Pobudka znowu w środku nocy. Nie jest łatwo wyjść z ciepłego śpiwora i zmusić się do jazdy. Jednak robię to. Maraton się sam nie przejedzie. Gdy się jedzie solo, w kat. Total Extreme, gdy jest się gdzieś pod koniec stawki i od dawna nie widziało się żadnego zawodnika, trzeba uruchomić wyobraźnię. Wyobrażam więc sobie, że inni też jadą i... od razu dopada mnie ochota na rower! Zarówno noc, jak i poranek są zimne. Ubieram na siebie wszystko co mam, a i tak nie czuję komfortu termicznego. Byle jakie to lato. Zimno jak w jakimś październiku.



W drodze do Zosina trzeba przetrwać fatalnej jakości drogi. Wyboje, dziury, łaty i tak przez kilkadziesiąt km. Nic przyjemnego. Zaciskam zęby. Przez te straszne asfalty mocno bolą mnie dłonie. Od spodu całe są czerwone. Jak pomidory.

Od Zosina, który jest 10 punktem kontrolnym, drogi są już dużo lepsze. Jednak idealnie być nie może – zaczyna się jazda pod masakrycznie silny wiatr. Mam wrażenie, że nie jadę lecz pełznę. Tym bardziej jestem zaskoczona, gdy dowiaduję, że Zuza z Olafem są za mną. Łatwo można stracić orientację w tym kto gdzie jest. Wystarczy chwila w sklepie, w restauracji, sen w krzakach, czy na przystanku i przetasowania murowane.

Do Hrubieszowa docieram wymordowana walką z wiatrem. Zamawiam obiad w knajpie o nazwie Szałas. Nazwa trafna, bo knajpa jest schowana w gąszczu innych budynków, niczym szałas w lesie. Niestety na obiad czekam dość długo. To wkurzające, bo zegar cały czas tyka, a cenny czas ucieka... Hrubieszów przytrzymuje mnie na dłużej. Następna noc ma być jeszcze bardziej zimna. Nie wyobrażam sobie jazdy w gorszym zimnie niż dziś rano! Aż tylu ciepłych rzeczy ze sobą nie zabrałam! W końcu jest sierpień, a nie listopad… Wytracam więc dalej czas – jadę do Lidla kupić ciepłe ubrania sportowe. Dodatkową kurtkę i spodnie. Kiedy zjeżdżam z trasy, widzi mnie Olaf. Woła, że źle jadę. Drę się więc do niego, że ja do sklepu muszę, na zakupy, po ciuchy. Jestem mistrzynią w wytapianiu czasu. A przecież cały czas się bardzo spieszę. Choć gdy pełznę pod wiatr, trudno pewnie w to uwierzyć. Wyścig? Chyba ślimaków! Pasjonujące.



Przed Tomaszowem Lubelskim są górki i przeszkadzający wiatr, tasuję się tu z Olafem. Mówi, że Zuza pognała do przodu. Olaf planuje nocleg w jakimś zajeździe w Tomaszowie mówi, że to zaraz przy drodze. Raz po raz pada deszcz i jest nieprzyjemnie. Czuję, że moja twarz od tego zimna i wiatru cała jest czerwona. Dobrze, że nie mogę siebie zobaczyć w lustrze. To dobre pocieszenie. Zawsze trzeba szukać dobrych stron. W każdej sytuacji.



Wieczorem, w samym mieście, wstępuję na Orlen. Potem szukam zajazdu, o którym mówił Olaf. Mam ochotę na nocleg pod dachem. Dość już mam serdecznie tego wstrętnego zimna! Jednak nie widzę zajazdu. Dogania mnie Wiki. Mówi, że będzie spał pod wiatą, gdy tylko jakąś znajdzie. Natychmiast robi mi się nieskończenie głupio. Ach! Co za idiotka ze mnie! Przecież mam namiot i sprzęt do spania. Dach nad głową nie jest mi potrzebny. Jakieś fanaberie w zmęczonej głowie. Robię małe zakupy i odpuszczam szukanie noclegu pod dachem. Namiot rozstawiam w lasku z boku drogi, na wyjeździe z Tomaszowa. Miejscówka jest z tych świetnych.

Mapa:

ZDJĘCIA

Ciąg dalszy