Kaszlę. Budzi mnie mój własny kaszel. Zimne powietrze wczorajszego dnia trochę mi chyba zaszkodziło. Odpalam kuchenkę i gotuję wodę na kawę. Jeden stopień powyżej zera. Zimniutko. W takich warunkach, po takiej trasie kawa 3w1 smakuje najlepiej. Sącząc gorący napój myślę sobie, że to genialna miejscówka, dużo lepsza niż Rafineria. Potem zwijam namiot i jadę szukać pomnika. Ale najpierw wizyta nad morzem. Po raz pierwszy widzę morze w Gdańsku! Wieje silny wiatr, fale są wysokie. Nie bawię więc tu długo. Droga nagle się kończy. Zaczyna się teren wojskowy. Ogrodzenie, stróżówka. Napis o obowiązku okazania przepustki bez wezwania budzi respekt. Gdzież ten monument? Zdesperowana podchodzę do furtki obiektu wojskowego i nim udaje mi się nacisnąć dzwonek, wychodzi dwóch żołnierzy.
     - Dzień dobry, może to wydać się panom zabawne, ale nie mogę znaleźć pomnika, gdzie to jest?
     - Dzień dobry, to nie jest zabawne – odpowiada jeden z nich z poważną miną, po czym kontynuuje:
     - Pomnik został rozebrany. Nie ma go już, nie cieszył się zainteresowaniem, coraz mniej ludzi go odwiedzało, wzbudzał kontrowersje.
     - To niemożliwe! Pan musi żartować!
Wtedy znika cała powaga. Żołnierz śmieje się łobuzersko i dokładnie wyjaśnia gdzie mam dalej jechać.
Pod monumentem jest zupełnie pusto. Zimny, styczniowy poranek. Spędzam tu w zadumie kilka chwil.

Dalsza część dnia to dojazd co zabytkowego centrum. Towarzyszy mi Giovanni, który wyjeżdża naprzeciw. Razem jedziemy na słynną ul. Długą, pod fontannę Neptuna oraz na śniadanie. Niebo w końcu na dobre się przeciera i robi się błękitne. Świątecznie przystrojone zabytkowe centrum wygląda zjawiskowo. Moja wisienka na torcie.