Tuż po czwartej nad ranem zaczynam sobotę. Po śniadaniu i załadowaniu sakwy na rower jadę w drogę do Poznania, gdzie umówiona jestem ze Starsząpanią. Starzy ludzie słyną z tego, że snu potrzebują niewiele. Nic więc dziwnego, że gdy wchodzę do pociągu, który ma nas zawieźć do Sopotu, ona już tam jest. Poza nami jedzie też męska ekipa rowerowa MTB. Super, bo sami się garną, by wtargać mój rower do wagonu, a następnie zawiesić go na wieszaku. Tak to ja mogę podróżować koleją nawet z najcięższym rowerem! Rozsiadamy się wygodnie. Starsza nie przygotowała się do wycieczki, musi dopiero pomalować pazurki. Ma jednak ze sobą lakier, więc szybko bierze się do roboty. Mile upływa nam jazda pociągiem. Na malowaniu paznokci, piciu kawy i zajadaniu słodyczy.

W Sopocie na dworcu spotykamy się z Magdullah. Razem jedziemy do najmodniejszej i najbardziej snobistycznej części tego uroczego miasteczka – na „Monciak”, a potem na słynne molo. To jest to czego zabrakło mi w Niedzielę Wielkanocną wieczorem – byłam na „Monciaku” co prawda, ale było już ciemno i pełno ludzi. Tłum mnie tak zniechęcił, że spacer na molo odpuściłam. Teraz jest dość pusto, no i nie ma jeszcze południa. Bardzo przyjemnie spędzamy czas trochę spacerując, trochę jeżdżąc rowerami (licznik cały czas chodzi, nie zdejmuję go).



Po małym spacerku udajemy się na plażę. Jest tu wyjątkowo modne miejsce – Bar Przystań. Bywają tu sławy tego świata, więc i naszej trójki nie może tu zabraknąć. I tak na pogaduszkach oraz piciu kawy/herbaty mija przedpołudnie. Potem wspólnie jedziemy jeszcze ścieżką wzdłuż plaży. Trochę ludzi się tu kręci, spacerowicze, rolkarze i cykliści też. Trzeba uważać, ale i tak nie jest źle – do szczytu sezonu jeszcze daleko. Rozstajemy się z Magdą kawałek dalej na tej ścieżce i jedziemy zgodnie z jej wskazówkami. Gubimy się prawie natychmiast. Jesteśmy na rondzie… rowerowym i nie do końca wiemy jak jechać dalej. Magda przez telefon instruuje. Potem już bez problemu docieramy do mojego ulubionego Starego Miasta. Gdańsk najpiękniejszy jest wcześnie rano. Teraz już jest południe. Ale i tak jest bosko. Obowiązkowa sesja zdjęciowa i ruszamy w drogę.

Z Gdańska wydostajemy się ścieżkami rowerowymi. Czasem są one asfaltowe, częściej z kostki. Jednak jazda nimi jest na pewno fajniejsza niż biegnącą obok DK91, która tu jest jeszcze dość mocno ruchliwa. Hałas od drogi męczy i drażni. Lepiej robi się dopiero za Tczewem. Kawałek za Gniewem zatrzymujemy się w przydrożnym zajeździe na obiad. Posilone, z nową energią, lecimy dalej. Droga nr 91, którą jedziemy praktycznie cały czas, ma szerokie pobocze i nie ma dziur. Jedzie się więc komfortowo, zwłaszcza, że ruch jest zupełnie znośny. Tyle tylko, że nudna jak flaki z olejem jest ta droga. Z krajówki zjeżdżamy dopiero w Chełmnie (jest już wtedy prawie zupełnie ciemno). Wbijamy się do bardzo ładnego centrum miasta, a potem już bocznymi drogami jedziemy do Unisławia.

Drugą główną drogę witamy dopiero na dojeździe do Bydgoszczy i jest to DK80. W ciągu dnia musi tu być koszmarnie, teraz mamy jednak późny wieczór i ruch jest mały. Starsza zna okolice i pilotuje przez miasto. Nie trzeba patrzeć na GPSa, fajnie :). Miasto jest mocno rozciągnięte, więc chwilę czasu zajmuje nam dojazd na dworzec PKP. Mamy tu do odjazdu pociągu jakąś godzinkę. Ale to nie problem, bo dworzec przeszedł prawdziwą metamorfozę i przyjemnie jest tu posiedzieć. Jest nowocześnie, czyściutko, są sklepiki (choć o tej porze już zamknięte), ławki, na których można odpocząć. Dużo przyjemniej jest czekać na pociąg tu, niż na beznadziejnym dworcu w Poznaniu. Podróż upływa szybko, a gdy wysiadamy w Poznaniu, spotykamy się z Jurkiem57, który pomaga nam nosić rowery :).
Droga do domu niezbyt przyjemna. Jest środek nocy, ledwie 6 stopni powyżej zera i pada deszcz.



Zaliczone gminy: Pruszcz Gdański (miasto), Pszczółki, Nowe, Warlubie, Dragacz (5 gmin).

Zdjęcia