Trasę na dziś niby mam zaplanowaną, ale… zostawiam ją na kiedy indziej. Wczoraj wieczorem popadał śnieg z deszczem, temperatura cały czas jest bliska zeru. Nie mam gwarancji, że na drogach jakieś 50-100 km od domu nie będzie gołoledzi. Nie ryzykuję więc liniówki. Planuję zrobić pętelkę blisko domu zakończoną zakupami.

No to jadę. Znowu rowerem codziennym. Na początku nawet jest przyjemnie - przez chmury prześwieca słońce. Ale to trwa tylko chwilę. Szybko nachodzą chmury. Cały czas też wieje i jest mocno zimno. Niezbyt fajnie.

Jestem w lesie, gdy robi się prawie ciemno. Lekko zaczyna prószyć śnieg. Ładnie to nawet wygląda, więc próbuję robić zdjęcia. Niestety pada coraz mocniej i robi się z tego mała śnieżyca. Wiatr pędzi płatki śniegu, które jak szpileczki kłują w twarz. Tego śniegu miało nie być. W prognozach go nie było!! Nie mam ze sobą deszczówki. Mój strój jest ciepły, ale jak najbardziej przemakalny. Przemaka dość szybko. Szybko też spada temperatura. Z +4`C do 0`C. Dzieje się to w kilkanaście minut. Robi mi się zimno. Na drodze nieprzyjemnie – jakoś tak gołoledziowo.

Decyzja w tej sytuacji jest błyskawiczna i jedyna słuszna: pociągiem do domu! Nie ma najmniejszego sensu dalsza jazda po śliskich drogach, w silnym wietrze i w stanie przemoczenia oraz zmarznięcia. Najbliższa stacja to Pobiedziska. Zmarznięta i mokra kupuję bilet. Czekając na stacji sama z siebie się śmieję – nigdy w życiu nie robiłam awaryjnego wycofu będąc tak blisko domu. Cóż, kiedyś musi być ten pierwszy raz :)).

Galeryjka: https://picasaweb.google.com/102656043294773462009...