Mimo porażająco wczesnej godziny, był to łagodny start w dzień. Budzik miałam ustawiony na 4:45, jednak… obudziłam się sama o 4:25. Tak lubię najbardziej, gdy budzę się sama, gdy nie wyrywa mnie ze snu jazgot budzika. Chyba każdą, nawet ładną i łagodną, melodię można szybko znielubić, jeśli się ją ustawi jako budzik ;). Śniadanie, a do śniadania szybki ogląd serwisów pogodowych. Prognozy bez zmian: na mojej trasie wiatr w kolorze żółtym, a to oznacza, że średnio będzie wiało z prędkością 10 m/s. Porywy mają przekraczać 20 m/s. Około 13:00 spodziewany spadek temperatury do około zera i deszczyko-śnieżek. No cóż - dobrze, że wstałam tak wcześnie. Do 13:00 ta trasa musi być ukończona. Tak by nie załapać się na opad i spadek temperatury. Po niedawnej przygodzie ze śnieżycą w Pobiedziskach mam lekką traumę i jestem super ostrożna. Na wszelki wypadek trasa idzie blisko torów, tak by w razie potrzeby przyciąć ją i … się z niej ewakuować. Mimo tych opcji, średnio jestem przekonana do jazdy. Rozważam nawet, czy się nie trzepnąć z powrotem do łóżka ;). Ostatecznie jednak wychodzę z domu. W razie czego będę ciąć i tyle.



Z ręką na plecach
Jest ciemno i zimno (+3`C). Wieje. Gdy w Pobiedziskach zatrzymuję się by zrobić fotkę ryneczku, wiatr przewraca mój rower. Na drogach pełno jest połamanych gałęzi. W tych ciemnościach trzeba mocno uważać, aby się w coś nie władować. Bo leżą nie tylko małe gałązki, ale i duże, grube gałęzie. Jasnawo robi się przed Czerniejewem. Niebo przybiera lekko różowy (mój ulubiony) kolor. Jest ładnie i jedzie się super – wiatr elegancko mnie pcha. Jest zupełnie tak, jakby ktoś trzymał mi rękę na plecach. Ale do czasu.

Pod pretekstem
Wyjeżdżając z Czerniejewa skręcam na Wrześnię. Dostaję boczne podmuchy. Jest bardzo nieprzyjemnie. Wichura szarpie mną równo. Mogę jechać 18-20km/h i to z bólem. Szukam pretekstu do zatrzymania. Idę w krzaki, wycieram też nos, z którego przy takiej pogodzie leci mi jak z kranu. Następnie wyjmuję lidlowe ciastko z wiśnią (pyszne, polecam!). No i w końcu… kończą się preteksty by nie jechać. Pora zacisnąć zęby i… walczyć. Oj boli! Gdy droga znowu prowadzi z wiatrem, jest po stokroć lepiej. Od razu wraca dobry nastrój. Jestem na wysokości Wrześni. To pierwsze miejsce ewentualnego cięcia trasy. Jedzie się jednak dobrze. Parzę na niebo – na razie nie zanosi się na deszcz. No to jadę dalej :).

Do kości
Drugi paskudny odcinek mam przed Słupcą. Niemile wspominam Słupcę. Kiedyś prawie potrącił mnie tu samochód. Znowu walczę z bocznym wiatrem. Znowu jest nieprzyjemnie. Mam wrażenie, że przewiewa mnie do kości. Zimno mi w zęby. Słupca to drugie „wyjście awaryjne” – tu, tak jak we Wrześni, mogę władować się do pociągu. Jednak przede mną długi odcinek do Kazimierza Biskupiego – równo z tym potężnym wiatrem. Niebo wygląda dobrze, nie zanosi się na deszcz. Żal by teraz było ciąć wycieczkę! No to jadę. Ależ to jest jazda! Wyśmienicie. Wybornie. Tak bym mogla cały czas. 30 km/h nie schodzi z licznika, a nawet jest odcinek, że ciągnę pod 40 km/h i to bez wysiłku. Bosssko! :)

Na pewno
W Kazimierzu wyjeżdżam na drogę nr 264 na Konin. Niezbyt przyjemna jest to droga. Ruchliwa. Jest dzień, ale na wszelki wypadek włączam tylną lampkę. Nie lubię tej drogi. Mam tu wiatr boczny, ale nie przeszkadza on mocno, bo droga na długim kawałku idzie lasem. Dużo powalonych drzew, połamanych gałęzi. Jak po jakiejś katastrofie. No i jest Konin. Mogę tu… ciąć. To ostatnie moje miejsce „awaryjne”. Ale nie tnę. Najgorsze już za mną. Teraz lekko zygzakowata droga do Koła. Po fajnych bocznych drogach. W dodatku przez ciemne chmury przebija słońce. Zjadam (jadąc) drugie ciacho z wiśnią (trzecie będzie jako nagroda w pociągu). Kilometry uciekają szybko i oto jestem w Kole. Niebo miejscami jest błękitne. Aż żal, że zaprojektowałam trasę tylko do Koła. W tych warunkach spokojnie by można lecieć dalej, do Kutna. Ale… czy na pewno? Nad Koło ciągną z oddali granatowe chmury… Na dziś wystarczy tego dobrego.

Mapa:

Zdjęcia: https://picasaweb.google.com/102656043294773462009...