(Kilometrów łącznie wyszło 238,54 ale przez 7 km miałam wsparcie - stąd tytuł jest jaki jest).

Od początku tygodnia wiedziałam, że dziś na trasę pojadę sama. Krzysztof jest chory - to po ostatniej sobocie. Zaszkodziło mu polowanie na dostawczaka (i tak zresztą zakończone fiaskiem). Dokąd pojadę? Sama do końca nie wiedziałam. Ułożyłam sobie kilka tras, ale prognozy były niepewne. Wiatr kręcący i możliwe deszcze. Taka prognoza może rozwalić każdy plan. Na rajd z wiatrem to zupełnie nie pasuje. No i ten możliwy deszcz…

Wybór trasy w miarę szybko staje się więc oczywisty. Dziś budzik zadzwonił o 5:00. Przestawiłam go od razu na 20 minut później. Po pięciu minutach wiercenia się doszłam jednak do wniosku, że już się przebudziłam. Do śniadania radia nie włączam (Krzysztof jeszcze śpi). Toli polecam, by nie biegała zbyt głośno. Po śniadaniu tradycyjnie kawa, a do niej trochę babki mandarynkowej. No i tak mijają dwie godziny. Rano lubię mieć spokój i czas dla siebie, nawet jeśli to oznacza wczesną pobudkę. Tuż po 7:00 startuję na wahadło :). Najpierw dojazd – niecałe 30 km. Idzie pomału jak krew z nosa. Tak już mam, że rozkręcam się powoli. Jestem trochę jak stary diesel :). No i zaczynam „się wahać”.

Początek:


Rano wiatr prawie nie przeszkadza, więc jedzie się dobrze. Przez słuchawki Bono śpiewa: „it`s a beautiful day, sky…” czy rzeczywiście? Chyba jednak nie do końca, bo niebo jest uroczo szare i wygląda jakby zaraz miał spaść deszcz. No i spada - mżawka nr 1 (łącznie trafiły mi się 3 mżawki). Na 71 km trasy widzę jadących z naprzeciwka szosowców. Im bliżej są, tym bardziej oczom nie wierzę:
Zielona bluza z wieżowcami. Stasiu?
Biało-czerwona bluza z krzyżem. Jacek?
Tak, to oni!
To najradośniejszy moment trasy. Zatrzymujemy się i chwilę gadamy. Dla mnie to już prawie kolejna nawrotka i potem ich kierunek. Nawracam więc nieco wcześniej. Jacek bierze mnie na koło. Dyktuje mocne tempo. Tuż za mną Stasiu. W ten sposób wiozę się przez 7 km. Potem oni odkręcają w stronę domu, a ja zawracam do miejsca, z którego mnie zgarnęli.

Wierzganie:

W międzyczasie pojawia się wiatr i zabawa zaczyna się na dobre. Zmagam się z nim w typowy dla siebie sposób: gdy jest z wiatrem – przechodzę w górny chwyt i robię z siebie żagiel, gdy pod wiatr – jadę w dolnym chwycie i na ugiętych łokciach. Na trasie spotykam sporo maszyn rolniczych (wiosna!), mija mnie też kilka autobusów. Samochodów praktycznie nie ma. Tętno mam bardzo równe. Gdy patrzę na pulsometr, nadziwić się nie mogę. Prawie cały czas 144 lub około tego. To niewiele. Sama z siebie się śmieję, że na wykresie wyjdzie płaska kreska, zupełnie jakbym umarła.

Płaska linia mojego życia:

Trasę urozmaicam sobie śpiewaniem. Nikt mnie nie słyszy, więc mogę sobie fałszować. Raz po raz obracam się za siebie, by sprawdzić, czy faktycznie jestem sama :).
Tętno mi skacze na widok szosowca na białym rowerze, który niespodziewanie wjeżdża na trasę. Jedzie w kierunku zgodnym z moim i dzieli nas jakieś 20 m. On mnie nie widzi, a ja go gonię. Nie jest to jednak takie łatwe. Przekraczam dość istotnie 30km/h. Jest jakieś 10 m przede mną, ale przyspiesza. Cały czas mnie nie widzi. Zaklinam rzeczywistość, by wreszczie się obrócił! Mam ochotę wszasnąć do niego, by poczekał. Nie robię jednak tego. Przecież się nie znamy.
Poczekałby?
A Ty? Poczekał(a)byś słysząc jak woła nieznajoma?
Chłopak jedzie równym tempem i tnie szosę na pół. Puszczam go. To dopiero 103 kilometr, nawet nie połowa założonego dystansu. Nie pora na sprinty. Widzę go przed sobą przez kolejne 10 km.

Zaginam czasoprzestrzeń:

Raz po raz przebija słońce. Aż do końca „wahania się” nie dzieje się nic istotnego. Do sklepu zajeżdżam raz. 1 bukłak i duży bidon to jednak trochę mało. Dokupuję 1 litr jabłkowego Tymbarku. Po wahadle robię łącznie 6 pełnych kursów.

Nadal się waham mimo, że to już 183 kilometr:


Tętno średnie: 146, maksymalne: 175. Prędkość średnia: 26,2. Z jednej strony po tętnie widać, że to nie było solidne przykładanie się, z drugiej uzyskana średnia pozostawia wiele do życzenia. Pocieszam się, że to marzec. Jak na samotniczą dwusetkę – ujdzie.

Na kuchennym stole zamiast obiadu ;)