Noc ukrywa szpetotę dnia. Nawet obrzydliwy Neapol wygląda pięknie, kiedy patrzysz na niego z góry, nocą. Wtedy nie jest wielkim śmietnikiem, tylko morzem migotliwych światełek. Nie odwracasz wzroku z odrazą, lecz patrzysz w zachwycie.

Kiedy jadę w ciemności, lubię w przelocie spoglądać w okna. Migawki z życia innych ludzi. Firanki, kwiaty na parapetach, ktoś stojący przy kuchni, kot leżący na schodach, lampy, lampki, ciepło. Przemykam jak złodziej kradnący kadry z cudzych filmów.

Bloki, jak wielopoziomowe klatki dla ludzi. Jak klocki Lego, albo pudełka od zapałek. Światła w oknach palące się zupełnie losowo - jak pionki na planszy jakiejś gry. Jaka to gra? Jak tam jest?

Czasami próbuję sobie wyobrazić, co dzieje się za tymi oknami. Radość? A może smutek? Siedzą wszyscy razem? A może skupiają się tylko na sobie? I nagle wszystko staje się coraz bliższe. Widzę wyraźniej i dokładniej. Zupełnie jak wtedy, gdy samolot lądując zbliża się do ziemi. Schodzę z roweru i spoglądam w okno. Swoje okno. Wiem dokładnie jak tam jest.

A co Ty zobaczysz, jeśli któregoś dnia przejedziesz obok mnie?