To nie była dobra noc. Było strasznie zimno i prawie nie spałam. Regeneracja bliska zeru. Leżę w śpiworze i dygoczę. Ale budzik już zadzwonił i teraz będzie jeszcze straszniej – trzeba wyjść i z tym zimnem się zmierzyć. Nie ma co odwlekać nieprzyjemnej chwili. Do roboty!

Nieprzespana noc szybko daje się we znaki. Jest mocno zimno, ale jestem ubrana we wszystko co ze sobą mam, w tym w ciuchy, które kupiłam w Lidlu. Czuję, że zasypiam na rowerze. Jadę przez Wolę Michową. Jest tu ładny, drewniany kościółek. Pamiętam go z GMRDP (wtedy widziałam go w nocy). Myślę sobie, że może ma otwarty przedsionek. Szarpię więc drzwi. Nadaremnie. Spania w kościele nie będzie.



Parę kilometrów dalej, z boku drogi, w zagrodzie tłoczą się owce. Widok jest sielski, jednak sielanka nie trwa długo. Naraz wybiegają trzy psy pasterskie wielkości cieląt. Biegną wprost na mnie szczekając groźnie. Nie ma sensu uciekać, bo dorwą i rozszarpią. Gdzie są właściciele tych bydląt?! Zatrzymuję się i zastawiam rowerem. Psy są tuż obok, szczekając i warcząc obserwują mnie. Bardzo powoli, niemal niezauważalnie, staram się oddalić. Nie patrzę na nie, by nie prowokować. Udaje mi się wyjść cało z tej opresji, jednak chwilę trwa dojście do siebie.

Gdy adrenalina ucieka, wraca senność. Z niewyspania źle widzę. Mam problem z wyostrzeniem wzroku. Morfeusz ciągnie do przypadkowej wiaty przystankowej, choć to dzień i jasno świeci słońce. Siedzę na przystanku, a on kiwa mną.
Na prawo.
Na lewo.
Na prawo.
Na lewo.
Uważaj, bo spadniesz z ławki i wybijesz sobie zęby…. Jawa to, czy sen?

A potem całe to zimno ucieka i aż trudno uwierzyć, że było naprawdę. Dzień jest słoneczny i bardzo ciepły. Aż miło!



Na dojeździe do Nowego Żmigrodu (PK13) widzę kogoś za sobą (był to Olaf). Punkt osiągam o 10:50. Jest mocno ciepło, z prognoz nie wynika, by duże chłody miały wrócić. Wpadam więc na pomysł, by nadmiar ciuchów (zakupy z Lidla) oraz rzeczy, które są zbędne odesłać do domu pocztą. Szybciej by było to po prostu gdzieś porzucić, ale moja wielkopolska natura na to nie pozwala. Jadąc patrzę więc za pocztą. Wcale nie muszę długo się rozglądać – znajduję ją w samym Nowym Żmigrodzie! Rozpakowuję prawie cały bagaż, który mam na rowerze i wydzielam rzeczy do odesłania. Schodzi trochę czasu, ale w dalszą drogę jadę ze znacznie mniejszym bagażem. Spora paczka poszła do domu, ale kilka drobiazgów jedzie ze mną dalej: mały flakonik perfum, błyszczyk do ust oraz… zapasowe kolczyki.

Gorlice to jazda w warunkach miejskich – czyli to czego nie lubię. Najbardziej ze wszystkiego chcę się stąd wydostać, a jedyną atrakcją, której robię fotkę, jest ładna pokrywa studzienki kanalizacyjnej.

Po 15:00, jadąc pod górę, widzę wychodzącą z trawy Zuzę. Jest zaspana, w ręku coś trzyma. Jakąś matę, a może materac, albo coś w tym stylu. W przelocie zamieniam z nią kilka słów. Jest to podjazd, więc wolę się nie zatrzymywać. Jak się zatrzymam, to nie wiem czy ruszę. Kiedy tak jadę, to już w końcu sama nie jestem pewna, czy to była Zuza. A może to nie była ona? Może mi się wydawało? Umysł zaczyna płatać mi figle.

PK 14 (Banica) zdobywam w szlachetnym stylu – pieszo. Pamiętam dobrze to podejście z GMRDP, to nie na moje nogi. W siodle nie da rady. Nawet nie próbuję.



Dalej jest już łatwiej. Jest długi zjazd. Początkowo dość ostro w dół, potem droga na odcinku wielu kilometrów łagodnie opada. Wreszcie mogę jechać trochę szybciej. Między Muszyną a Piwniczną Zdrój tasuję się z Zuzą i Olafem. Zawsze miło jest ich spotkać. Od jakiegoś czasu są to jedyni zawodnicy, których widuję na trasie. Zawsze gdy się widzimy, robi się wesoło i śmieszno. Jedzie mi się bardzo dobrze i na tym odcinku jestem wyraźnie szybsza niż oni. Jazdę kończę obiadem w Piwnicznej Zdrój. Tuż przy drodze trafiam bardzo przyjemną restaurację. Można wejść do środka z rowerem. Zamawiam pierogi po Łomnicku (z bryndzą) oraz zupę. Jest to zdecydowanie najlepszy obiad całego MRDP.



Trasa idzie od dłuższego czasu wąską doliną Popradu. Obok rzeki wciśnięta jest droga i tory kolejowe. Cały płaski teren zagospodarowany. Nie wróży to niczego dobrego w szukaniu noclegu. Gdy wychodzę z restauracji, jest głęboka szarówka. Idealnie. Droga odcinkami jest w remoncie i wprowadzony jest ruch wahadłowy. Gdy tylko kończą się zabudowania, czmycham nad Poprad. Przekraczam remontowaną drogę, tory kolejowe i wchodzę na coś w rodzaju placu budowy. Jakieś kruszywo, koparki. W tym małym bałaganie rozstawiam swój własny bałagan. Dobranoc!

Mapa:

ZDJĘCIA

Ciąg dalszy