Ciemno, a jednak świetliście. Zimno i wilgotno. Taki jest późny, grudniowy wieczór w Koszalinie. Iluminacje świąteczne są bardzo ładne, robię kilka zdjęć. W międzyczasie dłonie grabieją z zimna. Wciągam rękawiczki i ruszam w drogę. Jest tak późno i ciemno, że nie jest warto jechać nigdzie daleko. Ot, kawałek się oddalić, znaleźć las, rozbić namiot. I iść spać.



Podjazd ciągnie się w nieskończoność. Tak jak noc, o tej porze roku. Droga jest oświetlona zimnym światłem latarni. Kawałek za wieżą telewizyjną odbijam w prawo. Las jest pagórkowaty, ale jego dno niemal pozbawione krzewów. Idealnie, by zanocować. Kończę rozbijanie namiotu, gdy dostrzegam w oddali lampkę rowerową. Ktoś jedzie ulicą. A potem staje się coś bardzo dziwnego. Ów cyklista zaczyna się rozglądać. Świeci lampką w najróżniejszych kierunkach. Tak, jakby też szukał miejsca do snu.
Czy to możliwe?
Teraz?
TU?
Chowam się w przedsionku. Nie ruszam się, by najmniejszy szelest nie zdradził mojej obecności.

Czy może być większa ironia losu, jak sąsiad w namiocie kilka drzew dalej? W sytuacji gdy właśnie chciałam mieć święty spokój…

Poświecił i pojechał dalej. Chyba mu się nie spodobały te górki.