Kiedy zadzwonił budzik, było jeszcze ciemno, a za oknem padał deszczyk. Niestety kuchnia schroniska była zamknięta i nie mogliśmy zrobić herbaty. Zjedliśmy coś na szybko, popijając zimną wodą i w drogę. Na początek dnia były asfalty, więc dało się trochę podgonić. Sprawnie dotarliśmy do Krempnej, było już jasno i inni właśnie też ruszali. Wyglądało na to, że sporo osób spało w Krempnej. Jadąc przez Beskid Niski mijaliśmy ślady po nieistniejących już osadach. Wyludnione tereny, gdzie niekiedy tylko po starych, zdziczałych drzewach owocowych było widać, że kiedyś były tu gospodarstwa.











Potem był drugi odcinek specjalny. Tym razem ścieżka typu MTB. Stopień trudności zdecydowanie większy niż górskie szutrówki. W Wysowej-Zdroju zjedliśmy śniadanioobiad. Potem znowu były odludzia, więc Krynicę z pełną cywilizacją powitaliśmy z radością. Zatankowaliśmy na dalszą drogę wysoko zmineralizowaną wodę z Domu Zdrojowego i ruszyliśmy lekko w dół do Muszyny. Za Muszyną długi podjazd, a potem w dół do Piwnicznej Zdroju. Sprawdziłam to wcześniej i wiedziałam, że będziemy jechać tuż obok miejsca, gdzie podczas MRDP jadłam pyszne pierogi z bryndzą. Był wczesny wieczór. Idealna pora na obiadokolację. Ucieszyłam się niesamowicie, że jesteśmy tu, w miejscu, które znam i lubię. Razem.





Dalsza część trasy na dziś była niezbyt przyjemna, za oknem czekała już szarówka. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, jeszcze przez jakiś czas towarzyszyła nam szosa i płaskości. Potem, od Rytra i odbicia w lewo, zrobiło się stromo. Stromo, ciemno oraz gruntowo. Góra była konkretna, trzeba się było wspiąć na ponad 1000 m n.p. m. Po ciemku w ogóle mi to nie szło. Ani pod górę, ani potem w dół. Przez to spędziliśmy tu kilka długich godzin. Kiedy wreszcie udało nam się stamtąd wydostać, był środek nocy. Dotarliśmy do Krościenka n. Dunajcem i zdecydowaliśmy, że nie zatrzymamy się na stacji paliw po kawę, lecz pojedziemy kawałek dalej i poszukamy wiaty. Zamiast męczyć organizmy kawą i na niewyspaniu jechać do mety przez kolejne góry, uznaliśmy, że lepiej będzie chwilę się przespać i po krótkim odpoczynku jechać na metę. Wiedzieliśmy, że przez moją kiepską jazdę w terenie i tak wielkiego wyniku z tego nie będzie, a w limicie ze spokojem się zmieścimy. Kiedy zatem trafiła się mała wiata przy wąskiej drodze za Grywałdem, wyciągnęliśmy śpiwory i ustawiliśmy budzik na godzinkę.