W nocy:
To się skończy źle. Czuję, że zaraz stanie się coś strasznego i jestem jak sparaliżowana. Nie mogę zrobić nic... Znajomy dźwięk. Serce wali jak oszalałe. Oczy mam otwarte.
To był tylko zły sen. Pora wstać i zacząć nowy dzień.

W środku dnia:
Słonecznie. Ale to nie jest nachalne, ostre słońce, które kłuje po oczach. Lekka mgiełka dodaje delikatności. Jest ładnie, ale przecież nie obłędnie pięknie. To dobrze, bo doskonałość czasem razi.

W nocy:
Moje buty zapadają się w miękkim piasku. Wąskie opony kolarzówki, którą targam za sobą, żłobią śmieszny zygzak.
Rano przyjdą tu ludzie... moje ślady znikną.

O świcie:
Zimno. Dwa stopnie powyżej zera. Słońce jeszcze nie wzeszło, ale niebo nie jest już czarne. Gwiazda Poranna blednie. W końcu przestanę ją widzieć. Ponad 50 km od domu. Blisko.... Tu. Piję kawę. To będzie dziś jedyna kawa. Na więcej nie wystarczy czasu. Swoją szansę wykorzystuję właśnie teraz, gdy (być może) jest jeszcze (zbyt) wcześnie.

Rano:
Jestem w niedoczasie. Jeśli dalej pojadę tak jak teraz, to spóźnię się na pociąg o 20 minut. Dyscyplina.

Wieczorem:
Stacja jest schowana w środku lasu. Nie ma tu zupełnie nic. Nie wiem gdzie jest sama miejscowość. Budynków nie ma. To... jak coś pośrodku niczego. Niski, gruntowy peron. Tory. Zatrzymują się tu tylko osobówki.
Kiedyś tu wrócę, by usiąść na zielonej ławce.

W środku dnia:
Prognozy się nie sprawdziły. Zapowiadali południowy wiatr, a wieje z południowego zachodu. To oznacza tylko tyle, że nie jest tak łatwo jak miało być. Nic poza tym. Cel jest jeszcze daleko, ale widzę go wyraźnie. Koncentracja i skupienie.

W nocy:
Jestem pewna, że wszystkie będą białe. Jak zwykle. Idę w głąb cmentarza, na sam kraniec. Dawno mnie tu nie było, lecz mimo ciemności, trafiam od razu. Cicho i spokojnie, poza mną nie ma tu nikogo. Płonące znicze..... gdy pochylisz głowę, wcale nie jest ciemno.

Popołudniem:
Jeśli się boisz, że nie zdążysz, to już nie musisz. Jesteś wysoko. Przed Grzmiącą jest dużo w dół. Lecisz. Sama Grzmiąca to podjazd. 50 m w górę. Nic wielkiego, wciągniesz z blatu. Potem znowu w dół i kolejny mały podjazd. Do Wielanowa, na stację, jest w dół.
Na koniec hamuj! Nie masz pierwszeństwa.

Rano:
Słońce już wstało. Na polach i na trawach bieli się szron. Zmroziło. To jeszcze jesień, ale w progu stoi zima...

W środku dnia:
Mam serdecznie dość górek! Poważnie. Jeśli to potrwa jeszcze i jeszcze, to w końcu się spóźnię. Nie odpuszczę, to jasne jak słońce, ale.... Jadę jak na maratonie. Żarcie podczas jazdy. Gdyby wiatr nie przeszkadzał, gdyby droga nie była tak dziurawa, gdyby było płasko.... gdyby babcia miała wąsy!

Popołudniem:
20 minut niedoczasu skasowane. Co więcej mam nadkład. W Wielanowie będę miała od 15 do 20 minut na… cokolwiek.

W nocy:
...wyobrażam sobie, że one są jak pociąg. Brakuje tylko budki dróżnika, opuszczonego szlabanu i migających czerwonych świateł. Stado jeleni przecina szosę. Stoję w środku lasu i czekam aż sobie pójdą.

Popołudniem:
Pamiętasz pewnie tamten podjazd. 8 %. Zrobiłam Ci tam zdjęcie, gdyśmy w maju jechały do Rzeczenicy. Powspominamy?

Wieczorem:
Wtoczył się powoli.
Stoję przy pierwszym wagonie. Jakoś się wdrapuję do środka z absurdalnie niskiego peronu. I wtedy kolejarz mówi, że z rowerem muszę przejść na sam koniec składu. Oni poczekają. To.... jak skok w przepaść... A potem biegnę peronem. To długi skład. Wspinam się znowu. Czasem w życiu trzeba podbiec, skoczyć, wdrapać się. Czasem warto. Częściej nie.

W nocy:
...a jednak nie wszystkie są białe. Jeden jest czerwony. Ktoś nie wiedział.... a może waśnie wiedział. Mój jest biały. Wtapiam się w tłum.

Wieczorem:
Niebo jak ogień za oknem pociągu. Staram się złapać te chwile.

Po zachodzie słońca:
- Niepotrzebnie pani biegła przez cały peron. Jest pani teraz na samym końcu.
- Nic nie szkodzi. Może to właśnie jest początek.
Uśmiecham się.