Gdy docieramy na wieżę, słońce świeci już mocniej, ale kolory nadal są znakomite i możemy się cieszyć pięknymi widokami. Tym razem, poza nami, nie ma tu nikogo.



Drogi są najróżniejsze. Na Przemkowskim Bagnie trafia się równy, ubity grunt, ale też fragmenty mocno błotniste, z głębokimi koleinami. Za Przemkowskim Bagnem trasa jest bardzo urozmaicona - teren poprzetykany asfaltem, trochę góreczek. Jedzie nam się bardzo fajnie. W Głogowie robimy przerwę na herbatkę i lecimy dalej. Wiosnę widać coraz wyraźniej, przy drodze mijamy skupisko kwitnących fiołków.

Więcej terenu, w trudniejszej wersji, dostajemy nad jeziorem Sławskim. Spokój i piękno przyrody wynagradzają jednak wysiłek. Terenem docieramy do wysokiej, drewnianej wieży. Jest tu całkiem sporo osób, w tym młodzieży. Co dziwne, większość tych młodych ludzi ma widoczne problemy kondycyjne: idąc po schodach zatrzymują się, głośno dyszą.
Z wieży oglądamy lasy i jezioro, którego linią brzegową jechaliśmy.

W popołudniowej części trasy, gdy zmagamy się z piaskami, czuję że rower jedzie z oporem. Zatrzymuję się i sprawdzam co się dzieje, okazuje się, że to kapeć. Tracimy trochę czasu na zmianę dętki, pochylam się i.... pojawia się znajomy ból w biodrze. Dokładnie ten sam, który po zmianie dętki dopadł mnie w drodze do Gdańska. Resztę trasy jadę z bólem.

Na ostatnią wieżę weekendu docieramy akurat wtedy, gdy słońce chowa się w chmurach. Zabrakło tak niewiele! Gdyby tylko nie ten kapeć! Końcówkę robimy już częściowo po ciemku. Trochę po szosie, trochę po terenie. Wyjazd kończymy na będącej w remoncie stacji kolejowej w Kościanie.