A gdyby tak przepędzić chmury i wpuścić trochę słońca? Gdyby wyrzucić całą szarzyznę i zastąpić ją złotem?
Choćby na chwilę, na jeden dzień.
Nawet jeśli słońce nie da ciepła i nawet jeśli będzie to dzień tak krótki jak 29 listopada.
Nawet jeśli okaże się, że to nie jest złoto, tylko zwykła pomarańcza.
Piękno jest krótkotrwałe - jak późnojesienny dzień. I ulotne - jak jesienne mgły.

Prawdziwy listopad jest do bólu szary, zimny i deszczowy. Dzień, który nadal chce być nocą i słońce nie mające siły przebicia schowane tak wysoko nad chmurami, że wydaje się być abstrakcją.
Idealny listopadowy deszcz jest drobny i zimny. To nie jest ulewa. To delikatne siąpienie. Nawet nie wiesz kiedy - i jesteś mokry do szpiku kości. Szarość ma głębię i wiele odcieni. Drzewa  nie wiedzieć kiedy straciły kolory. Mokre gałęzie są prawie czarne. Dziś był właśnie taki perfekcyjny listopad.
Szukałam dnia, znalazłam wieczór.
Dobry wieczór :)

Noc ukrywa szpetotę dnia. Nawet obrzydliwy Neapol wygląda pięknie, kiedy patrzysz na niego z góry, nocą. Wtedy nie jest wielkim śmietnikiem, tylko morzem migotliwych światełek. Nie odwracasz wzroku z odrazą, lecz patrzysz w zachwycie.

Kiedy jadę w ciemności, lubię w przelocie spoglądać w okna. Migawki z życia innych ludzi. Firanki, kwiaty na parapetach, ktoś stojący przy kuchni, kot leżący na schodach, lampy, lampki, ciepło. Przemykam jak złodziej kradnący kadry z cudzych filmów.

Bloki, jak wielopoziomowe klatki dla ludzi. Jak klocki Lego, albo pudełka od zapałek. Światła w oknach palące się zupełnie losowo - jak pionki na planszy jakiejś gry. Jaka to gra? Jak tam jest?

Czasami próbuję sobie wyobrazić, co dzieje się za tymi oknami. Radość? A może smutek? Siedzą wszyscy razem? A może skupiają się tylko na sobie? I nagle wszystko staje się coraz bliższe. Widzę wyraźniej i dokładniej. Zupełnie jak wtedy, gdy samolot lądując zbliża się do ziemi. Schodzę z roweru i spoglądam w okno. Swoje okno. Wiem dokładnie jak tam jest.

A co Ty zobaczysz, jeśli któregoś dnia przejedziesz obok mnie?