowo ładne miejsce, na klif. Z klifu roztaczał się wspaniały widok na sąsiedni klif z latarnią morską oraz, z drugiej strony, na miasteczko. Ustawiłam namiot. Było jak w pięknym śnie.



A potem… piękny sen zamienił się w koszmarną walkę. Nie mogłam przypuszczać, że tak się stanie. Zaczęło się od delikatnego łopotu. Potem było tylko gorzej, aż w końcu wiatr zaczął kłaść namiot. Byłam zdecydowanie zbyt blisko krawędzi klifu.

Środek nocy i nawałnica, gdzieś na klifie. Pode mną urwisko na kilkadziesiąt metrów i morze. Nieźle się władowałam! Dużo sił i nerwów kosztowało mnie zebranie wszystkiego, tak by wiatr niczego nie zepchnął lub nie porwał do morza. Zeszłam na dół, a tam był cmentarz. Też wiało, ale nie aż tak mocno. No i było bezpiecznie. Coś między 2 a 3 w nocy.



Weszłam na cmentarz i rozłożyłam namiot między grobami. Samą sypialnię. Nigdy wcześniej nie spałam na cmentarzu.

ciąg dalszy