Dziś rano, jadąc do pracy, wiozłam w sakwie cudzego smartfona. Znalazłam go na ulicy wczoraj, późnym popołudniem.
..................................................................................................................................................................................................
Jest czwartkowe popołudnie. Jadę (jak zwykle wolniej niż bym chciała) i nagle go widzę. Leży z boku drogi. Portfel, albo telefon. Podjeżdżam, podnoszę. Smartfon. Cały. Szybka nie jest zbita, wygląda bardzo dobrze. Próbuję coś kliknąć - działa.

Że też na mnie musiało trafić! Wcale się nie cieszę, no bo co tu teraz z nim zrobić?
Zostawić? Bez sensu. Ktoś go rozjedzie i... będzie w tym trochę mojej winy. Bo przecież go widziałam, a zostawiłam.
A może odsunąć w bok, aby nie leżał tak na drodze, tylko na ziemi? Też bez sensu. Kto go będzie szukać po krzakach? Poza tym w nocy ma padać deszcz i pewnie się utopi.

Coś mi mówi, że powinnam z nim pojechać na policję i tam go oddać, ale jestem okropnie zmęczona dniem i jedyne o czym marzę, to szybko wrócić do domu.

A może zadzwonię na któryś z numerów w tym telefonie i spróbuję się skontaktować z właścicielem? Też mi się nie uśmiecha - zanim ktoś tu przyjedzie, to zamarznę - mam na sobie tylko lekkie ciuchy kolarskie. No a przecież nie zaproszę obcego człowieka (w końcu nie mam pojęcia co to za człowiek!) po telefon do swojego domu.

A szlag by to!

Próbuję znowu coś klikać na tym telefonie, ale słabo mi idzie. Sama nie mam smartfona i nie bardzo wiem jak to obsłużyć. Boję się, że jeszcze coś popsuję.

Mija pewnie kwadrans, zaczyna mnie telepać z zimna. W końcu decyduję, że zabiorę go na noc do domu i rano poszukam właściciela. Próbuję wyłączyć ten telefon, ale jest tak nowoczesny, że nie bardzo umiem. A co jeśli przez przypadek coś skasuję? Zamiast szukać opcji wyłączenia, wyjmuję więc baterię - to najłatwiejsze rozwiązanie. Chowam ustrojstwo do kieszeni i jadę do domu.

Telefon jest lekko zawilgocony, trzymam więc go w domu z otwartą tylną klapką, aby wysechł.

Rano jadę z nim do pracy. Na miejscu składam w jedną całość i uruchamiam. Koleżanki też się w to angażują, mają swoje smartfony, więc lepiej sobie radzą z moim znaleziskiem :). Chwila napięcia i.... ufff! Na szczęście nadal działa i nie ma żadnych blokad ekranu. Udaje się znaleźć imię i nazwisko właściciela. Próbuję się do niego dodzwonić, ale połączenia wychodzące z tego telefonu są już zablokowane i nie idzie. Dzwonię więc ze swojego telefonu do pracy tego człowieka, ale chyba jeszcze nikogo tam nie ma - zresztą w necie stoi jak wół: czynne od ósmej. Czekam na ósmą, naraz smartfon zaczyna dzwonić! Ciszę się, bo to pewnie jest właściciel. Klikam na zieloną słuchawkę - nie dzieje się nic, a telefon cały czas dzwoni! Jak to odebrać?! Koleżanka spieszy z pomocą i po chwili gadam już z właścicielem. Mówi, że za chwilę u mnie będzie.

Trochę to czasu zajmuje, ale w końcu jest. Szczęście, które widzę na jego twarzy jest bezcenne. Aż czuję się głupio, że wczoraj byłam zbyt zmęczona, by podjąć wysiłek odszukania go. Właściciel jest bardzo szczęśliwy. Mówi, że był pewien, że nie odzyska tego telefonu. Dodaje, że to co w nim ma jest dla niego bardzo ważne. Cieszę się więc razem z nim :).