Tyk, tyk, tyk, tyk..... mijają kolejne godziny i minuty nowego… 2014 roku. To już prawie wieczór. Siedzę przed komputerem w kuchni. Przeglądam Internet. Nie dzieje się nic. Cóż może się dziać późnym popołudniem w Nowy Rok?
I wtedy przypominam sobie, że miałam się zapisać na BS. Właśnie w ten dzień - 01.01.2014r.
Nowy Rok to przecież dobry moment za zaczynanie różnych rzeczy. Rejestruję się i wpisuję swoją pierwszą tegoroczną jazdę. I od razu jestem w czołówce dziewczyn. Trochę dziwnie się z tym czuję - ja, nowa, w czubie…
Czy to nie jest niestosowne, tak od razu włazić na świecznik?

Był to rok pełen niespodzianek. Gdyby ktoś mi na początku stycznia 2014r. powiedział, że:
    -w rok przejadę ponad 26.000km (normalnie pracując, na pełen etat),
    -popełnię szaleństwo i wystartuję w BBT,
    -samotnie zrobię wiele bardzo długich tras (w tym BBT),
    -poznam osobiście ludzi, których dotąd znałam jedynie z sieci (w szczególności Wilka, eranis, starsząpanią, waxmunda, Norberta)
nigdy w życiu bym w to nie uwierzyła.

Mile będę wspominała ten rok.
Zarówno długie samotne trasy jak np. trzysetkę w deszczu i wietrze pod granicę czeską, Kraków, Ełk, Warszawę, Dólsk pod Świeciem,
jak i wyjazdy wielodniowe: rowerowe wakacje (po raz pierwszy w stylu UL), wypady: do Pragi, na Pomorze Zachodnie, Wyprawkę Listopadową,
a także te zupełnie krótkie - dojazdy pracowe i inne podobne – tylko z pozoru znaczące niewiele. Z pozoru, bo liczy się przecież każdy metr ;).

Jeździłam w upale, w mrozie, z wiatrem, pod wiatr, w deszczu, w słońcu, nocą, za dnia....
Były chwile gdy miałam wszystkiego serdecznie dość i cieszyłam się wtedy, że jadę sama.
Były momenty, gdy na trasie było tak przejmująco pięknie, że bardzo żałowałam, że z nikim nie mogę dzielić swojego zachwytu.
Bywało, że jechałam z kimś i było idealnie lub... od ideału daleko.

Statystyka:

Pojechałam załatwić reklamację. Niestety bez paragonu (gapa ze mnie - zgubiłam). Na zbyt wiele nie liczyłam, a tu... udało się! Obsługiwał mnie bardzo miły chłopak, któremu zleżało bym nie odeszła z niczym. Przekopał cały system komputerowy by znaleźć mój zakup i znalazł. Dzięki jego uprzejmości i chęci pomocy reklamację załatwiłam. Zawsze to miło spotkać na swojej drodze dobrego człowieka :).

Dziś na szczęście wiatr już trochę osłabł.

Ugotowałam wigilijną zupę grzybową:

Składniki:

1. Suszone grzyby leśne (dałam opakowanie podgrzybków [44 gramy] i jeszcze małą garść)
2. Pieczarki
3. Ziele angielskie
4. Pieprz ziarnisty
5. Liście laurowe
6. 2 ziemniaki

Przygotowanie:

1. Suszone grzyby łamiemy na mniejsze części i wrzucamy do garnka.
2. Dodajemy ziele angielskie – około 10 ziaren.
3. Dodajemy pieprz – około 10-13 ziaren.
4. Dodajemy liści laurowych – na oko.
5. Zalewamy to wszystko niezbyt dużą ilością wody i gotujemy pod częściowym przykryciem.
6. Grzyby muszą porządnie się wygotować i zmięknąć.
7. W międzyczasie myjemy pieczarki.
8. Pieczarki dzielimy na 2 części: Pierwszą część pieczarek kroimy (tak jak lubimy najbardziej – na paski lub na 4 części) i wrzucamy do gotujących się grzybów leśnych, dolewamy trochę wody. Drugą część kroimy w sposób zupełnie dowolny i wrzucamy do malaksera. Dodajemy do tego też pokrojone ziemniaki. Dolewamy wody (szklankę albo nawet trochę więcej) – ponieważ pieczarki na sucho miksują się wybitnie słabo. Miksujemy na w miarę gładką masę. Masę przelewamy do garnka z zupą.
9. Do tak gotującej się zupy dodajemy wody – na wyczucie – w zależności od tego jak gęsta ma być zupa. 
10. Gotujemy to razem (mieszając dość często) jeszcze trochę czasu po tym jak zacznie wrzeć.

Do mojej zupy nie dodaję mąki, śmietanki, ani soli. Pewnie nie wszystkim będzie smakować, bo jest dość specyficzna, w każdym razie ja ją lubię :).
Zupę można podawać z pierogami lub z uszkami.
Smacznego!