I było tak jak w tytule - pożeglowałam z wiatrem do Łodzi.
Wyjazd odbył się bez większego planu i przygotowania. Tak jakoś w sobotę wieczorem, siedząc w fotelu, pomyślałam, że może gdzieś się przejadę. Naprędce skleciłam trasę i spakowałam kilka drobiazgów na rower. Nie miałam nawet biletu na powrót. Optymistycznie i nieco beztrosko założyłam, że jak już dojadę, to jakoś przecież wrócę.
W niedzielę wyjechałam, gdy jeszcze było ciemno. Nie pamiętam godziny, ale ruszenie przed wschodem słońca w październiku nie jest jakimś wielkim wyczynem, gdyż dzień wstaje późno.



Początek nudny. Nie dość, że ciemno, to w dodatku droga krajowa nr 92. Droga ta nudna jest za dnia, a co dopiero po ciemku! Jedyne, co zaskakuje (w niestety nieprzyjemny sposób), to dość duży ruch. O tak wczesnej porze i w dodatku w niedzielę, zupełnie się tego nie spodziewałam. Na szczęście droga ta na początku była mi dwupasmówką, a potem miała szerokie pobocze, więc nie było aż tak beznadziejnie.





Swoje się wynudziłam i wstało słońce. Z krajówki zjechałam szybko, bo już po 37 km - we Wrześni. Dalsza trasa była już znacznie przyjemniejsza mimo, że po pięknym wschodzie słońca nastał zwykły, szary dzień. Za to wiało w plecy, zgodnie z oczekiwaniami. Żeglowałam sobie więc do tej Łodzi zupełnie bez wysiłku. Słońce przebiło się przez chmury dopiero nad Jeziorskiem. Widok był doprawdy piękny.



Na 180 km trasy dogoniłam szosowca. Mijając go rzuciłam krótkie "hej!" i to było wszystko, co do niego powiedziałam. No i nie byłoby w tym niczego dziwnego, gdyby nie to, że kolejne 33 km spędziliśmy jadąc razem! Ów szosowiec siadł mi na kole i mniej lub bardziej efektywnie się wiózł. Kiedy tylko zauważałam, że próbuje wychodzić do przodu, dociskałam mocniej. Nie przeszkadzało mi, że się wiezie, jednak skoro wyjechałam z domu sama, to nie miałam ochoty podczas jazdy oglądać czyichś pleców, a raczej szerokie widoki, jakie oferowała ta trasa.
Kolega najwyraźniej szybko pojął moje intencje i nie trzeba było do tego żadnych słów. Po tych 33 km, również bez słów, w którymś momencie skręcił w prawo, tam gdzie ja odbijałam w lewo.

W samej Łodzi nastąpiło czyste szaleństwo. Teoretycznie miałam wracać z Łodzi Fabrycznej (o której wiele dobrego słyszałam, a na której nigdy nie byłam!). No ale dostałam z domu informację, że powinnam zdążyć na wcześniejszy pociąg. Tyle, że z Łodzi Kaliskiej. Nie miałam wgranej w GPS trasy do Kaliskiej, a będąc na styk z czasem, gnałam głównymi ulicami, zgodnie ze znakami drogowymi kierującymi na dworzec. Nie pamiętam, kiedy ostatnio aż tak wielu kierowców trąbiło na mnie, gdy jechałam rowerem. Pewnie nie byli zadowoleni z tego, że jadę ulicami.

Na Kaliską wpadłam równo 3 minuty po odjeździe tego wcześniejszego pociągu. W tej sytuacji pojechałam (już zupełnie spokojnie) na słynną ul. Piotrkowską, a potem na Łódź Fabryczną. Dworzec ten faktycznie jest niesamowity!

Do mety pozostało już tylko 55,83 km. To nie jest dużo, jednak po drodze było jeszcze całkiem sporo terenu i to dość wrednego, z dużymi jak buraki cukrowe, luźnymi kamieniami. Jechać po tym nie umiałam, iść też było ciężko. To taki teren, w którym o złamanie lub zwichnięcie kostki nietrudno.



Lepiej zrobiło się dopiero na ścieżkach nad jeziorem Czorsztyńskim. W Nowej Białej w sklepiku kupiliśmy bułki. Potem była droga na Dursztyn. Dość dobrze zapamiętałam długą prostą po wąskim asfalcie, mocno pod górę. Potem Łapsze Wyżne i podjazd na Łapszankę. Tradycyjnie w całości zrobiłam go w siodle. Po drodze Krzyś zwrócił moją uwagę na koty. Były przy domkach, po obu stronach drogi. Łapszanka to kocia góra!



Przy kapliczce krótki stop, by popatrzeć na okolicę i ruszyliśmy na ostatni odcinek do mety. Wiadomo, co dalej: Jurgów, okropne Brzegi i wreszcie meta na Głodówce. Tym razem czułam się na tyle zmęczona, że Brzegi częściowo zrobiłam z buta. Potem dojazd 2 km do mety po DW 960 – nic przyjemnego. PGR odbywa się jednak w sierpniu i jest tu zupełnie inaczej niż podczas MPP we wrześniu. Droga była pełna samochodów i ta ostatnia prosta do mety była z tego powodu bardzo nieprzyjemna.










Na mecie zameldowaliśmy się z czasem: 76 godzin i 13 minut.
W tym czasie przejechaliśmy łącznie 530,46 km, z 9 363 m przewyższenia.

Kiedy zadzwonił budzik, było jeszcze ciemno, a za oknem padał deszczyk. Niestety kuchnia schroniska była zamknięta i nie mogliśmy zrobić herbaty. Zjedliśmy coś na szybko, popijając zimną wodą i w drogę. Na początek dnia były asfalty, więc dało się trochę podgonić. Sprawnie dotarliśmy do Krempnej, było już jasno i inni właśnie też ruszali. Wyglądało na to, że sporo osób spało w Krempnej. Jadąc przez Beskid Niski mijaliśmy ślady po nieistniejących już osadach. Wyludnione tereny, gdzie niekiedy tylko po starych, zdziczałych drzewach owocowych było widać, że kiedyś były tu gospodarstwa.











Potem był drugi odcinek specjalny. Tym razem ścieżka typu MTB. Stopień trudności zdecydowanie większy niż górskie szutrówki. W Wysowej-Zdroju zjedliśmy śniadanioobiad. Potem znowu były odludzia, więc Krynicę z pełną cywilizacją powitaliśmy z radością. Zatankowaliśmy na dalszą drogę wysoko zmineralizowaną wodę z Domu Zdrojowego i ruszyliśmy lekko w dół do Muszyny. Za Muszyną długi podjazd, a potem w dół do Piwnicznej Zdroju. Sprawdziłam to wcześniej i wiedziałam, że będziemy jechać tuż obok miejsca, gdzie podczas MRDP jadłam pyszne pierogi z bryndzą. Był wczesny wieczór. Idealna pora na obiadokolację. Ucieszyłam się niesamowicie, że jesteśmy tu, w miejscu, które znam i lubię. Razem.





Dalsza część trasy na dziś była niezbyt przyjemna, za oknem czekała już szarówka. Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, jeszcze przez jakiś czas towarzyszyła nam szosa i płaskości. Potem, od Rytra i odbicia w lewo, zrobiło się stromo. Stromo, ciemno oraz gruntowo. Góra była konkretna, trzeba się było wspiąć na ponad 1000 m n.p. m. Po ciemku w ogóle mi to nie szło. Ani pod górę, ani potem w dół. Przez to spędziliśmy tu kilka długich godzin. Kiedy wreszcie udało nam się stamtąd wydostać, był środek nocy. Dotarliśmy do Krościenka n. Dunajcem i zdecydowaliśmy, że nie zatrzymamy się na stacji paliw po kawę, lecz pojedziemy kawałek dalej i poszukamy wiaty. Zamiast męczyć organizmy kawą i na niewyspaniu jechać do mety przez kolejne góry, uznaliśmy, że lepiej będzie chwilę się przespać i po krótkim odpoczynku jechać na metę. Wiedzieliśmy, że przez moją kiepską jazdę w terenie i tak wielkiego wyniku z tego nie będzie, a w limicie ze spokojem się zmieścimy. Kiedy zatem trafiła się mała wiata przy wąskiej drodze za Grywałdem, wyciągnęliśmy śpiwory i ustawiliśmy budzik na godzinkę.

Obudziliśmy się we 4 o szarym świcie. Energia we mnie była niewielka. Szybkie jedzenie, popite na zimno i jazda. Poranek był bury i na szczęście niegorący.



Dojechaliśmy do odcinka specjalnego z linią wąskotorówki. Faktycznie, jechać tu byłoby trudno. Jednak spacer torami/wzdłuż torów sam w sobie był atrakcją. Na końcu tego fragmentu jest stacyjka w Balnicy i nieduże schronisko. Chcieliśmy dotrzeć tu wczoraj, ale niestety się nie udało. Trochę szkoda, bo poza schroniskiem są tu też puste budki / stoiska handlowe, w których na pewno lepiej by się spało, niż pod wiatą, w której mocno wiało.





Dalsza droga prowadziła nas aż 4 razy przez brody na rz. Osławie. Poziom wody nie był wysoki, a na dnie ułożone były płyty betonowe. Zatem wszystko bez problemu przejezdne. 219 km trasy to Komańcza. Tu trochę odbiliśmy z trasy do schroniska, by zjeść normalne śniadanie. Niestety to odbicie oznaczało dodatkowy, solidny podjazd. Na miejscu ładowanie elektroniki i śniadanie. Każde z nas wzięło podwójną porcję. Kiedy wróciliśmy na trasę, zrobiło się ciepło. Słońce znowu prażyło i trzeba było zdjąć nieco ciuchów. Szybko zaczęliśmy odczuwać, że przegięliśmy ze śniadaniem. Było zbyt obfite, przez co jazda stała się ciężka. Poza tym podjazdy zrobiły się tak jakby bardziej strome, niż wczoraj. Wczesnym wieczorem dotarliśmy do Dukli. Miasteczko nieduże, ale ogólnie miejscowości na tym wyścigu było raczej mało i należało jechać dobrze zaopatrzonym, by niczego nie zabrakło, a zwłaszcza picia. W tej sytuacji Dukla była jak prawdziwe city. Było tu wszystko, nawet rynek i restauracja! Wbiliśmy zatem na obiad.





Wieczorem, około 22.00, zaczęliśmy rozglądać się za jakąś wiatą. Jechałam akurat pierwsza i zauważyłam jedną na wyjeździe z Myscowej. Trochę dziwnie, bo stała za ogrodzeniem, blisko starego budynku, ni to kamienicy, ni bloku. Chwilę poczekałam na Krzysztofa. W tym czasie usłyszałam z jednego z górnych okien tego budynku brzęk tłuczonego szkła i pijackie wrzaski jakiejś kobiety. Melina, jak nic – pomyślałam sobie. Wtedy nadjechał Krzysztof, popatrzył i powiedział, że to schronisko. Oczy musiałam mieć chyba jak złotówki ze zdziwienia. TO? Schronisko? A jednak, tak! Co więcej, udało nam się załatwić nocleg, a w środku powitał nas w dodatku bardzo miły rudy kotek. A libacja? No cóż, budynek to dawna szkoła. Jedna jego część to schronisko, a druga – mieszkanie socjalne. Na szczęście w nocy nie było już żadnych awantur. Cicho i spokojnie, wreszcie można się było wyspać.

Piątek przed sobotnim startem w PGR w całości spędziliśmy w pociągach. Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, to w Przemyślu byśmy wysiedli o 17.03. Jednak plan dojazdu posypał się w drobny mak już w Poznaniu, w związku z atrakcjami z odwołanymi i opóźnionymi pociągami. Wielogodzinna podróż koleją przy panującym upale i niedziałającej (bądź ledwo działającej) klimatyzacji nie należała do przyjemności. Koniec końców, w Przemyślu wysiedliśmy dopiero po godzinie 21.

Zatem po ciemku już dotarliśmy do biura zawodów. Mimo później godziny, nadal trzymało gorąco, co było złym prognostykiem przed mającym się zacząć już za parę godzin maratonem. Potem jeszcze jazda po płaskim, nad Sanem, do hotelu. Tam również panował upał. Rozpakowaliśmy się, uszykowaliśmy rzeczy na start i, po wypiciu herbaty oraz szybkim prysznicu, poszliśmy spać. Wyszło 5-6 godzin snu. To oczywiście za mało, ale wobec późnego przyjazdu, więcej się nie dało.

Poranek przywitał nas niestety bardzo ciepły. Zjedliśmy smaczne, hotelowe śniadanie i ruszyliśmy w drogę na start. A tam czekał już wesoły tłumek nam podobnych ludzi, gotowych by zmierzyć się z mocno górską trasą o długości 540 km i nawierzchni typu gravel. Wystartowaliśmy o 7.20. Już pierwszy asfaltowy podjazd, który był długi i stromy, kazał mi się zacząć zastanawiać nad moją aktualną formą fizyczną. Kiedy poczułam, że lepiej będzie mi iść, niż jechać, wiedziałam już, że raczej jest średnio. Na górze czekał na mnie uśmiechnięty Krzysztof. Teren, który się niedługo pojawił, wymagał na początku pewnego przestawienia się i większej czujności. Na zjazdach trochę obaw wywoływały luźne, drobne kamienie, jednak dość szybko oswoiłam się z tego typu nawierzchnią. Tego dnia pojawił się też pierwszy bród. Przejechałam wodną przeszkodę bez problemu, gdyż nie było głęboko, a dno twarde i równe tylko ułatwiło zadanie.

Niestety we znaki zaczął dawać się upał. Piękna, słoneczna pogoda w środku lata w górach to z jednej strony gwarancja wspaniałych widoków, z drugiej konieczność zmagania się z wysoką temperaturą. Wysiłek związany z kolejnymi podjazdami w tej wysokiej temperaturze sprawił, że dość mocno rozbolała mnie głowa. Mimo, że piłam dużo i często, ból nie przeszedł aż do wieczora.



Sklepów, zgodnie z przewidywaniami, nie było zbyt wielu, jednak byliśmy na to w pełni przygotowani i nie stanowiło to niespodzianki. Jechaliśmy sobie wśród pięknych widoków, wyczerpujących podjazdów i zjazdów wymagających koncentracji. Krzyś nieco szybciej, ja nieco wolniej, jednak zawsze w bliskiej odległości. Raz po raz mijali nas inni uczestnicy, gdyż (co nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem) ludzie po prostu umieli jeździć w terenie, a w szczególności zjeżdżać – szybko i bez cienia strachu. Ja niestety nie umiem i nawet jeśli pod górę wjeżdżałam w dobrym tempie, to zjazdy robiłam beznadziejnie powoli lub nawet z buta.







Tego dnia jedną z największych atrakcji była… kupa niedźwiedzia. Ktoś z naszych ponoć nawet w tej okolicy widział niedźwiedzia. Wszystko to działo się późnym popołudniem. Gdy już się ściemniało, nadal jechaliśmy, w końcu zrobiło się zupełnie ciemno. Byliśmy akurat w środku lasu, raz po raz używaliśmy gwizdków, gdyż był to rejon, gdzie można było spotkać niedźwiedzia. Tak więc jadąc gwizdaliśmy na wszystko, co może kryć się w ciemnej, nocnej, leśnej gęstwinie. No i wtedy Krzysztof powiedział, że złapał kapcia. A to pech! Akurat w środku takiego lasu. Nie było zbyt fajnie tak stać i usuwać defekt. W międzyczasie minęły nas ze 4 osoby. Kiedy w końcu mogliśmy jechać dalej, czekało nas jeszcze trochę tego lasu i potem już wyjazd na szosę. Zgodnie z moją rozpiską powinna w pobliżu być stacja kolejowa z niezłą infrastrukturą towarzyszącą. W rzeczywistości okazało się, że jest to teren prywatny i zamknięty. Jeden z naszych chyba też chciał tu spać i w akcie desperacji rozbił hamak między drzewami przed zamkniętą bramą. Pośród wiatru i mżawki wróciliśmy na skrzyżowanie. Zupełnie nie mieliśmy ochoty nadkładać kilometrów i szukać noclegu w Cisnej, która była około 6 km dalej. Na skrzyżowaniu była dość duża wiata, chyba pusta…. A jednak nie. Spało tu 2 z PGRu, jeden na stole, drugi na ławce. Miejsca jeszcze trochę było, ale już niestety tylko na ziemi. Noc była z tych średnich. Wiata wyeksponowana na wiatr i zacinającą lekko drobniuteńką mżawkę. Obróciłam się plecami do tych warunków i owinęłam mocniej śpiworem. Spałam jednak bardzo słabo.