Kot
Trans Am Bike Race (35)
Piątek, 6 lipca 2018 Kategoria do 300, Kocia czytelnia, Trans Am Bike Race 2018
| Km: | 261.30 | Km teren: | 0.00 | Czas: | km/h: | ||
| Pr. maks.: | 0.00 | Temperatura: | °C | HRmax: | HRavg | ||
| : | kcal | Podjazdy: | 1506m | Sprzęt: Kolarzówka | Aktywność: Jazda na rowerze | ||
Kiedy się budzę wiem, że to ostatni dzień wyścigu. Jeszcze
dziś będę na mecie. Dziwna jest to świadomość. Pakuję się, zapalam światło na
mojej ostatniej poczcie – w końcu ono powinno się palić cały czas, zgasiłam je
wyłącznie na potrzeby swojego noclegu. Na zewnątrz jest jeszcze kompletnie
ciemno, 5 nad ranem. I od razu jest gorąco. Aż 24 stopnie... dzień zapowiada się ciężki...
Po 32 km docieram do Mineral. Jest wcześnie rano, kręcę się
tu chwilę w poszukiwaniu dinera. Dziś do zrobienia mam łącznie 261 km. Dobrze
by było zacząć od porządnego śniadania. Oczywiste jest dla mnie, że cały ten
odcinek przejadę dzisiaj. Choć wiem, że w Polsce są osoby, które zastanawiają
się, czy rozbiję to na dwa dni. Otóż… nie ma takiej możliwości. Z pomocą
jednego z mieszkańców miasteczka trafiam w miłe miejsce, w którym zjadam
pożywne śniadanie. Jestem gotowa by znów zmagać się z upałem i pagórkami.
Ten ostatni dzień obfituje w spotkania z kibicami. Pierwszą osobą, która wyjeżdża mi na spotkanie jest Holly. Przyjechała na wspaniałej tytanowej kolarzówce Lynskey, jaką sama bym chętnie miała! Potem spotykamy jeszcze jednego kibica i we trójkę idziemy na śniadanie.
Ten ostatni dzień obfituje w spotkania z kibicami. Pierwszą osobą, która wyjeżdża mi na spotkanie jest Holly. Przyjechała na wspaniałej tytanowej kolarzówce Lynskey, jaką sama bym chętnie miała! Potem spotykamy jeszcze jednego kibica i we trójkę idziemy na śniadanie.
Holly pyta na co mam
ochotę i kupuje mi cały zestaw pysznego jedzenia! Jedziemy potem jeszcze
kawałek razem i Holly wykręca na Richmond. Ja jadę dalej trasą. A trasa
prowadzi przez bardzo ładne tereny. W dodatku na bardzo długim odcinku wiedzie
wygodnymi drogami dla rowerów. Jadąc spotykam kolejnych kibiców. Już teraz,
choć przecież jeszcze cały czas jadę, składają mi gratulacje ukończenia
wyścigu.
Jest gorąco i duszno. To wszystko jednak się zmienia. Na niebie pojawiają się burzowe chmury. Burza rozkręca się szybko, jest wyjątkowo gwałtowna i trwa długo. Jakieś 20 minut stoję pod gęsto ulistnionym drzewem. Leje jak z cebra. Samochody ledwo jadą. Część z nich stoi na światłach awaryjnych, bo w sumie nie widać drogi. Cieszę się, że ruch samochodowy jest odseparowany od rowerowego. Kiedy deszcz przestaje przypominać ścianę wody i zamienia się w zwykły prysznic, jadę.
Jest gorąco i duszno. To wszystko jednak się zmienia. Na niebie pojawiają się burzowe chmury. Burza rozkręca się szybko, jest wyjątkowo gwałtowna i trwa długo. Jakieś 20 minut stoję pod gęsto ulistnionym drzewem. Leje jak z cebra. Samochody ledwo jadą. Część z nich stoi na światłach awaryjnych, bo w sumie nie widać drogi. Cieszę się, że ruch samochodowy jest odseparowany od rowerowego. Kiedy deszcz przestaje przypominać ścianę wody i zamienia się w zwykły prysznic, jadę.
Nie ma na co czekać, to już późne
popołudnie, a do mety brakuje jeszcze jakieś 47 km. Burza oczywiście nadal
trwa. Trasa idzie teraz lasem i tylko w jednym momencie boję się –
wtedy gdy pośród błyskawic przejeżdżam po moście nad Chickahominy River. Rzeka
jest szeroka i nagle jestem najwyższym punktem na otwartej przestrzeni.
Willamsburg to prawie meta, brakuje do niej już tylko 20 km. Można zacząć odliczanie. Miasteczko jest ładne. Kwitną tu kwiaty. Kwitnie również coś, co mocno mnie uczula. Niespodziewanie zaczynam bardzo mocno kaszleć. Kaszel jest tak mocny, że trudno mi złapać normalny oddech i muszę się na chwilę zatrzymać. Po wyjeździe z miasta, na szczęście, to wszystko mija bez śladu.
Pada cały czas i jest już ciemno. W deszczu jadę aż do samego końca. Nad York River, potem ścieżkami rowerowymi przez Yorktown (trochę się gubię, ale jak się dowiem potem na tych ścieżkach nie tylko ja się gubiłam) i ostatni podjazd na metę, pod Victory Monument.
Willamsburg to prawie meta, brakuje do niej już tylko 20 km. Można zacząć odliczanie. Miasteczko jest ładne. Kwitną tu kwiaty. Kwitnie również coś, co mocno mnie uczula. Niespodziewanie zaczynam bardzo mocno kaszleć. Kaszel jest tak mocny, że trudno mi złapać normalny oddech i muszę się na chwilę zatrzymać. Po wyjeździe z miasta, na szczęście, to wszystko mija bez śladu.
Pada cały czas i jest już ciemno. W deszczu jadę aż do samego końca. Nad York River, potem ścieżkami rowerowymi przez Yorktown (trochę się gubię, ale jak się dowiem potem na tych ścieżkach nie tylko ja się gubiłam) i ostatni podjazd na metę, pod Victory Monument.
W tych ostatnich chwilach,
zamiast radości, w głowie siedzi mi myśl, że przecież nie tak to sobie
wyobrażałam. Miałam wjechać na metę w piękny słoneczny dzień. Tymczasem jest to
późny wieczór, ciemno i deszcz, w dodatku nie mam pojęcia gdzie tu jest najbliższa poczta.
Mimo takich deszczowo-wieczornych okoliczności, na mecie czeka na mnie i wiwatuje całkiem pokaźny tłum ludzi! Tom Alford i John Sprock to dwie osoby, które otaczają mnie prawdziwą opieką. Robią zdjęcia, dają jedzenie i picie. Potem idziemy razem do restauracji na pizzę, a następnie Tom ładuje mnie i mój rower (zarówno ja jak i rower jesteśmy przemoczeni od deszczu) do swojego samochodu i zawozi do przykościelnego hotelu.
Mimo takich deszczowo-wieczornych okoliczności, na mecie czeka na mnie i wiwatuje całkiem pokaźny tłum ludzi! Tom Alford i John Sprock to dwie osoby, które otaczają mnie prawdziwą opieką. Robią zdjęcia, dają jedzenie i picie. Potem idziemy razem do restauracji na pizzę, a następnie Tom ładuje mnie i mój rower (zarówno ja jak i rower jesteśmy przemoczeni od deszczu) do swojego samochodu i zawozi do przykościelnego hotelu.
Dostaję od chłopaków czyste ubranie, które dla mnie załatwili i wspaniałe klapki z motywem amerykańskiej flagi. Dowiaduję się też, że Lech Kiedrowski, którego do końca próbowałam dorwać zameldował się na mecie zaledwie ok. 6 godzin przede mną. Tak niewiele zabrakło!
Mapa
Ciąg dalszy
komentarze
Piękna przygoda - świetnie mi się czyta Twoje teksty! A taką Amerykę sam chciałbym zobaczyć i poczuć :)
artd70 - 13:14 piątek, 25 stycznia 2019 | linkuj
Dzięki za miłe słowa, a Tobie Malarzu za piękny wierszyk! Super :)
Zapraszam Was na ostatnią część amerykańskiej opowieści: http://kot.bikestats.pl/1727221,Trans-Am-Bike-Race-zakonczenie.html
Kot - 08:53 piątek, 25 stycznia 2019 | linkuj
Zapraszam Was na ostatnią część amerykańskiej opowieści: http://kot.bikestats.pl/1727221,Trans-Am-Bike-Race-zakonczenie.html
Kawał drogi. Kawał pięknej historii.
Czasem dobrze jest znać zakończenie przed rozpoczęciem czytania. :)
Dzięki Kot za wspaniałą opowieść.
lutra - 18:34 czwartek, 24 stycznia 2019 | linkuj
Czasem dobrze jest znać zakończenie przed rozpoczęciem czytania. :)
Dzięki Kot za wspaniałą opowieść.
Kot jest cyklistką w różowej koszulce,
w swoim Colnago ma zawsze sprawne hamulce.
W świat daleki samolotem poleciała,
za Wielką Wodą na pocztach nocowała.
Rowerem ścigała się z Oregonu do Virginii
i to wcale nie w prostej linii!
Cisnęła korbą z olbrzymią mocą,
przeszkody pokonywała z Bożą pomocą.
Przejechała najdłuższy rowerowy ultramaraton świata,
a na trasie nie czekała na Nią przystankowa wiata.
Na bikestatsie napisała fascynującą relację,
a ja Ci Kocie składam wielkie gratulacje!
malarz - 17:29 czwartek, 24 stycznia 2019 | linkuj
w swoim Colnago ma zawsze sprawne hamulce.
W świat daleki samolotem poleciała,
za Wielką Wodą na pocztach nocowała.
Rowerem ścigała się z Oregonu do Virginii
i to wcale nie w prostej linii!
Cisnęła korbą z olbrzymią mocą,
przeszkody pokonywała z Bożą pomocą.
Przejechała najdłuższy rowerowy ultramaraton świata,
a na trasie nie czekała na Nią przystankowa wiata.
Na bikestatsie napisała fascynującą relację,
a ja Ci Kocie składam wielkie gratulacje!
Komentować mogą tylko znajomi. Zaloguj się · Zarejestruj się!
