Urlop czas zacząć! Po zeszłorocznym udziale w TABR długo się zastanawiałam co dalej. Szukałam wyścigów, które mogłyby we mnie wywołać emocje. Prawdą jest, że od czasu powrotu z Ameryki jedynie niewielka część wyjazdów powoduje, że czuję ekscytację. Nawet, jeśli są to wyścigi. Coś się zmieniło i wcale nie jestem pewna, czy to dobrze. Tak więc znalazłam Wisłę 1200. Ultra maraton terenowy wzdłuż Wisły – Królowej Polskich Rzek.

Bardzo słabo jeżdżę w terenie. Moje umiejętności ograniczają się w zasadzie do jazdy po ubitych, równych duktach, coś jak alejki parkowe. Czytając moją relację, miejcie to na uwadze przez cały czas.

To ważne, bo myślę, że większość terenu, który tam był – był przejezdny dla prawie każdej osoby, która choć trochę więcej jeździ w terenie. Zresztą na własne oczy, gdy mnie czasem ktoś wyprzedzał, widziałam, że ludzie jadą. Ja natomiast szłam. Jak to możliwe, że tu da się jechać?? – myślałam sobie. Przed startem czytałam relacje osób, które jechały Wisłę w zeszłym roku. Doszłam do wniosku, że to będzie dla mnie coś trudnego, coś nowego, coś ciekawego. Przyszykowałam zatem rower terenowy, kilka dni przed startem kupiłam mu nawet nowe opony, bo stare miały z 10 lat i były kompletnie do niczego. W międzyczasie odezwał się Wilk z propozycją wspólnej jazdy. Był wyjątkowo natrętny i napastliwy, a pamiętając, że potrafi się doczepić i jechać za mną nawet nielegalnie (BBT) obawiałam się, że niezależnie od tego, czy się zgodzę, czy nie, to i tak zepsuje mi ten wyścig... Sporo nad tym myślałam, koniec końców, zgodziłam się.

W piątkowy poranek pojechałam rowerem na stację kolejową. Calutki dzień spędziłam w różnych pociągach, by ostatecznie wysiąść na stacji Wisła Głębce. Stąd do schroniska Przysłop pod Baranią Górą, gdzie swe źródła ma Wisła i gdzie znajduje się baza maratonu było jakieś 12 km. Na stacji tej wraz ze mną wysiadło wielu innych maratończyków, na mnie natomiast na dworcu czekał już Wilk. Skoczyliśmy jeszcze do sklepu i ruszyliśmy pod górę w drogę do Schroniska. Jadąc tasowaliśmy się z innymi Wiślakami. Co dziwne, niektóre osoby podjazd ten… wpychały. Mimo, że nie było specjalnie stromo i mimo, że był to równy asfalt.



W Schronisku i pod Schroniskiem gwarno jak w ulu. Mówiąc po poznańsku: wuchta wiary! Wieczór jest chłodny, a w powietrzu lata pełno muszek. Cieszę się bardzo, że zabrałam pokaźną ilość preparatów przeciwko owadom, w tym przeciwko kleszczom, komarom i meszkom. Zjadamy przydziałowe jedzonko (bardzo smaczny makaron oraz ciasto), pijemy herbatę z cytryną. Udaje nam się nawet chwilę pogadać z Leszkiem Pachulskim – organizatorem. Podoba nam się tegoroczny wzór koszulki Wisły 1200. Leszek mówi, że w biurze zawodów powinno być jeszcze kilka sztuk w wolnej sprzedaży – pytanie tylko, czy w naszych rozmiarach. Idziemy, sprawdzamy i udaje się! Świeżo obkupieni mamy na sobie piękne wiślane koszulki.

Pora spać. Michał idzie na zewnątrz do namiotu, natomiast ja zostaję w schronisku i śpię na tzw. „glebie”. Na podłodze rozkładam materac i śpiwór, obok pełno jest podobnych legowisk. Dobranoc!

Ciąg dalszy