Całą noc przelotnie padało. Ranek wita nas zimny i początkowo bezdeszczowy. Początkowo, bo w ciągu dnia pada wielokrotnie i z różną intensywnością. Najbardziej górzysty dzień mamy niestety w marnej pogodzie. Ze Słowacji wydostajemy się wjeżdżając na przełęcz Radoszycką, a w Polsce zjeżdżamy do Radoszyc. 

W Cisnej zaskakuje nas ogromna ilość samochodów i dziki tłum ludzi. Zważywszy na marną pogodę, aż trudno uwierzyć w to co widzimy. Jednak szybko łączymy to z długim weekendem. W dodatku po miasteczku chodzą ubłoceni ludzie z medalami na szyjach. Wygląda na to, że właśnie zakończyły się jakieś pieszo - błotne zawody sportowe. To wiele tłumaczy. Wbijamy się do jednego z lokali na ciepły obiad i herbatę.

Posileni jedziemy nad Solinę. Droga wcale nie jest prosta, raz po raz wyrastają przed nami konkretne ścianki. Kiedy w końcu docieramy do zapory, okazuje się, że część spacerowa z widokiem na Solinę jest w remoncie. Udostępnione jest jedynie wąskie przejście. Z rowerami nie ma szans się tam wcisnąć. Oglądamy więc zbiornik jedynie z daleka, przez pręty metalowego ogrodzenia.

Dalej, zmęczeni sporym ruchem, uciekamy na mniej główną drogę. W Myczkowcach przechodzi ona w parokilometrowy kamienny bruk. Potem na chwilę wyjeżdżamy na DK84 znaną z BBT. Odbijamy z niej w Olszanicy i jedziemy do Ropienki. Za Ropienką podjazd wakacji. Długa ściana.

Pogoda znowu się pogarsza. Nie dość, że cały czas jest zimno, do tego znowu mocno pada. Do Arłamowa docieramy w strugach deszczu, powoli robi się też szaro. Jesteśmy porządnie przemoczeni, a zjazd funduje nam dodatkowy prysznic. Przez chwilę przechodzi nam przez myśl nocleg w agroturystyce. Ale ostatecznie namiot wygrywa. Pod namiotem jest fajniej. Nawet jeśli ten namiot chwilowo bardziej przypomina zatęchłą, mokrą szmatę niż piękny pałac.