Puste i ciemne góry. Jest to noc bez księżyca i bez gwiazd. Niebo jest doskonale czarne. Uruchamiam mp3. Robi się weselej. Nie chce mi się spać. Naraz widzę czerwone światełko z przodu. Zombie! To musi być zombie, bo jedzie zakosami. Chwila – on szarżuje prosto na rów! Ale nie ma gleby, wykręcił. Doganiam. Potem nad drogą jest mgła. Widoczność marna. Jedziemy ostatnie kilometry. Jest Rabe, Żłobek i Lutowiska. Ostatnia ostrzejsza góra. A potem zjazd i łagodnie pod górę do mety. Meta o 5.04. Robi się już widno. Nikogo tu nie ma poza jakimś gościem, który dojechał tuż przed nami.  Myślę sobie o tym maratonie. Nie taki wynik miałam osiągnąć jechałam aż 68 godzin i 9 minut. Jednak... w jednym roku, w krótkim odstępie czasu przejechałam w trybie sportowym aż dwa duże kraje: Stany Zjednoczone w poprzek, Polskę - po najdłuższej przekątnej. To całkiem ciekawe osiągnięcie.
Teraz siadam na ławce. Głowę opieram na stole. Zamarzam i zasypiam jednocześnie. To jest koniec. Jutra nie będzie.

Stoję na szczycie wysokiej góry, stopą strącam kamień. Patrzę jak spada i teraz nie mogę już zrobić nic. Jutro zejdzie lawina kamieni. Wszystko potoczy się w innym niż chcę kierunku. Ale to dopiero jutro. Teraz zwijam się w kłębek i zasypiam. A zatem, dobrej nocy.

„Today is gonna be the day that they`re gonna throw it back to you.
By now you should`ve somehow realized what you gotta do.
I don`t believe that anybody feels the way I do, about you now.
And all the roads we have to walk are winding
And all the lights that lead us there are blinding.
There are many things that I would like to say to you but I don`t know how”