Budzi dzwoni równo o 3 w nocy i czuję się nieprzytomna, chyba nawet lekko kręci mi się w głowie. Wypijam herbatę, która zdążyła już dawno ostygnąć. Jest środek nocy. Nie mam jak podziękować temu panu za gościnę i nocleg. Gdybym miała chociaż kartkę i długopis, to bym napisała kilka ciepłych słów, a tak… wychodzę stąd bez słowa… czuję smutek z tego powodu.

Niestety nadal pada. Jadąc Ścianą Wschodnią wspominam czerwiec. Wtedy pogoda była tu znacznie lepsza. Nie było też tego pośpiechu, który jest teraz. Przyroda wygląda nieco inaczej. Wtedy lato dopiero się zaczynało, teraz już jest po żniwach. Wcześnie rano, około 8 godziny, docieram do szutrowego odcinka MRDP. Już nie pada. Jedzie się niewygodnie, bo pojawiła się paskudna tarka. W czerwcu tego nie było. Mimo to daję radę prawie cały ten fragment zaliczyć w siodle. Śniadanie pod sklepem zjadam w Gródku. Znowu jest to bułka i serek wiejski, do tego proszę o szklankę herbaty – i dostaję ją.



W Hajnówce, gdy wychodzę z Orlenu, spotykam kibiców w samochodzie. Mówią, że polują na zawodników. Króciutką chwilę z nimi rozmawiam. Pewnie nawet nie minutę. Szkoda, że nie wbili na stację, gdy tu siedziałam nad kawą. Niestety na dłuższe rozmowy, poza przerwami gdy akurat jem lub robię zakupy, nie mam czasu, więc praktycznie od razu jadę. Dalsza trasa maratonu częściowo jest zbieżna ze szlakiem Green Velo. Czasami wskakuję nawet na równe, asfaltowe ścieżki tego szlaku idące tuż przy średniej jakości szosie.



Dostaję od kibiców informację sms, że niedaleko za mną jest Gustav. To duże zaskoczenie. Gustav jest mocny, już dawno powinien być daleko z przodu. W końcu dogania mnie, chwilę jedzie obok. Potem się po coś zatrzymuje. Dogania po raz kolejny i to tyle jeśli chodzi o nasze spotkania na trasie.

Pogoda znowu zaczyna się psuć. Pada. Szybko szukam jakiegoś daszku, by się ubrać na deszcz. Niebo wygląda niesamowicie i w dodatku grzmi.



Udaje mi się znaleźć dobre miejsce: jest to cmentarz. Pod kaplicą cmentarną ubieram wodoodporne ciuchy. I... kiedy już jestem gotowa na walkę z wodą lejącą się z nieba – przestaje padać. No i co? Mam znowu tracić czas na przebieranie się?



Siemiatycze – PK8, to tu zjadam obiad i zdejmuję strój deszczowy. Wybieram bar z domowym jedzeniem, zamawiam zupę szczawiową i pierogi. Wszystko pyszne i sycące. Od właściciela dowiaduję się, że prowadzą ten bar rodzinnie od ponad 30 lat! Sympatyczne, warte polecenia, miejsce.

Pogoda zrobiła się niezła. Chmury gdzieś uciekły i nawet pojawiło się słońce. Dzień kończę z przebiegiem 270 km. Powinno być więcej. Śpię pod namiotem. Dziura w pamięci. Kompletnie nie pamiętam tego noclegu. Gdzieś w lesie to było.

Mapa:

ZDJĘCIA

Ciąg dalszy