Budziki ustawiamy na 5 rano. Co prawda śpimy w polu, ale to jest pole w mieście. Kilkadziesiąt metrów obok biegnie DK 11 i 25, niedaleko są bloki i boisko. W nocy spałam fatalnie. Zgubiłam gdzieś po drodze zatyczki do uszu i hałas od ulicy nie pozwolił mi się wyspać. Gdy robi się jasno, odkrywam, że w namiocie mam stado komarów. Każdy z nich ma pękaty od mojej krwi odwłok. Zwijając namioty strzepujemy z nich całe mnóstwo nagich ślimaków. Są obleśne. Wychodzimy z pola i jedziemy na śniadanie do… McD! Co za rozpusta ;). Sam lokal jest jeszcze zamknięty, więc uderzamy do okienek McDrive i dowiadujemy się, że wszystko tu działa na czujnik metalu! To dlatego nikt nawet nie zauważa, że chcemy złożyć zamówienie. Dopiero mocne dobijanie się do okienka daje efekt ;). Po śniadaniu żegnamy się i każda z nas jedzie już w swoją stronę. Zgodnie z prognozami wiatr się odwraca i…. znowu muszę z nim walczyć.

Tym razem jest jednak słabszy i nie ściśle centralny, a raczej przednio-boczny. Gdyby nie to, że w słońcu jest grubo powyżej 30 stopni, to by ta jazda nie była taka zła. Wracam do domu tą samą drogą, którą wczoraj przyjechałam. Bo tym razem to nie jazda była celem, ale spotkanie.
Dzięki Agnieszko za bardzo udany weekend! :) Znowu będzie trudno wrócić do codzienności.

Fotki: https://picasaweb.google.com/102656043294773462009...