Ostatni raz na niedzielnej zbiórce byłam wieki temu (jakoś w marcu), a jako, że nie chciałam forsować dłoni długą jazdą, razem z Krzyśkiem pojechaliśmy na coniedzielne chłopaków kółeczko. Pogoda bardzo dopisała i zebrała się spora ekipa (kilkanaście osób). Pierwsze niecałe 10 km było spokojne (prędkości rzędu kilkunastu – dwudziestu paru km/h) – zbieraliśmy kolejne osoby z różnych miejsc. Potem szef grupy zaczął nas ustawiać do właściwej jazdy, no i się zaczęło kręcenie na sportowo ;). Na dobry początek ktoś krzyknął, że trzymamy czterdziestkę. „To niemożliwe” – pomyślałam. Ale gdy spojrzałam na licznik okazało się, że faktycznie gnamy czterdziestką (wiatr pomagał). Potem przez większość trasy trzymaliśmy 33-37 km/h. Jakieś 30 km przed domem zaczęliśmy mocno zwalniać, bo jeden z chłopaków wyraźnie miał dość. Kiedy odpadł na ostatnim wiadukcie…. odetchnęłam z ulgą. Wstyd się przyznać – ale w tym momencie przestałam się bać, ze na górkach pod Promnem okażę się najsłabsza ;). Całą trasę jechało mi się bardzo dobrze. Fajnie było się wieźć i praktycznie cały czas obijać. Dawno tak nie miałam :).

Jako, że było to trochę na sportowo, podaję też tętna: średnie – 143, maksymalne – 173.