Tak się złożyło, że się udało :). Pogoda okazała się wyjątkowo łaskawa, a ja… potraktowałam ją niczym cytrynę, którą wycisnęłam do cna. Po wczorajszym Gnieźnie do 25.0000 km brakowało już tylko 51,95 km. Niczego wielkiego na dziś nie planowałam, miałam natomiast ochotę napić się kawy w Pobiedziskach. Wczoraj kończąc trasę jechałam obok tamtejszej cukierni. Nie miałam jednak zapięcia do roweru, musiałam się więc obejść ze smakiem. Popatrzyłam tęsknym okiem przez szybkę na ludzi kupujących ciastka, na stoliki, przy których można siąść z kawą i… pociągnęłam kilka łyków zimnej wody z bidonu ;).

Bardzo wstępnie byłam umówiona na dziś po 11.00 w Pobiedziskach z rmk i Jurkiem57 (w zasadzie było to tylko luźne gadanie, że wszyscy planujemy dziś tam być w mniej więcej tym samym czasie). W Pobiedziskach jestem o 11.20. Chłopaków nie ma, jadę więc kawałek za miasto. Gdy wracam na rynek, nadal ich nie ma. Przypinam rower i wchodzę do cukierni. Zamawiam kawę i ciastko. Jaka to miła świadomość – siedzieć tak sobie i wiedzieć, że wystarczy już tylko wrócić do domu i będzie 25.000km. Piję i jem bez pośpiechu. Wychodzę z cukierni równo o 12.00 (z chłopakami nie udaje mi się spotkać). Po drodze do domu jeszcze odbicie w bok (ładna, boczna droga – dawno mnie tam nie było). W międzyczasie wybija 25.000km. Ale radość! Jeszcze kilka dni temu zupełnie nie wierzyłam, że to się uda i podchodziłam do sprawy z dużą pokorą. A tu proszę – jednak!
Teraz może sobie spaść śnieg ;).