Już od jakiegoś czasu chodziło mi po głowie, by moją przełajówkę ubrać w opony terenowe i wybrać się w lasy. Po długim listopadowym weekendzie, kiedy trochę więcej bawiłam się w terenie, zaczęłam myśleć o tym jeszcze więcej. No i stało się dziś :).

Próżność ukarana
Wybór terenu był łatwy: Puszcza Zielonka – bo to dość blisko. Gdy tylko jest możliwość, od razu, jeszcze w Kobylnicy, wjeżdżam w teren. Na zjeździe w dolinę rzeczki Głównej zauważam wysoki, betonowy słupek. To świetny statyw i okazja by zrobić sobie dynamiczną fotkę z samowyzwalacza. Ustawiam aparat, wskakuję na rower i… gleba! Obtłukuję sobie lekko łokieć, kolano i biodro. Próżność ukarana ;). Polami przez kolejne wioski dojeżdżam do Puszczy.

On nie wybacza błędów
Przy figurze MB na Maruszce robię fotkę i na dobre wlatuję w las. Początkowo jedzie się fajnie, potem ładuję się w ścieżkę zniszczoną przez ciężki leśny sprzęt do zrywki drewna. Przeklinam tu SPD. System ten, jak dla mnie, zupełnie nie sprawdza się w terenie. Zwłaszcza, gdy jedzie się tak wymagającym rowerem jak przełajówka. Rower ten nie wybacza żadnych błędów. Jest piekielnie twardy i sztywny, a SPD trzymające stopy utrudniają panowanie nad nim gdy robi się trudniej. Nie dają szansy by szybko zdjąć stopę z pedału. Ułamek sekundy może decydować o glebie lub jej braku. Jadę zatem przez lwią część trasy niewpięta (mam pedały dwustronne). Do komfortu jest jednak daleko – buty z blokami ślizgają się po pedałach. Są chwile, gdy SPD przeklinam w głos.

Nie planowałam tu być
Trochę się gubię. Dawno mnie tu nie było i daje się to odczuć. Mapę mam w plecaku, ale godzina jeszcze wczesna i nie ma ciśnienia by koniecznie się upewniać gdzie jestem. Przypuszczam, że gdzieś w okolicy Kamińska. Jakie jest więc moje zdziwienie, gdy nagle okazuje się, że wieś do której wjeżdżam to nie Kamińsko, a Potasze! Zupełnie nie planowałam tu dziś być :)). Otwieram zatem mapę po raz pierwszy i sprawdzam jak dojechać do Kamińska. Rzut oka i wszystko jasne. No to jadę!

Sanktuarium
W Kamińsku kanapka, potem krótki kawałek wąską szosą i znowu teren – zielonym szlakiem pieszym jadę do Głęboczka. Ścieżka cała usłana jest dywanem liści. Miedzy drzewami przebiega duże stado jeleni. Jest pięknie. Tuż przed Głęboczkiem mam nieprzyjemny dla przełajówki zjazd po kamiennym bruku. Potem podjazd (kawałeczek asfaltu) o nachyleniu 8%. Dalsza droga do Dąbrówki Kościelnej – która jest dziś moim głównym celem – jest wygodna i ubita. Jedzie się świetnie. W Dąbrówce wchodzę na chwilę do Sanktuarium. Potem głównymi traktami jadę na południe.

Brodaty facet
Chcę dojechać do Czernic, ale… trochę mi to nie wychodzi. Za daleko jadę prosto. Drogi mi się nie zgadzają. Już planuję wyjąć mapę, gdy zauważam dużą planszę z mapą przy samej drodze. Zatrzymuję się i widzę swój błąd – jestem praktycznie na wylocie z Puszczy! A to przecież nie tak ma być. Ma być las! Gdy tak gapię się na mapę, zatrzymuje się obok mnie terenowy samochód. Wychodzi z niego ubrany jak myśliwy brodaty facet. Pyta z uśmiechem jak może mi pomóc. Rozmawiamy sobie chwilę, już wiem (z mapy) jak jechać, ale ten miły człowiek i tak ze szczegółami opowiada mi jak w najlepszy sposób dojadę do Czernic. Wracam się kawałek i w końcu jestem we właściwym miejscu. Za Czernicami znowu trafiam na teren po zrywce. Znowu trochę muszę pchać rower. Ale czyż nie na tym właśnie polegają przełaje? :). Dalej drogę już dobrze znam i bez błądzenia terenem wracam prawie pod sam dom.

Mapa

Fotki: https://picasaweb.google.com/102656043294773462009...